به گزارش گروه سایر رسانه های دفاع پرس، سید حبیب حبیب پور نویسنده و شاعر کشورمان در وبلاگ تا ماه راهی نیست آورده است: راهپیمایی باشکوه امسال سرمستان جام عاشورا به نمایشی بینظیر و همایشی جاوید از عرض ارادت به ساحت مقدس حضرت ثارالله تبدیل شد که دوست و دشمن را به حیرت واداشت.
شوریدگی دلهای عاشق را به خوبی میشد در آن گامهایی که بسیاری از آنها از منزل و کاشانههایشان در صدها کیلومتر آنسوتر از شهر کربلا آغاز کرده بودند یافت.
اگرچه همواره راهپیماییهای اربعین در عراق و مسیر نجف اشرف تا کربلای معلا زبانزد خاص و عام بوده و بدان به عنوان سندی روشن و افتخارآفرین از عشق و ارادت به حضرت سیدالشهدا اباعبدالله الحسین (ع) نگریسته شده است اما امسال این سرمستی همراه با بصیرتی بود که مومنان به مکتب حسینی در تار و پودشان رخنه کرده بود.
و آن مبارزهای بود که در برابر گروههای تکفیری که کمر به نابودی همه مظاهر شیعه بسته بودند جلوه کرد؛ تهدیداتی که گروههای تکفیری در عراق و برای مراسم اربعین حسینی اعلام کرده بودند اربعین امسال را به صحنه مصاف بین آنها و تمامی مسلمانان تبدیل کرد.
و یکبار دیگر با هوشمندی نیروهای نظامی ایران و عراق و نیز حضور 20 میلیونی راهپیمایان سندی دیگر از وحدت و انسجام امت اسلام بر جای گذاشت و برگ زرین دیگری از پیروزی ایمان و اراده و برادری بر کتاب اسلام و پیروان توحید و رسالت و قرآن کریم افزود.
اینک که توفیق حضور در این همایش بزرگ را داشته ام و برای این توفیق تا آخر عمرم شکرگزار خداوند خواهم بود، برخی از وقایعی را که در این چند روز و شب سفر دیدهام بازگو میکنم؛ اگرچه ایمان دارم که اینها تنها قطرهای از آن اقیانوس ارادت و شوریدگیهاست. ارادتی که هیچکس جز خدا از آن آگاهی ندارد و شوریدگی ای که جز اباعبدالله (ع) کسی را یارای پاداش و اجر آن نیست.
*نماز، نماد اربعین، یادگار عاشورا
برپایی نماز های جماعت در بین راه از سنتهای خوب و نورانی بود که جلوهای از اخلاص و وحدت را در راهپیمایی بزرگ اربعین جلوهگر میکرد .
با نزدیک شدن وقت نماز در تمام افراد شور و شوق دیگری حاکم میشد و هر کس خود را برای شرکت در نمازهای جماعت آماده میکرد؛ اگر چه اکثر زائران مقید بودند که مسیر کربلا را با وضو بپیمایند اما ساعتی قبل از فرارسیدن اذان، خبر از عبادتی میداد که به همراه آن همه زائر و عاشق بر پا میشد.
تأکید حضرت آیت الله العظمی سیستانی مرجع بزرگ تشیع در خصوص برگزاری نماز اول وقت و جماعت، روح دیگری به این نمازها بخشیده بود؛ به راستی چه باشکوه بودند نمازهایی که از نجف تا کربلا بر پا میشد.
در بیابانهایی که در روز قیامت به خلوص و ایمان عاشقان، گواهی میدهند؛ آنچه که بعدها در اخبار به عنوان بزرگترین نماز جماعت جهان معرفی شد حکایتی دیگر از عزم برای برپایی این فریضه الهی بود.
اقامه بزرگترین نماز جماعت در جهان و بلکه در طول تاریخ، در مسیر کربلا نجف رقم خورد؛ این نماز که ظهر روز 17 صفر مطابق با 19 آذرماه 1393 در مسیری به طول 30 کیلومتر از ستون(عمود) 196 تا 450 در جاده نجف – کربلا برگزار شد.
«سید احمد الاشکوری» امام جماعت این نماز اعلام کرد: این نماز که حدود 30 کیلومتر امتداد داشت بهراهنمایی مرجعیت شیعی عراق آیتالله العظمی سیستانی برگزار شد و زائران در چهار محور کربلا، نجف و حله کربلا و بغداد نجف و حله بغداد در آن شرکت داشتند.
صفوف جماعت مملو از زائرانی از کشورهای مختلف بود که همه به سوی کعبه نماز میگذاردند؛ فرقی هم نمیکرد که امام جماعت ایرانی باشد یا عراقی؛ مهم این بود که نماز بر پا شود. نمازی که در روز عاشورا چندین تن از یاران حسین بن علی (ع) برای برپایی آن به شهادت رسیدند.
نمازی که با بدنهای خسته و پاهای تاول زادهای برپا شد تا یاد از خستگیهای کاروان اسرای کربلا باشند و نمازهای خاندان حسینی و از جمله عبادتهایی که زینب بزرگ بجای آورد؛ زینبی که امام عاشورایش از او خواست تا در نماز شبهایش او را فراموش نکند.
نمازهای جماعت صبح حال و هوای دیگری داشتند چرا که پس از نماز شب و تهجد و شب زنده داریهایی بر پا میشد که زائران به آن دلبسته بودند.
ساعتی قبل از فرا رسیدن وقت اذان صبح، چادرها، موکبها یا فضای باز مسیر؛ مست و حیران «یا رب یارب» عاشوراییان بودند؛ نجواهایی که در رأس آن فرج امام مهدی (عج) قرار داشت... اللهم عجل لولیک الفرج.
