«صغری اشرف عسکری» مادر بزرگوار امیر شهید «حمدالله قربانعلی‌پور» در گفت‌وگو با دفاع‌پرس اظهار داشت: 33 سال انتظار برای یک مادر دوران طولانی و بسیار سختی است و درست است که این همه مدت چشم من به در بود که حمدالله وارد خانه شود و حال که شهید شده، افتخار می‌کنم مادر شهید هستم.
وی عنوان کرد: دلم آرام است که حمدالله راهش را خود انتخاب کرده بود و او می‌دانست در راه اسلام، قرآن و ولایت قدم گذاشته است.
مادر شهید قربانعلی‌پور با اشاره به اینکه حمدالله بسیار شجاع و دلیر بود و هرگز فکر نمی‌کردم که روزی او را از دست بدهم، ادامه داد: برای حمدالله به خواستگاری رفته و حلقه نامزدی برایش گرفته بودم و می‌خواستم دامادی‌اش را ببینم و حال که این طور نشد، خدا را شکر می‌کنم که فرزندم بعد از این همه مدت به وطن بازگشته و من به زودی او را به آغوش می کشم.
وی با بیان اینکه کاش پدر حمدالله زنده بود و امروز را می‌دید، افزود: بارها که از تلویزیون مراسم تشییع شهدا را می‌دیدم و اشک می ریختم و بی‌قراری می‌کردم؛ مرا دلداری می‌داد که گریه نکن حمدالله ما زنده است و بر می‌گردد و الان هم می‌گویم حمدالله ما زنده است و در این مدت ما را تنها نگذاشته و همیشه در هر مسئله ای که به مشکل بر می‌خوردیم، کمک حالمان بوده است.
صغری اشرف عسکری در پایان گفت: ما از مردم در قبال از دست دادن فرزندانمان هیچ انتظاری نداریم و تنها چیزی که مورد انتظار خانواده شهدا است تکریم و احترام آنهاست.
همچنین «آمنه قربانعلی پور» مادر بزرگوار شهید «جانعلی قربانعلی پور» به خصوصیات اخلاقی فرزند شهیدش پرداخت و گفت: حمدالله و جانعلی هم بازی بودند و در همه کارها با هم مشورت می‌کردند و با هم تصمیم می گرفتند.
وی با بیان اینکه جانعلی را با جان و دل بزرگ کردم و برای زندگی آینده‌اش آرزوها داشتم، ادامه داد: بعد از 33 سال انتظار خوشحالم که پیکرش به وطن بازگشته و امیدوارم همه مادرانی که منتظر فرزندانشان هستند یک روز به آرزویشان برسند و من با آنها همدردی می کنم.
مادر شهید جانعلی قربانعلی پور اظهار داشت: از مردم می‌خواهم به وصیت‌نامه‌های شهدا که بیشتر آنان بر حفظ حجاب و پشتیبانی از ولایت فقیه تاکید داشتند، عمل کنند.
امیر شهید «حمدالله قربانعلی‌پور» فرزند «امیرعلی» در سال 1343 و امیر شهید «جانعلی قربانعلی‌پور» فرزند «امیدعلی» در سال 1341 در روستای هراران از توابع شهرستان بردسیر متولد شده اند.
این دو شهید بزرگوار که پسردایی و پسرعمه هستند، در سال 1365 در عملیات کربلای 6 در منطقه سومار به شهادت رسیدند و پس از 33 سال چشم انتظاری به آغوش خانواده بازگشتند.
انتهای پیام/
