گروه فرهنگ و هنر دفاع‌پرس- رسول حسنی؛ مسئله دفاع مقدس و نسبت آن با تئاتر خود یک تراژدی ناتمام است. هر ساله در ایام جشنواره تئاتر فجر تعدادی آثار با مضامین دفاع مقدس و انقلاب اسلامی و موضوعات مرتبط با آن به نمایش درمی‌آید تا سبد جشنواره از آثار به اصطلاح ارزشی خالی نماند.
متاسفانه اغلب آثاری که به این جشنواره راه پیدا می‌کنند، جز رفع تکلیف چیز دیگری نیست. به‌ندرت در جشنواره با آثاری مواجه می‌شویم که حقیقتا دغدغه‌مند هستند و طرح مسئله می‌کنند. نمایش «برگشتن» نوشته «خیرالله تقیانی» و کارگردانی «حسین مسافر آستانه» یکی از معدود آثاری است که از سر اتفاق گذرش به کوچه جشنواره نیفتاده تا بخواهد از نمد دفاع مقدس برای عواملش کلاهی ببافد. حرف «برگشتن» حرف زمانه ماست و برای همین چالش برانگیز و قابل تامل است.
«برگشتن» به دلیل زبان صریح و غیر محافظه کارانه‌اش همه مخاطبان خود را ممکن است آزار بدهد مگر آنکه هدف انتقادات نمایش نباشد. مخاطب «برگشتن» یک قشر و گروه و طبقه خاص نیست، هر کسی که در حق شهدا و مادران شهدا اجحاف کرده باشد مخاطب بالقوه این نمایش است حتی اگر از خانواده شهدا باشد از این جهت «برگشتن» کوس رسوایی فراموشی همه ماست. شاید «برگشتن» تلنگری باشد برای بیداری و انتباه کسانی که وجدانشان زیر پای حزب گرایی و جناح طلبی لگد مال نشده باشد.
مسافر آستانه نه‌تن‌ها در بیان این مفاهیم موفق است که در استفاده از تکنیک نیز موفق است. نوع استفاده از دکور، نور، لباس و میزانسن بیش از همه آثاری است که با موضوع دفاع مقدس تولید شده است. مسافر آستانه در انتخاب متن موفق عمل کرده است. در این متن نه از شعارزدگی خبری است و نه فلسفه بافی‌های معمول آثار به اصطلاح ارزشی. حسن «برگشتن» در آن است نه کپی چیزی است و نه قرار است الگوی چیز دیگری باشد. از این جهت نیز «برگشتن» اثر قابل اعتنایی است.
انتهای/ 161
