به گزارش خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، ناخدا «هوشنگ صمدی» فرمانده تکاوران دریایی در دوران دفاع مقدس، روز دوشنبه اول مهر در یادواره شهدای محله «امیرآباد» که در سازمان رفاه، خدمات و مشارکت‌های اجتماعی شهرداری تهران برگزار شد، با اشاره به دلایل آغاز جنگ تحمیلی، اظهار داشت: در سال ۱۳۴۸ وضعیت اختلافات ایران و عراق به مراتب بدتر از سال ۱۳۵۹ بود؛ اما با این حال عراق جرأت نکرد که به ایران حمله کند.
وی افزود: در سال ۱۳۵۹، دشمنان داخلی و خارجی دست‌به‌دست هم دادند تا ارتش را منحل کنند و در این راستا، برخی افراد ندانسته علیه ارتش بخشنامه هم صادر می‌کردند.
ناخدا «صمدی» ادامه داد: در آن زمان ۱۳ هزار افسر ارتشی تسویه شده و کنار گذاشته شدند؛ این درحالی بود که دشمن همه این مسائل را رصد می‌کرد.
وی تصریح کرد: من آن زمان در «بوشهر» خدمت می‌کردم و این در حالی بود که ما برای نگهبانی هم سرباز نداشتیم و استعفا در ارتش آزاد شده بود و فرماندهان مجبور به پذیرش آن بودند و از طرفی نیز خدمت افسران ارتش در محل بومی خود آزاد شده بود و یک راننده تانک در حالی که آموزش‌ها را فراگرفته بود؛ اما می‌توانست به محل بومی خود برود و در ژاندارمری مشغول به کار شود.
فرمانده تکاوران دریایی در دوران دفاع مقدس، با بیان اینکه ما در ابتدای جنگ در نیروی دریایی ۱۰ موشک پیشرفته به نام «هارپون» داشتیم که توانستیم با همین تعداد محدود، ۶۷ روز پس از حمله رسمی عرق نیروی دریایی این کشور را از بین ببریم، گفت: در اسفند سال ۵۸ وقتی ۲۰۰ عدد از این موشک‌ها از آمریکا به تهران آمد، با وجود اینکه پول آن را نیز در رژیم گذشته پرداخت کرده بودیم، عده‌ای اجازه ندادند تا این ۲۰۰ موشک را دریافت کنیم و آمریکا موشک‌ها را به عربستان داد؛ در همین حال هم بود که «امارات متحده عربی» مدعی جزایر سه‌گانه شده بود.
وی ادامه داد: در این اوضاع که برخی افراد شعار می‌دادند ارتش باید منحل شود، امام خمینی (ره) در یک فرمان پنج ماده‌ای، فرمودند که «ارتش باید بماند».
ناخدا «صمدی» گفت: در اردیبهشت یا خرداد ۵۸ در خرمشهر «غائله عرب» به‌وجود آمد؛ در همین راستا به دستور فرمانده نیروی دریایی، یک واحد تکاور متشکل از یک ستوان همراه با ۳۵ نیرو را برای کمک به شهربانی خرمشهر اعزام کردم و یک واحد برای کمک به ژاندارمری و یک واحد دیگر برای کمک به پتروشیمی بندر امام اعزام کردیم؛ این در حالی بود که دائم عراقی‌ها برای واحدهای نظامی ما بین خرمشهر و شلمچه مزاحمت ایجاد می‌کردند و نیرو‌های ما هم فقط سلاح سبک داشتند؛ لذا آن‌ها را با سلاح سنگین تقویت کردیم.
وی افزود: با اطلاعاتی که واحدهای نظامی به ما می‌دادند، می‌دیدیم که دشمن دارد برای جنگ آماده می‌شود؛ چراکه در تمام مرز جاده‌سازی، پل‌سازی و سنگرسازی کرده و مدام نیرو‌های خود را جابه‌جا می‌کرد؛ در همین راستا ما به دولت گزارش می‌دادیم؛ اما مسئولان می‌گفتند که ارتش عراق جرأت حمله به ایران را ندارد؛ با این وجود ستاد ارتش این سخنان ما را قبول کرد و به فرماندهان نیرو‌ها دستور داد طرح‌های عملیاتی قدیمی خود را مجددا بررسی و بر مبنای تهدیدات جدید برنامه‌ریزی کنند؛ بنابراین این دستور انجام می‌شود و پس از تصویب ستاد به واحد‌ها ابلاغ می‌شود.
فرمانده تکاوران دریایی در دوران دفاع مقدس تصریح کرد: ۲۶ مرداد سال ۵۹ بود و ما می‌دانستیم که قطعا جنگ خواهد شد از آن‌جایی که در اسفند سال ۱۳۵۸ هم نیروی دریایی عراق در شمال خلیج فارس یک مانور ۱۰ روزه انجام داده بود و طبق بررسی‌های انجام شده مشخص شده بود که جنگ می‌شود؛ اما زمان آن مشخص نبود؛ لذا آماده‌باش‌های مختلف ابلاغ شد.
