به گزارش خبرنگار فرهنگ و هنر دفاع‌پرس، علی، واژه‌ای با سه حرف اما با معانی ژرف و عمیق است. علی یعنی انسانیت، علی یعنی ابرمردی و جوانمردی. علی یعنی پدر ایتام. علی یعنی همان بزرگمردی که در معرکه‌ی جنگ، حیدرکرار و شیرژیان بود و در محراب نماز به چنان آرامشی می‌رسید و محو راز و نیاز می‌شد که تیر از پایش می‌کشیدند، هرگز متوجه نمی شدند.
مرد خدا، اسدالله، علی مرتضی در خانه‌ی خدا دیده به جهان گشود و در خانه‌ی خدا ضربت خورد و به شهادت رسید. علی(ع) هرگز برای رسیدن به قدرت های مادی و دنیوی تلاش نکرد و پابند آن نبود.
علی(ع) در عین این که به خلافت ممالک اسلامی رسیده بود، همواره به یاد ایتام بود. دست نوازشگر این پدر مهربان همواره بر سر بینوایان و درماندگان بود. حضرت مولا دنیا و زرق و برق دنیوی را به استخوان‌های خوک در دستهایی جذامی تشبیه کردند و فرمودند: به خدا سوگند که دنیای شما در نزد من از استخوان خوکی در دست جذامی پست‌تر و حقیرتر است.
این مرام و سیره‌ی علوی که وامدار سیره‌ی نبوی بود و به سایر ائمه‌ی هدی به میراث رسید، باعث شد حق طلبی و دست از دنیا شستن سیره و شیوه‌ی شیعیان علی علیه‌السلام شود. ابرمرد تاریخ، علی(ع) احقاق حق و عدل و داد را پیشه‌ی خود می‌دانست و هرگز حق‌جویی و حق‌طلبی را فدای روابط خانوادگی یا دوستی‌های دنیوی نکرد. مخالفت طلحه و زبیر و عایشه با آنحضرت دال تاریخی و گواه بر این ادعا است. علی حق را محترم‌تر و مقدم‌تر بر روابط و حتی ضوابط می‌شمرد.
علی (ع) هرگز فریب ظاهر امور را نخورد. زمانی که لشکر معاویه به دستور عمرو عاص در جنگ صفین، قرآن بر سر نیزه کردند. علی (ع) فرمان جهاد دادند و این سربازان امام بودند که فریب ظاهر امور را خوردند و از جنگ دست کشیدند.
چکیده‌ی سیره و ولایت علوی و چند و چون زعامت و حاکمیت از نگاه علی در نامه‌ای که مولا امیرالمومنین به مالک اشتر مرقوم فرموده اند، هویداست.
امام در مطلع نامه مالک را به اطاعت از فرمان حق تعالی و حق جویی و حق طلبی توصیه می فرمایند. کدام خلیفه یا رهبر معنوی در طول تاریخ گماشته‌ی خود را نخست به پرهیزکاری توصیه می‌کند بعد به کسب مالیات از مردم. به‌جز علی که تشنه‌ی عدل و داد حق جویی است.
علی علیه السلام در فرازی دیگر از همین نامه مالک را به بخشندگی و رحمانیت دعوت می کند و مرقوم می فرماید:
«از آنها خطاها سر خواهد زد و علت‌هایی عارضشان خواهد شد و به عمد یا خطا، لغزش‌هایی کنند، پس از عفو و بخشایش خویش نصیبشان ده، همانگونه که دوست داری که خداوند نیز از عفو و بخشایش خود تو را نصیب دهد. زیرا تو برتر از آنها هستی و آنکه تو را بر آن سرزمین ولایت داده، برتر از توست و خداوند برتر از کسی است که تو را ولایت داده است.»
رحمانیت و رحیمیت دو صفت از صفات جلاله‌ی الله تعالی هستند که در وجود مبارک امام متبلور شده‌اند و گماشته‌ی خویش را نیز بر آن ترغیب می‌کنند.
امام در این نامه خشم و غرور نابجا را علت اصلی فساد فرمانروایان می دانند و می نویسند: «هرگاه، از سلطه و قدرتی که در آن هستی در تو نخوتی یا غروری پدید آمد به عظمت ملک خداوند بنگر که برتر از توست و بر کارهایی تواناست که تو را بر آنها توانایی نیست. این نگریستن سرکشی تو را تسکین می‌دهد و تندی و سرافرازی را فرو می‌کاهد و خردی را که از تو گریخته‌است به تو باز می‌گرداند.»
اهمیت دادن به زیر دست و رعیت و کسانی که تحت ولایت یک والی یا فرماندار هستند در کلام و نامه امام این گونه روشن می شود که می فرمایند: «باید که محبوبترین کارها در نزد تو، کارهایی باشد که با میانه‌روی سازگارتر بود و با عدالت دمسازتر و خشنودی رعیت را در پی داشته باشد زیرا خشم توده‌های مردم، خشنودی نزدیکان را زیر پای بسپرد و حال آنکه، خشم نزدیکان اگر توده‌های مردم از تو خشنود باشند، ناچیز گردد.»
علی (ع)، شیر خدا، قرآن ناطق، سلطان سریر تقوا، در روز بیست و یکم رمضان سال چهلم هجری قمری به شهادت رسید. سیره‌ی علوی زیباترین و بهترین سبک زندگی برای هر انسانی است. علی منشوری است که هر آینه‌ای فقط می‌تواند ترجمان یکی از انوار الهی ذات او باشد.
علی (ع) و سبک زندگی او باید الگویی برای همه‌ی مردم به ویژه مسئولین باشد. علی سراسر نور بود و هست و جاودانه خواهد ماند. علی تنها واژه‌ای است که مرکب هزار قلم برای نوشتن بزرگی و عظمت ابرمردی و جوانمردیش، کم است.
به امید نیم نگاهی از آن حضرت.
انتهای پیام/ 121
