پاسخ غیرتمندانه شهید «ماندنی» به یک فراری از جبهه

به گزارش خبرنگار دفاع‌پرس از خرم‌آباد، «غلامرضا ماندنی» در سال ۱۳۴۶ در روستایی از توابع شهرستان الیگودرز و در خانواده‌ای متدین و مذهبی دیده به جهان گشود. او در کودکی هوشیار بود به همین خاطر بیشتر از فرزندان دیگر مورد توجه قرار می گرفت. در سن هفت سالگی پا به عرصه دانش آموزی گذاشت و دوران تحصیل خود را تا اول راهنمایی با موفقیت سپری کرد.

وی فردی خوش اخلاق و پرکار بود و این امر سبب شده بود که مورد توجه فامیل و اطرافیان قرار بگیرد. برای کمک به امرار معاش خانواده راهی تهران و به کار کاشی کاری مشغول شد. پس از گذشت مدت کوتاهی، غلامرضا به یکی از کاشی کاران زبردست تهران تبدیل شد.

یکی از کارهای خدا پسندانه او این بود که وقتی مسجدی در نازی آباد تهران نیاز به کاشی کاری و ظریف کاری داشت، مقداری پول از دوستانش قرض گرفته و با کمک چند نفر از اطرافیان، این کار را به سرانجام رساند.

با شروع جنگ تحمیلی خودش را برای رفتن به جبهه آماده کرد. وسایلش را جمع کرده و راهی جبهه شد.

سه ماه آموزشی خود را در دو کوهه اندیمشک گذراند. ولی با اوج گرفتن جنگ، او را به دهلران موسیان اعزام کردند. یک بار که به مرخصی آمد یکی از اطرافیان به او گفت که چرا عازم خدمت شده ای؟ من اگر هم بمیرم به خدمت نمی روم. حیف از خودت نباشد.

شهید به او پاسخ داد: اگر من و امثال من نباشند چه کسی می خواهد از ناموس این مملکت پاسداری کند؟ تو و امثال تو؟ سرانجام این شهید عزیز در بیست و یک تیر سال 1367 به همراه جمعی از یارانش، در آخرین حمله ی عراق، بر اثر بمباران شیمیایی به درجه رفیع شهادت نائل آمد.

پیکر پاک این شهید بزرگوار در روستای حرآباد سفلی، بخش بشارت ذلقی به خاک سپرده شد.

انتهای پیام/