وی ادامه داد: براساس طرح جدیدی که به فرمانده ناوتیپ هشتم ابلاغ شد؛ برای هر کدام از واحدهای دریایی یک مکان خاصی تعیین شده بود؛ لذا فرمانده شروع می‌کند به بیرون بردن همه ناو‌ها و وقتی ناو‌ها می‌روند و در خلیج فارس مستقر می‌شوند، در آمادگی کامل به‌سر می‌بردند تا اینکه دوم شهریور سال ۵۹، دو فروند جنگنده «سوخو» عراقی به ناو «نقدی» حمله می‌کنند که فرزندان ایران‌زمین بلافاصله این دو جنگنده را منهدم می‌کنند؛ حالا چرا برخی افراد می‌گویند که ارتش با شروع جنگ غافل‌گیر شد؟!
ناخدا «صمدی» خاطرنشان کرد: ۲۳ شهریور سال ۱۳۵۸، ناخدا «مصطفی مدنی‌نژاد» جانشین فرماندهی نیروی دریایی آمد به بوشهر و گفت که آمده‌ام اولین قرارگاه خط مقدم جنگ را تشکیل دهم؛ لذا زیرزمین یک ساختمان ۱۵ طبقه را انتخاب کرد و آن را به‌عنوان ستاد عملیات جنگ نام‌گذاری کرد و در یک روز اول همه تجهیزات آن کامل شد.
وی گفت: در ۲۶ شهریور ۱۳۵۸، بخش‌نامه‌ای صادر شد که تمامی امکانات نیروی دریایی باید تحت امر این قرارگاه باشد و این کار انجام می‌شود تا اینکه ۳۱ شهریور فرا می‌رسد. قبل از اینکه جنگ آغاز شود، درحالی که نیروی دریایی از جنگ خبر داشت، چند اطلاعیه بین‌المللی آماده کرده بود تا به محض آغاز جنگ آن‌ها را منتشر کند و راه آبی دشمن را از همه جهت‌ها ببندد.
فرمانده تکاوران دریایی در دوران دفاع مقدس افزود: در همین راستا نیروی دریایی منطقه‌ای را از تنگه هرمز تا شمال خلیج فارس را منطقه جنگی اعلام کرد و محدودیت‌هایی را برای شناور‌هایی که در این آبراه تردد می‌کردند به‌وجود آورد؛ به این معنا که هیچ شناوری بدون اجازه نیروی دریایی ارتش جمهوری اسلامی ایران حق ورود به این منطقه را ندارد و اگر وارد می‌شد به آن اخطار داده شده و اگر گوش نمی‌داد هدف قرار می‌گرفت؛ اما اگر توقف کرد، بازرسی می‌شد و چنانچه کالایی به سمت دشمن می‌برد، این شناور به همراه محموله‌اش مصادره می‌شد که بر اساس نتیجه این کار، ورود و خروج هرگونه کالا از خلیج فارس به عراق بسته شد.
وی با اشاره به سکو‌های نفت «البکر» و «الأمیه» گفت: در ابتدای جنگ، دو میلیون و ۸۰۰ هزار بشکه نفت به صورت روزانه از این سکو‌های نفتی عراق صادر می‌شد و از فاو نیز روزی ۸۰۰ هزار بشکه نفت عراق صادر می‌شد که جلوی آن گرفته می‌شود. نتیجه این اقدامات این شد که ۶۷ روز پس از آغاز جنگ تحمیلی، همه نیروی دریایی عراق از منطقه خارج شده و سکو‌های نفتی «البکر» و «الأمیه» که طول آن‌ها هزار متر و عرض آن‌ها ۷۶ متر در پنج طبقه بود، بسته می‌شود و در یک عملیات، این دو سکو توسط تکاوران نیروی دریایی، محاصره و در آن‌ها ۱۲۵۰ پوند مواد منفجره کار می‌گذارند و آن‌ها را منفجر می‌کنند؛ به طوری شعله‌های آتش آن از «بوشهر» هم دیده می‌شد.
ناخدا «صمدی» خاطرنشان کرد: زمانی که ما در جبهه بودیم، هیچ‌کس باور نمی‌کرد که رزمندگان ما این امکانات کمی که نسبت به عراق در اختیار داشتند، بتوانند مقاومت کنند؛ اما همان جوانان و همان ارتش نصفه‌کاره توانست ارتش مجهز عراق را در روز هفتم جنگ زمین‌گیر کند؛ چراکه عراق طرح ریخته بود که روز اول خرمشهر را اشغال کند، روز سوم خوزستان را از ایران جدا کند و روز هفتم، «صدام» در میدان آزادی تهران مصاحبه مطبوعاتی بین‌المللی برگزار کند؛ ولی در روز هفتم درحالی که هنوز از پل «نو» خرمشهر نیز عبور نکرده بود، تقاضای مذاکره کرد.
وی بیان داشت: امروز نیروی دریایی ارتش جمهوری اسلامی ایران در اقصی‌نقاط آب‌های بین‌المللی دائم در حرکت است و با دزد‌های دریایی مقابله می‌کند.
انتهای پیام/ 113
