گروه حماسه و جهاد دفاع‌پرس ـ حامد افروغ؛ ماه محرم اگر چه ماهی است که سراسر آن را غصه و ماتم آل الله فرا گرفته اما مانند رودی که در ظاهر بی‌حرکت می‌نماید، دریایی خروشان را در دل خود نهفته است. دریایی که در عاشورا در کمال غربت شکل گرفت و در اربعین آن به اوج رسید.
اربعین حسینی به عنوان کانون وحدت بشر، فارغ از رنگ و نژاد و قوم و قبیله، چونان پیکری است که روح سرگشته و پریشان بشریت را در دل خود جای داده و بستری برای آرامش و تعالی آن را فراهم کرده است. اربعین حسینی پس از 1400 سال که توسط پایمردی‌ها و جانفشانی‌های شیعیان و دلدادگان امام حسین (ع) حفظ شد، امروز در فضای آخرالزمانی عصر حاضر، به مثابه کلاسی روحانی برای تربیت نسلی آماده، جهت لبیک گفتن به ندای مظلومانه «هل من ناصر» اباعبدالله الحسین (ع) است که هر روز بالنده‌تر و بی‌پیرایه‌تر از قبل در حال اثرگذاری بر کسانی است که از ظلم و جور زمانه به تنگ آمده و این بار با خلوص نیت و با رفتاری آمیخته با عمل (و نه کلام صرف)، غریو «لبیک یا حسین» خود را نثار سلاله سیدالشهدا (ع) می‌کنند تا هر چه زودتر تشریف‌فرما شده و عَلَم جد مظلوم خویش را بر فراز دل‌های مشتاق و پابه‌کاب به اهتزاز درآورد.
اربعین در تقویم تاریخی و در ظاهر، چله شهادت پاره تن پیامبر (ص) است، اما در باطن، نقطه عطف رشد روحانی و بالندگی ایمانی بشر است تا یک بار دیگر در محضر سیدالشهدا (ع) و آموزه‌های قیام او، مشق انسانیت کند، و چون فطرس سوخته‌بال، با تبرک جستن به این کشته در لجّه خون خفته، بال‌های فطرت آسیب‌دیده خود را شفا داده و مسیر رشد و تعالی را طی کرده و حیات طیبه را دوباره برای خود رقم بزند.
البته دشمنی کردن نااهلان و نامحرمان با این مراسم انسان‌ساز، دور از ذهن نیست و خود حاکی از درستی این مسیر و اثربخشی آن است. هر بار دشمنی مستکبرین و مغضوبین درگاه الهی با این حرکت بیمه‌شده با خون سیدالشهدا (ع)، مانند تراشی که به الماس جلا می‌دهد، باعث ترویج و درخشش حرکت اربعین شده و صدای اربعین را در دوردست‌ها به گوش اهلش می‌رساند. اما آنچه در این میان بیش از همه مهم به نظر می‌رسد توجه بیش از پیش زوار حسینی به ذات و اصل این حرکت است که نباید در هزار توی ظواهر و زیبایی‌های برآمده از آن ذات گم شده و به حرکتی عکس آنچه برایش ایجاد شده، تبدیل شود.
انتهای پیام/ 112
