گروه فرهنگ و هنر دفاع‌پرس - اکبر صفرزاده؛ صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران در غایت آرمانی و استاندارد خود و با بودجه‌ای که هر ساله از طرف مجلس و دولت دریافت می‌کند می‌تواند تنها یک وظیفه مهم و اساسی را برای خود ترسیم کند؛ فراهم کردن زیرساخت‌های لازم برای افزایش شبکه‌های تلویزیونی و واگذاری این شبکه‌ها در چهارچوبی درست و اصولی و شرعی به بخش خصوصی و کسب درآمد از این واگذاری‌ها.
به عنوان مثال؛ اگر صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران در طول چند دهه گذشته بسترهای لازم برای ایجاد صد شبکه تلویزیونی را فراهم کرده بود و این صد شبکه را با قیمت مثلا سالی 50 میلیارد تومان به بخش خصوصی واگذار کرده بود امروز این نهاد از این واگذاری‌ها حدودا 5 هزار میلیارد تومان درآمد داشت و از نظر اقتصادی در جایگاهی قرار می‌گرفت که به جای آنکه از دولت پول بگیرد به دولت پول می‌داد.
صدا و سیمای فعلی ما بدون شک از نظر اقتصادی در بدترین وضعیت موجود به سر می‌برد، این سازمان پس از گذشت چند دهه از آغاز انقلاب همچنان بودجه خود را از دولت می‌گیرد و هنوز نتوانسته روی پای خود بایستد. از نظر فرهنگی نیز نمی‌توان نمره قابل قبولی به این سازمان داد، با این همه پرسنل که برخی رسانه‌ها تعداد آنها را بالای سی هزار نفر عنوان کرده‌اند در برخی مواقع شاهد این واقعیت تلخ هستیم که شبکه‌های این رسانه از رسانه‌های فارسی زبان ماهواره ای عقب می‌مانند.
درغایت آرمانی؛ تنوع و تکثر شبکه‌های تلویزیونی ما باید آن قدر زیاد باشد که مخاطب ما هیچ احسای نیازی به شبکه‌های ماهواره‌ای نداشته باشد؛ هیچ دلیلی وجود ندارد که مردم این مملکت برای دیدن یک انیمیشن جذاب یا فیلم جذاب یا کلیپ موسیقی مجاز به شبکه‌های ماهواره ای مراجعه کنند.
آیا بخش خصوصی این مملکت توان اداره چند شبکه فیلم و سریال یا انیمیشن یا کلیپ موسیقی مجاز یا شبکه‌های آموزشی متنوع را ندارد و نمی‌توان در چهارچوب قانون و نظارت‌های کافی این امور را به آنها سپرد؟
اگر زیرساخت‌های لازم برای افزایش شبکه‌های تلویزیونی فراهم و این شبکه‌ها در چهارچوبی درست به بخش خصوصی واگذار می‌شد ما امروز به جای یک شبکه کودک ده شبکه کودک داشتیم، ده شبکه آی فیلم و ده شبکه نمایش، ده شبکه قرآن و .... که به رقابت محتوایی می‌پرداختند و روز به روز برای نمایش آثار بهتر و جذاب تر از هم سبقت می‌گرفتند.
از نظر اقتصادی، افزایش شبکه‌های تلویزیونی مهمترین و بیشترین تاثیر خود را روی رونق کسب و کارهای موجود در ایران خواهد گذاشت؛ تیزرهای تبلیغاتی ارزان‌تر خواهد شد و واحدهای تولیدی خواهند توانست به راحتی از آن استفاده کنند، حتی برخی واحدهای تولیدی که می‌توانند هزینه بیشتری را پرداخت کنند می‌توانند در ساخت یک سریال با شبکه‌های خصوصی مشارکت کنند.
افزایش شبکه‌های تلویزیونی در ایران بیش از همه برای اهالی صنعت فیلم، سریال و رسانه ایجاد شغل خواهد کرد و دیگر شاهد این واقعیت تلخ نخواهیم بود که برخی بازیگران یا مجریان برای کسب درآمدهای بیشتر به کشورهای دیگر مهاجرت کنند.
بسیاری از سریال‌هایی که در خارج از کشور تولید می‌شوند صادراتی هستند و این سریال‌ها پس از نمایش در همان کشور به کشورهای دیگر نیز فروخته می‌شوند. این سریال‌های صادراتی این امکان را برای تولیدکنندگان آن کشور فراهم می‌کنند تا محصولات خود را در مقیاس جهانی به نمایش بگذارند و آن محصول را به برندی جهانی تبدیل کنند. زمانی که ما یک سریال را از کشور آلمان یا انگلیس یا آمریکا می‌بینیم به طور حتم برند چند محصول خارجی را هم خواهیم دید و این برند به تدریج در ذهن و روح و روان ما نقش خواهد بست.
متاسفانه اغلب سریال‌هایی که در چند دهه اخیر در صدا وسیمای ایران تولید شده‌اند فقط مصرف داخلی داشته‌اند و تعداد سریال‌های صادراتی این سازمان بسیار کم و ناچیز است. به دلیل غیر صادراتی بودن بسیاری از سریال‌های این سازمان تولیدکننده‌های ایرانی هیچ‌گاه این فرصت را نداشتند که از طریق فیلم و سریال برندهای تجاری خود را جهانی کنند.
انتهای پیام/ 121
