به گزارش خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، آیپک کمیته روابط عمومی آمریکا و اسرائیل یکی از قوی‌ترین گروه‌های لابی‌گری در آمریکاست. یک گروه متنفذ و طرفدار اسرائیل، که سالانه میلیون‌ها دلار به نفع اسرائیل خرج می‌کند تا به مواضع آمریکایی‌ها شکل دهد و به نفع رژیم اشغالگر قدس در آن‌ها چرخش ایجاد کند.
گروهی با بیش از ۱۰۰ هزار عضو که در گردهمایی‌هایش حدود ۲۰ هزار نفر شرکت می‌کنند. هدف واضح است، «نفوذ در نهاد‌های سیاسی و قانونگذاری آمریکا و ایجاد زمینه برای ترجیح اولویت‌های اسرائیل».
«مایک پامپئو» در نشست دوازدهم آیپک در اسفند سال ۹۸ سخنانی به زبان آورد که نشان از رقابت دولت‌های آمریکا در سرسپردگی به اهداف این رژیم دارد. او اذعان کرد که «هیچ دولتی به اندازه دولت ترامپ عاشق اسرائیل نیست»، دولتی که در طی سه سال، قدس را به پایتختی رژیم صهیونیستی پذیرفت و سفارتخانه‌اش را به این شهر منتقل کرد؛ حاکمیت صهیونیست‌ها بر جولان اشغالی را به رسمیت شناخت و می‌خواست شهرک‌های صهیونیستی در کرانه باختری و اراضی خصوصی فلسطینی‌ها را به اراضی اشغالی ضمیمه کند و در نهایت از طرح «معامله قرن» رونمایی کرد.
اما همه حرف پامپئو به عنوان نماینده دولت آمریکا فقط اظهار عشق و عاشقی نبود، وی در ادعایی ظاهراً پیروزمندانه از حاج قاسم هم گفت. جمله‌ای بنا داشت تا عمق جان یاران و دوستداران آن شهید را به آتش بکشد. پامپئو گفت که «قاسم سلیمانی کشته شده، اما آمریکا و اسرائیل هنوز زنده‌اند!» این جمله قطعاً باعث ذوق‌زدگی صهیونیست‌ها در هر کجای جهان و انبوه اندوه مبارزان و مظلومان جهان شد؛ حرفی که قلب جبهه مقاومت را نشانه گرفت. اما تمام ماجرا این نیست. به جای احساساتی شدن خوب است به عمق صحنه بنگریم.
آمریکا ابرقدرتی که تا همین چند دهه قبل، شاهی را می‌برد و شاهی را می‌آورد، وزیر و وکیل تعیین می‌کرد و از راه دور دستور می‌داد و خواسته‌هایش را تنها با رفت و آمد سفرهایش به کشور‌ها ابلاغ می‌کرد، الان کارش به جایی رسیده که تمام حیثیت خود را و رژیم جعلی محبوبش را که بیش از هفت دهه پی در پی برایش هزینه کرده، در یک کفه ترازو گذاشته و یک رزمنده تنهای بیابان‌گرد، با دست خالی و بی‌اسلحه، حتی بدون لباس رزم را در یک کفه دیگر.
آن‌ها تنها یک نفر از ما را با تمام آمریکا و اسرائیل برابر می‌دانند و افتخار می‌کنند که بعد از ماه‌ها زیر و رو کردن احتمالات و طرح نقشه برای کشتن سردار مقاومت، اکنون او نیست، ولی خودشان هستند! آمریکا که این روز‌ها در شادی کودکانه‌ای دچار نفس تنگ شده، به امضای قرارداد با گروهکی در حد طالبان رو آورده و تازه در آن هم بیش از چهار روز ثبات رفتار ندارد و زیر قول و قرار‌هایش می‌زند.
ابرقدرتی که سنگ‌پرانی نوجوان‌های فلسطینی امانش را در راهبرد سیاست‌های تجاوزگرانه‌اش بریده. کسی که زمانی ابرقدرتی مثل شوروی هماوردش بود، امروز در سیاست بزن و در رویی هم به بن‌بست رسیده، این‌ها اگر آشفته‌حالی و تمام شدن رونق سیاست آمریکایی نیست پس چیست؟
حاج قاسم در شطرنج راهبرد امامش بعد از شروع انقلاب اسلامی، در سوق دادن یک ابرقدرت به نقطه پایان، آمریکایی‌ها را وادار به آخرین حرکت کرد و دیگر تمام.
انتهای پیام/ 112
