به گزارش خبرنگار فرهنگ و هنر دفاع‌پرس، 176 موشک، دو هزار و 500 گلوله‌ی توپ، 331 راکت هواپیما و تخریب بیش از نوزده هزار واحد مسکونی. این‌ها آمار مربوط به اروپا در طول جنگ‌های جهانی اول و دوم نیستند. این‌ها آمار تعداد موشک‌ها و گلوله‌ها و توپ‌های جنگی‌ای هستند که فقط به یکی از شهر‌های ایران عزیز در طول جنگ تحمیلی اصابت کرد: «دزفول».
در طول جنگ تحمیلی یا به قولی بهتر در طول هشت سال دفاع مقدس، دشمن بعثی سعی بر آن داشت تا با محاصره‌ی دزفول، خوزستان را از قلب ایران جدا کند، اما زهی خیال باطل. شیرمردان و شیرزنان ایرانی دوشادوش یکدیگر ایستادند و پیکار کردند و مقاومت کردند و یک وجب از خاک پاکشان را تقدیم هیچ اهریمنی نکردند. پای میز هیچ مذاکره‌ای ننشستند و هیچ ترکمانچایی را هم امضا نکردند. مردانه ایستادند و مبارزه کردند.
از مقاومت و ایثار مردم دزفول سال‌ها گذشت، اما امروز این حق بر گردن ماست که از شهر ایثار و فداکاری یاد کنیم. بر ماست که فرهنگ اصیل و ناب ایثار و مقاومت را برای نسل‌های بعدی تشریح کنیم. نباید بگذاریم جای قهرمانان راستین و واقعی‌مان را، قهرمانان فیلم‌های مبتذل غربی بگیرد. هنوز پس از این همه سال، یک فیلم یا سریال که عمیقا به زندگی شهید جهان آرا، شهید فکوری و ... بپردازد تولید نشده، یا اگر هم شده بسیار کوتاه و گذرا بوده است. فرهنگ‌سازی در عرصه‌ی مقاومت و ایثار، مستلزم صرف هزینه و زمان است. در سه دهه‌ای که از اتمام دوران دفاع مقدس می‌گذرد اگر چه درباره‌ی فرهنگ مقاومت و ایثار فیلم‌ها و سریال‌ها و کتب زیادی عرضه شد، اما هنوز جای کار باقی است. نسل‌های بعدی باید بدانند فکوری، کلاهدوز، جهان آرا، صیادشیرازی، همت و ... تنها نام‌های زیبایی برای خیابان‌های ما نبودند، این اسامی سرمایه‌های جاویدان کشور ما هستند.
از استقامت و ایثار مردم دزفول و به طور کلی مردم ایران سربلند هر چه بنویسیم کم است. این مقال فقط مجالی کوچک بود برای بزرگی مردم بی دفاع و درد کشیده و شهید پرور ایران عزیز که هنوز در خانه‌هایشان جانباز و معلول و قطع نخاعی‌ها را عاشقانه مراقبت می‌کنند، ولی مدافعان به ظاهر حقوق بشری در عرصه‌های بین المللی هیچ کدام از رنج‌هایی که این ملت کشیده و می‌کشند را هرگز ندیده و نمی‌بینند.
انتهای پیام/ 102
