به گزارش خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، حضرت امام خمینی (ره) بنیان‌گذار کبیر انقلاب اسلامی ایران، 6 شهریور سال 1362، در پیامی به ملت ایران، از مقام و منزلت والای شهیدان تجلیل کردند.
به مناسبت سالروز صدور این پیام، خبرگزاری دفاع مقدس متن کامل آن را بازنشر کرده است که در ادامه آن را می‌خوانید.
بسم الله الرحمن الرحیم
شهادت در راه خداوند چیزی نیست که بتوان آن را با سنجش‌های بشری و انگیزه‌های عادی ارزیابی کرد. و شهید در راه حق و هدف الهی را نتوان با دیدگاه امکانی به مقام والای آن پی‌برد؛ که ارزش عظیم آن معیاری الهی و مقام والای این دیدی ربوبی لازم دارد؛ و نه تنها دست ما خاک‌نشینان از آن و این کوتاه است، که افلاکیان نیز از راه یافتن به کنه آن عاجزند؛ چه که آن‌ها از مختصات انسان کامل است، و ملکوتیان با آن مقام اسرارآمیز فاصله‌ها دارند. قلم این‌جا رسید و سر بشکست. و ما بازماندگان و عقب افتادگان در آرزوی آن و این باید روزشماری کنیم، و حسرت شهادت و شهید و شهیدپروران این چنانی را، که با ایثار ثمره حیات خود عاشقانه به این شهیدان شاهد افتخار می‌کنند، به گور بریم؛ و از شجاعت‌های بی‌نظیر شهیدان و دوستان اسیر و مفقودشان و آسیب‌دیدگان و اشتیاق زایدالوصف اینان برای بازگشت به میدان شهادت احساس خجلت و حقارت کنیم. زنان و مردان و کودکان نمونه‌ای که در زیر بمباران‌ها و از بستر بیمارستان‌ها سرود شهادت سر می‌دهند و با دست و پای قطع شده بازگشت به جبهه‌های انسان‌ساز را آرزو می‌کنند، فوق آنچه ما تصور می‌کنیم و فلاسفه و عرفا به رشته تحریر در می‌آورند و هنرمندان و نقاشان عرضه می‌کنند، می‌باشند.
آنچه آنان با قدم‌های علمی و استدلالی و عرفانی یافته‌اند، اینان با قدم عینی به آن رسیده‌اند و آنچه آنان در لابه‌لای کتاب‌ها و صحیفه‌ها جستجو کرده‌اند؛ اینان در میدان خون و شهادت در راه حق یافته‌اند.
بار الها! ما را به خدمتگزاری در راه آنان و برای هدف بزرگ‌شان توفیق ده؛ و شهدای عزیزمان را در خوان ضیافت معنوی خود از جلوه‌های خاص خویش ارزانی بخش؛ و خاندان بزرگوار آنان را با صبر و اجر قرین فرما؛ آسیب‌دیدگان عزیز ما را شفا مرحمت نما؛ و اسیران و مفقودان معظّم را هرچه زودتر به آغوش ملت عظیم‌الشان برگردان؛ و به پدران و مادران و همسران آنان شکیبایی و پایداری عنایت فرما؛ و از برکات حضرت بقیه‌الله -ارواحنا فداه- همه آنان و ملت را نصیب وافر مرحمت فرما.
روح‌الله الموسوی الخمینی
انتهای پیام/ 113
