گروه فرهنگ و هنر دفاع‌پرس- اکبر صفرزاده؛ شاید حدود پنجاه الی شصت سال است که بسیاری از کشور‌های توسعه یافته دنیا به این نتیجه مهم و اساسی رسیده‌اند که عمق استراتژیک و میزان نفوذ خود در کشور‌های دیگر را براساس میزان حضور برند‌های شرکت‌های خصوصی خود در کشور‌های دیگر تعریف کنند؛ بر این اساس صادرات را مهمترین اولویت خود قرار داده‌اند و در نهایت قدرت از آن حمایت کردند.
به عنوان مثال؛ در بسیاری از کشور‌های توسعه یافته اگر یک تولید کننده در کشوری دیگر و برای فروش و صادرات محصولاتش مغازه‌ای اجاره کند دولت تمام مبلغ اجاره مغازه را به آن تولید کننده پرداخت خواهد کرد؛ صادرات به طور کل از مالیات معاف است، اگر تولید کننده یک کشور اروپایی در نمایشگاه‌های بین‌المللی غرفه بگیرد دولتش ۵۰ تا ۷۰ درصد هزینه‌های نمایشگاهی وی را خواهد داد.
افزایش صادرات و تمامی مسائلی که در مورد صادرات وجود دارد برای بسیاری از کشور‌های توسعه یافته دنیا «خط قرمز» است و هیچ مقام و منسبی به هیچ وجه حق ندارد نسبت به این مقوله تعرضی داشته باشد ویا با اقدام خود بستر‌های تضعیف این مقوله را فراهم کند.
امام راحل در مورد اهمیت صادرات چنین می‌گویند: برنامه ریزی در جهت رفاه متناسب با وضع عامۀ مردم توأم با حفظ شعائر و ارزش‌های کامل اسلامی و پرهیز از تنگ نظری‌ها و افراط گرایی‌ها و نیز مبارزه با فرهنگ مصرفی که بزرگترین آفت یک جامعۀ انقلابی است و تشویق به تولیدات داخلی و برنامه ریزی در جهت توسعۀ صادرات و گسترش مبادی صدور کالا و خروج از تکیه به صادرات نفت و نیز آزادی صادرات و واردات و به طور کلی تجارت بر اساس قانون و با نظارت دولت در نوع و قیمت. (صحیفه امام، ج ۲۱، ص: ۱۵۸)
ما باید مستقل باشیم. ما باید هر مقداری که خودمان کار می‌کنیم، به همان مقدار اکتفا کنیم؛ در صدد باشیم که خود را به آن حدی برسانیم که از کشورما هم ارزاق و گندم و جو و امثال این‌ها صادربشود؛ و این کشور بسیار مستعد برای این معناست؛ و هم کوشش کنیم که دیگران به ما محتاج باشند در امور صنعتی؛ و می‌توانیم ومی توانید و می‌توانیم. (صحیفه امام، ج ۱۶، ص: ۲۴۱)
تقریبا در تمامی کشور‌های توسعه یافته دنیا پدیده‌ای به نام بهره یا سود بانکی با درصد بالا وجود ندارد؛ در برخی کشور‌های توسعه یافته دنیا سود بانکی دو یا سه درصد است و در برخی از کشور‌های دیگر بانک فقط کارمزد می‌گیرد، برخی کشور‌های دنیا هم هستند که بابت نگهداری پول در بانک از شما حق الزحمه دریافت می‌کنند.
به عنوان مثال در کشور چین فقط کافی است شما یک شرکت تولیدی راه اندازی کنید؛ پس از آن بانک پشت بانک با شما تماس می‌گیرد و التماس می‌کند تا به شما وام چهار درصد دهند، بانک‌های آمریکا به خریداران یا سازندگان مسکن وام چهار درصد با مدت زمان بالا می‌دهند و ... .
