به گزارش خبرنگار دفاع‌پرس از بوشهر، ای موسای زخم های دل پر رنج ایرانیان، به کدامین تقدس بخوانمت که شفا یافته عصای پرمهر توایم، مهری از جنس ملائک آسمانی که گردادگرد محبوبه ملت ایران تا ابد در خروش هستند.
حضرت طبیب ما که در قبل و بعد از آسمانی شدنت دستگیر و تسکین درد های زندگی ملت ایران بوده ای، شاید بتوانم گفت که مهربانیت برای تمام ملت ایران بوده یکسان بوده است اما برای دختران شهدا روح پدرانه ات به وجود نفس مسیحائیت تفاوت داشت.
وقتی دختران شهدا تو را در پشت قاب های تلوزیون به نظاره می نشستند صورت غمگین خود را به یاد پدرشان به صورتت می چسپاندند و با تکان دادن های دست مبارکت سر نعظیم فرود آوردند که نوازش هایت تسلای یتیمشان باشد.
پیر مغان کلبه ایرانیان، وقتی یتیمان شهدا تو را می دیدند آتشی از عشق از الطاف مهربانیت در وجودشان تلاطم می کرد و آنها به بی کران کهکشان ها به سوی روح پدرروانه می کرد.
این است قصه وصل امام و فرزندان تو، روح خدا....، مگر می شود آتش یتیمی که در خردادماه سال 68 بر دلمان افروخته شد فراموش کرد؛ اماما هنوز فراغ به آسمان رفتن مسیحانه ات برایمان ناباورانه است و بغضی به عظمت دلهای داغدار چندین ساله ملت ایران بر دلمان انباشته است.
دیدن تمثال مهربانت و لبخند پدرانه ات نوازشگر دل های پردرد همگان در ناملایمت ها بود و دلشان یک جرعه از آب چشمه وجودت را می خواهست تا سیلاب دردها به ساحل دیدارت بپیوندد.
اماما تو نه تنها زندگی دوباره به ملت ایران هدیه بخشیدی بلکه راه و رسم درست زندگی کردن، انقلابی بودن و پیرو ولایت بودن که به واسطه نسیم نفس های پر برکتت که در روح و جسمان جوانه زده است برایمان به یادگار و به ارمغان گذاشته ای و مطمئن باش تا ابدیتم به آن خواهیم بالید و فرامینت را در سرلوحه زندگی خود همواره قرار خواهیم داد.
اما عیسای ما، امروز جان و روحمان معجزه ای از جنس ناب نفس هایت برای «ایتها النفس المطمئنه» طلب می کند تا همچون روح پرفروغت «ارجعی الی ربک راضیة مرضیه» را تجربه کند و «فَادْخُلِى فِى عِبَادِى» را با صدای پروردگارش بشنوند و در آخر در جوار پر مهر روح الله الموسوی الخمینی با نوای «وَادْخُلِى جَنَّتِى» آرام گیرد.
انتهای پیام/
