بیگانگان در فکر تسلط بر بزرگترین «انبار انرژی جهان»/ سرنوشت پرتغالی‌ها برای آمریکایی‌ها تکرار می‌شود؟
گروه بین‌الملل دفاع‌پرس: سالروز اخراج پرتغالی‌ها از خلیج‌فارس و تنگه هرمز در دهم اردیبهشت‌ماه در دوران صفویه، به‌دلیل اهمیت و تأثیرگذاری در حوادث منطقه و جهان به‌عنوان یک روز ملی و به‌نام روز «خلیج‌فارس» نامگذاری شده است.
سیاستمداران جهان همیشه بر اهمیت خلیج‌فارس تاکید داشته‌اند؛ به‌عنوان مثال «آرنولد ویلسون» نظامی برجسته انگلیسی می‌نویسد: «هیچ دریای دیگری نیست که بیش از خلیج‌فارس توجه علمای معرفت‌الارض، متخصصین، مورخین، جغرافیا‌نویسان و سیاستمداران را مشترکاً به خود معطوف کرده باشد.»
«بوردیس فون لوهازن» ژنرال بازنشسته ارتش اتریش نیز معتقد است که «خاورمیانه مرکز دنیای قدیم است؛ مرکزی که در دلِ آن، منطقه خلیج‌فارس قرار دارد و به منزله «مرکزِ مرکز» شناخته می‌شود.»
در ۵۰ سال گذشته، خلیج‌فارس یکی از مهم‌ترین و حساس‌ترین مناطق جهان در نگرش‌های ژئوپولیتیکی و محاسبات استراتژیک بوده است و می‌توان ادعا کرد که در قرن بیست و یکم به یکی از مهم‌ترین کانون توجه نگرش‌ها و محاسبات استراتژیک تبدیل شده است.
درباره دلایل اهمیت خلیج‌فارس باید تاکید کرد که این منطقه به‌عنوان بزرگترین و مهم‌ترین مرکز ارتباطی بین سه قاره آسیا، آفریقا و اروپا شناخته شده و بخشی از یک سیستم ارتباطی شامل اقیانوس اطلس، دریای مدیترانه، دریای سرخ و اقیانوس هند است.
بزرگترین علت اهمیت خلیج‌فارس وجود معادن سرشار نفت و گاز در کف بستر و سواحل آن است؛ خلیج‌فارس با ۶۳ درصد کل ذخایر نفتی شناخته شده در جهان و ۵/۲۸ درصد کل ذخایر شناخته شده گاز در دنیا، بی‌تردید بزرگترین و مهم‌ترین انبار انرژی جهان محسوب می‌شود؛ همین علت می‌تواند بزرگترین دلیل طمعِ بیگانگان برای تسلط بر خلیج‌فارس باشد.
خلیج‌فارس عمدتاً شامل کشور‌هایی است که با مسائل و مشکلات سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و ساختاری روبرو هستند؛ همین مسائل برای نقش آفرینی بازیگران خارجی در این منطقه کفایت می‌کند.
یکی از مهم‌ترین مشکلات کشور‌های نفت‌خیز منطقه غرب آسیا (کشور‌های حاشیه خلیج‌فارس)، عدم اتکای کامل آن‌ها به تفکرات انسانی ملت‌هایشان بوده که به‌دلیل وابستگی شدید آن‌ها به درآمد نفت ایجاد شده است، بنابراین تکیه حُکام این کشور‌ها به متحدان خارجی است که به نحوی می‌توانند در تأمین بودجه این کشور‌ها از طریق خرید نفت و گاز کمک کنند.
بازیگران خارجی در خلیج‌فارس طی سال‌های اخیر، راه‌های زیادی برای نفوذ هر چه بیشتر و تثبیت حضورشان در این منطقه را امتحان کرده‌اند؛ یکی از این راه‌ها که توسط آمریکا در سال ۹۸ به کشور‌های منطقه پیشنهاد شد، تشکیل ائتلاف حفاظت از کشتیرانی در خلیج‌فارس بود.
تشکیل این ائتلاف توسط آمریکایی‌ها زمانی مطرح شد که جمهوری اسلامی ایران، پهپاد متجاوز آمریکا را بعد از تجاوز به حریم سرزمینی خودش ساقط کرد؛ کارشناسان سیاسی تعجیل آمریکایی‌ها برای تشکیل ائتلاف پس از این ماجرا را اقدامی شتابزده و ماجراجویی خطرناکی ارزیابی کردند.
نشست سالیانه مجمع عمومی سازمان ملل فرصتی ارزشمند بود تا رئیس‌جمهور کشورمان، کلیات طرح «ابتکار صلح هرمز» را در راستای ثبات امنیت منطقه با استفاده از ظرفیت‌های بومی و به دور از دخالت بیگانگان مطرح کند.
روحانی در آن نشست، اعلام کرد: «بنا به مسئولیت تاریخی کشورم در حفظ امنیت، صلح، ثبات و پیشرفت در منطقه خلیج‌فارس و تنگه هرمز، همه کشور‌هایی را که از تحولات خلیج فارس و تنگه هرمز متأثر می‌شوند به ائتلاف ابتکار صلح هرمز (Hormoz Peace Endeavor) دعوت می‌کنم.»
عزمِ دیپلماتیک جمهوری اسلامی ایران در ایجاد صلحی پایدار مبتنی بر همکاری کشور‌های منطقه در سایه قدرت نظامی کشورمان و بی‌اعتمادی برخی کشور‌های عربی حوزه خلیج فارس به آمریکا و نپیوستن به ائتلاف آن‌ها، می‌تواند منجر به تکرار سرنوشت پرتغالی‌ها برای آمریکایی‌ها در خلیج‌فارس شود و دست این اشغالگران از این منطقه ارزشمند را قطع کند.
انتهای پیام/ ۴۲۱
