گروه فرهنگ و هنر دفاع‌پرس- علی عبدالصمدی؛ معلولیت را می‌توان از دیدگاه‌های مختلف تقسیم‌بندی کرد. معلولیت‌های ذهنی و جسم. یا معلولیت ناشی از ازدواج خانوادگی یا تصادفات و نهایتا معلولیت بر اثر جنگ که ما در ادبیات اجتماعی کشورمان به آن اصطلاحا جانبازی اطلاق می‌کنیم.
جانبازی افتخار بزرگی است که مانند مدالی بر سینه‌ی هر کس که باشد، احترامش دو صد واجب می‌شود. جانباز یعنی کسی که برای آب و خاک و باورهایش به جنگ رفته و بانشان لیاقت بازگشته است. معلولیت چه از نوع جانبازی باشد چه از انواع دیگرش (ذهنی، جسمی، حرکتی و ...) فقط نوعی محدودیت صرف به شمار نمی‌رود بلکه موجب برخی مسائل اجتماعی نیز هست که آشنایی با آن‌ها لازم و ضروری است آن هم در جامعه‌ای مانند جامعه‌ی ما که هشت سال جنگ تحمیلی را به چشم خود دیده و در خاطره‌ها مانده است.
طبق آماری که سازمان بهزیستی به تازگی اعلام کرده است، یک میلیون و ۳۵۰ هزار معلول در ایران زندگی می‌کنند که این آمار شامل همه‌ی انواع معلولیت‌ها می‌شود. چندی پیش مدیر کل اسناد و انتشارات بنیاد شهید و امور ایثارگران خبر داد که ۵۸۳ هزار و ۶۴ جانباز در سراسر کشور داریم. اگر افتخار جانبازی را نیز نوعی معلولیت به شمار آوریم که البته همین گونه نیز هست، بالغ بر دو میلیون نفر معلول و جانباز در کشور زندگی می‌کنند که این عدد یعنی یک کلان جمعیت در داخل کشور از معلولیت برخوردارند (اعم از جانبازان و معلولین). با توجه به عدد فوق که جمعیت معلولین و جانبازان سرافراز را در سطح کشور مشخص می‌کند، لزوم ایجاد و تاسیس شبکه‌های تلویزیونی مخصوص این قشر از جامعه‌ی ما هر روز بیش از پیش ضروری‌تر به نظر می‌رسد.
در واقع لزوم مناسب‌سازی بستر شهری برای این قشر از جامعه در کنار مناسب سازی فرهنگی بایسته‌تر جلوه می‌کند. تاسیس شبکه‌ی تلویزیونی مخصوص جانبازان و ایثارگران و معلولین پس از گذشت بیش از سه دهه از اتمام جنگ تحمیلی یک امر ضروری و بسیار واجب است. واجبی که بر گردن سازمان صدا وسیماست، ولی معلوم نیست چرا متولیان این سازمان محترم در طول این سه دهه از تاسیس چنین شبکه‌ای غافل مانده‌اند؟
به راستی چرا سازمان محترم صدا و سیما که برای رشد کمی و کیفی برنامه‌ها و شبکه‌های رادیو و تلویزیونی خود کمر همت بسته است، از تاسیس شبکه‌ای برای معلولین و جانبازان و ایثارگران غافل مانده است؟ چرا سازمانی که برای استان‌های تازه تاسیس هم به طرفة العینی شبکه‌های تلویزیونی و رادیویی تاسیس می‌کند (البته هر کاری برای هموطنان شایسته تقدیر است)، ولی در قبال قشر معلول و جانباز و ایثارگر هیچ گونه رسالتی بر شانه‌های خود حس نمی‌کند؟ تاسیس این شبکه و حتی استمداد از هنرمندان و برنامه‌سازان و صاحب اندیشان جانباز یا معلول می‌تواند بستر‌های اجتماعی مناسب‌تری برای این اقشار جامعه مهیا سازد و به نوعی این قشر از جامعه با امید بیشتر و پویاتر در فعالیت‌های اجتماعی و فرهنگی حضور خواهند یافت. به امید روزی که در تمام عرصه‌های مختلف معلولین و جانبازان صاحب رسانه باشند و فعالیت‌های رسانه‌ای متعلق به این اقشار جامعه از حالت منفعل به فعال و از حالت صرفا شعاری به عملی و پراگماتیک درآید.
انتهای پیام/102