امام راحل در مورد سود گرفتن و سود دادن بانک‌ها چنین می‌گویند: اصل بهره از پول یک امری است بسیار خلاف انصاف و خلاف انسانیت که یک پولی آنجا گذاشته اند، بعد آن پول نه کاری، نه چیزی، یک چیزی در آورند. بدترین انواع استثمار همین رباست که در مقابل هیچ، خود پول که هست و در مقابل هیچ، این بزاید، بهره بردارد. در اسلام، این البته به هر صورتش حرام است حتی این فرار‌هایی که بعضی‌ها جایز می‌دانند، این فرار‌ها هم صحیح نیست.
فرار از ربا هم صحیح نیست. یک راه‌هایی گفته شده است، لکن آن‌ها هم صحیح نیست بهره برداری از این نقود و از پول به هیچ وجه در اسلام جایز نیست. از جهتی که یک همچو بانک اسلامی که مبنایش بر این باشد که بهره در کار نباشد و ربا در کار نباشد، این یک خدمت بزرگی است به جامعه و به اسلام، هر دو، که امید است که احتیاج مردم از سایر بانک‌ها به واسطۀ این بانک سلب بشود و مردم توجه بکنند به این بانک که اسلامی است، مبنایش اسلام است، اسلامی است و مبنایش بر این است که استثمار نکند مردم را، بهره برداری از انسان بیخودی نکند. (۱ خرداد ۱۳۵۸/ قم)
تقریبا در تمامی کشور‌های توسعه یافته پدیده‌ای به نام دلالی و احتکار زمین وجود ندارد؛ در این کشور‌ها و با قوانینی که وضع شده زمین به خودی خود تقریبا فاقد ارزش مالی است و فقط زمانی ارزش پیدا می‌کند که چیزی در آن ساخته شود؛ در این کشور‌ها عموما خانه را بر اساس معماری و میزان مصالحی که در آن به کار رفته و میزان فضای سبزی که برای آن تعریف شده قیمت گذاری می‌کنند؛ زمین در بسیاری از شهر‌های کشور‌های توسعه یافته تقریبا رایگان است و دولت فقط پول زیر ساخت‌های فراهم کرده برای آن زمین را می‌گیرد.
دولت در این کشور‌ها آنقدر برای رشد و توسعه ساخت و ساز ارزش قائل است که حتی علیرغم میل باطنی به حضور و استقرار افراد خارجی، قانون تصویب کرده که به خارجی‌ها نیز خانه فروخته شود.
در حوزه کسب و کار نیز همین گونه است؛ در همین کشور ترکیه که همسایه ما است و خیلی هم توسعه یافته نیست اگر شما بخواهید هتل بسازید دولت علاوه بر زمین رایگان به شما وام چهار درصد بلند مدت می‌دهد.
فرمان تاریخی امام خمینی (ره) دربیست ویکم فروردین ماه سال ۵۸ در مورد مسکن: در رژیم منفور پهلوی مسئله مسکن یکی از مصیبت بارترین مشکلات اجتماعی مردم ما بوده است. بسیاری از مردم در اسارت تهیه یک قطعه زمین و داشتن یک لانه بودند و چه بسا تمام عمرشان را زیر بار بانک‌ها و سودجویان و غارتگران بسر می‌بردند تا بتوانند پناهگاهی را برای خود و فرزندانشان دست و پا کنند. قشر عظیمی از مستضعفان جامعه هم به کلی از داشتن خانه محروم بودند و در زوایای بیغوله‌ها و اطاقک‌های تنگ و تاریک و خرابه‌ها بسر می‌برند و چه بسا قسمت مهمی از درآمد ناچیزشان بایستی برای اجاره آن بپردازند و این میراث شوم برای ملت ما باقی مانده و اکنون جامعه ما با چنین مصیبتی دست به گریبان است.
در واقع نظام اسلامی چنین ظلم و تبعیضی را تحمل نخواهد کرد و این حداقل حقوق هر فرد است که باید مسکن داشته باشد، مشکل زمین باید حل شود و همه بندگان محروم خدا باید از این موهبت الهی استفاده کنند. همه محرومان باید خانه داشته باشند، هیچکس در هیچ گوشه مملکت نباید از داشتن خانه محروم باشد. بر دولت اسلامی است که برای این مسئله مهم چاره‌ای بیندیشند و بر همه مردم است که در این موارد همکاری کنند.
انتهای پیام/ 121
