به گزارش خبرنگار دفاع‌پرس از یزد، در طول هشت سال دفاع مقدس قشر عظیمی از مردم به خدمت رسانی و قشر دیگر به دفاع از میهن اسلامی پرداختند.
پرستاران، امدادگران و پزشکان از جمله افرادی بودنند که در جبهه ها و نیز در پشت جبهه ها با مرهم گذاری زخم های مجروحان جنگ کمک شایانی کردند.
«کبری باقری» یکی از پرستار دفاع مقدس استان یزد است که خاطرات زیبا و گاها تاثیر گذاری از دوران حضور در جنگ دارد که در ادامه بخشی از آن خاطرات را روایت می کنیم.
مبارزات انقلابی
آشنایی ام با خانم مهری مجتبایی در سال 1353 که دانشجوی پرستاری هلال احمر یا شیرخورشید سرخ اصفهان شدم، در من انقلابی را رقم زد که مطالعه و سپس مبارزه، حاصل آن شد. در تمام سال های تحصیل همزمان با مطالعه آثار سیاسی و مذهبی ممنوعه رژیم پهلوی؛ چون آثار استاد مطهری و دکتر شریعتی، در امر تلخیص کتب، تهیه شب نامه و روزنامه دیواری و نیز پیاده سازی نوارها و پخش اعلامیه های امام (ره) دستی بر آتش انقلاب داشتم.
چنان آرزوی انقلاب در قلب و ذهن من ریشه دوانیده بود که چراغ سبزهای گاه به گاه مسئولین دانشگاه را برای من که بنا بر نظر ایشان دختری سرکش بودم، نادیده می گرفتم. حتی فیش پولی که توسط مدیرعامل وقت شیر و خورشید اصفهان، آقای اشراقی، توسط مسئول آموزش دانشکده برایم ارسال شد را بلافاصله برگرداندم.
به دلیل این جنس فعالیت ها در محیط آموزشی و درمانی اصفهان شناخته شده بودم. از آنجا که ساواک در سالهای آخر مبارزه، بسیار خشن عمل می کرد، در نتیجه صلاح را در این دیدم که کار رسمی ام را در شهری به غیر از اصفهان، شروع کنم. قسمت من سرپرستاری شیفت شب بیمارستان فرخی یزد شد.
اعزام به سقز
تب و تاب سال 1358 باوقوع نابسامانی در مرزهای غربی، به سمتی کشیده می شد که شیرینی انقلاب را در کام انقلابیون تلخ می کرد. اخبار جنایات غیرانسانی جدایی طلبان کُرد، هر فردی را به حرکت وا می داشت.
آرام و قرار از من سلب شده بود، وقتی به دفتر دکتر شاهی، مسئول اعزام، مراجعه کردم. بدون اطلاع خانواده ام در گروه کوچک داوطلبین یزد برای امداد به جبهه های غرب کشور، ثبت نام کردم.
تیم ما متشکل از 4 نفر پرستار- خانم ها ملک زاده، انتظاری، منوچهری، بنده و آقایان دکتر ملک زاده و دکتر آسایی بود که با اسکان در یکی از بهترین هتل های تهران، منتظر اعزام شدیم. چند روز بعد با هواپیمای سرخ اشرف پهلوی به ارومیه و از آنجا با شنوک هوانیروز به مهاباد و سپس سقز رفتیم.
بیمارستانی که در آن مستقر شدیم برای حفظ امنیت در کنار مقر سپاه قرار داشت. به خاطر جوانی و آنچه در روند انقلاب پشت سر گذاشته بودم، سر نترسی داشتم. منورها و شلیک های شبانه و نیز پاتک های ناجوانمردانه کومله مقوله جدیدی بود. در مدت حضور ما یکبار هم نخست وزیر وقت، دکتر بازرگان و آقای خلخالی برای بازدید شرایط به سقز آمدند. دکتر چمران؛ اما چنان رزمندهای سپاهی در منطقه آمد و شد داشت.
در یکی از شب های ناآرام سقز همراه پزشک شیفت بیمارستان برای رسیدگی به وضعیت یکی از بازداشت شدگان به مقر سپاه رفتیم. باورکردنش برایم سخت بود که فردی چنین عامی با شکل و شمایل روستایی، به سر بریدن ده ها جوان اعتراف کرده باشد.
انتهای پیام/
