روزی که مادران بهار گلزار شهدا می‌شوند

گروه حماسه و جهاد دفاع‌پرس ـ فاطمه‌سادات کیایی؛ در جنوبی‌ترین نقطه پایتخت خانه ابدی رفتگان است. در زمینی که نام بهشت حضرت زهرا (س) را به خود گرفته. شهری وسیع و بزرگ متعلق به چندین دهه که سالهاست مدفن اهالی زیادی از ساکنان آسمانی زمین شده است. در بخشی از این بهشت، گلزار شهدا اما حال و هوای دیگری دارد. به واقع این قسمت از بهشت زهرا (س) بهشت است، بوستان مردان بزرگ تاریخ ساز و حماسه آفرین که در روزهای سختی و جنگ جانشان را کف دست گرفتند و راهی میدانی پر خطر شدند.

حال و هوای روزهای آخر هفته گلزار شهدا حال دیگری است. مردم زیادی برای توسل و تبرک از شهدا به این زمین پا می‌‎گذارند، هرکس به اندازه پیمانه‌اش از این فضا بهره می‌‎برد، برای هرکس این نقطه از شهر پیامی خاص دارد، شاید جایی برای درددل کردن و فراغت یافتن از ابتلائات زندگی، برای مادری دیدار هفتگی با فرزند شهیدش، برای مردی مرور خاطرات تلخ و شیرین جبهه و جنگ و برای عده‌ای فضیلت زیارت امامزادگان عشق.

حال و هوای گلزار شهدا البته در روزهای پایانی سال متفاوت از هر زمان دیگری است. در موسم نو شدن سال و دمیدن رایحه دل انگیز بهار انگار این بهشت کوچک و خانه ابدی شهدا نیز رنگ و بویی دیگر می‌گیرد، اگرچه خالق هستی به زیبایی گلهای دستچین شده‌اش را در این وادی چیده است، اما جوانه زدن و گل و گیاهان و درختانی که از لا به لای قبور متبرک شهدا سر برآورده‌اند زیبایی فضا را دو چندان می‌کنند.

مراسم غبارروبی هر ساله خانواده‌های شهدا در آخرین پنجشنبه سال از برنامه‌های ثابت خانواده شهداست تا غبار از چهره دل خودشان و مزار فرزندشان بزدایند. البته امسال به دلیل شیوع بیماری کرونا و منع حضور حداکثری افراد در اماکن عمومی حضور خانواده شهدا در روزهای پایانی سال در گلزار شهدا چشمگیر نبود و تاثیر مهمان ناخوانده این روزهای کشور در همه شوون زندگی مردم مشهود است اما در همین پنجشنبه گذشته نیز بودند مادران و پدران شهدایی که به رسم پیشوازی عید هر ساله برای غبار روبی مزار شهیدشان به گلزار شهدا رفتند.

خانه تکانی مزار شهدا توسط مادرانشان آداب خاصی دارد، درست مثل خانه تکانی منزل است، اول سراغ قاب عکس‌هایی می‌روند که تصویر شهید را در خود جای داده‌اند، دستمال خیس و نمداری که روی قاب کشیده می‌شود گویی غبار از چهره میوه دلشان می‌برد، بعد هم نوبت به لوازم و وسایلی می‌رسد که در قفسه آلومینیومی بالای مزار مثل طاقچه‌ای پیش چشم عابران و رهگذران گلزار خود را نشان می‌دهد، خاک گلدان‌های داخل قفسه را می‌تکانند و آن را می‌شویند، پرده‌ها و توری‌های داخل قاب را با پرده‌های نو عوض می‌کنند.

سراغ سنگ مزار که می‌روند دستی روی سنگ سرد می‌کشند، مادر که باشی نه سرمای سنگ را می‌فهمی نه خستگی روزهای گذشته خانه تکانی را، فقط گرمای حضور معنوی شهید است که دیدن تصویر قاب گرفته و سنگ مزارش تو را آرام می‌کند.

مادرها، زودتر از رسیدن عید، بهار را به خانه شهیدانشان می‌برند، زودتر از آغاز نو شدن، دلشان را از وجود فرزندانی بهاری می‌کنند که در هیچ فصل سال خزان ندارد.

انتهای پیام/ 141