به گزارش خبرنگار دفاع‌پرس از بوشهر، پس از انجام عملیات والفجر ۸ و فتح فاو، موازنه‌ی جنگ به نفع ایران تغییر یافت.
از این رو، سیاست مهار دو جانبه‌ی جنگ آمریکا با شکست مواجه شد. در چنین وضعی با انجام عملیات گسترده و موفقیت آمیز کربلای ۵ و تهدید بصره، تلاش ها برای مهار ایران پررنگ تر شد.
پس از این دوره، شوروی به تقویت شبکه‌ی دفاعی و موشکی و طرح ریزی استراتژی تهاجمی عراق همچنین، افزایش ارسال سلاح به این کشور اقدام نمود. بدین ترتیب، به صورت علنی در کنار عراق قرار گرفت.
در چنین وضعیتی در اوایل سال ۱۳۶۶، دولت کویت از قدرت های بزرگ و به طور مشخص از ایالات متحده‌ی آمریکا و اتحاد جماهیر شوروی درخواست کرد تأمین امنیت نفت کش های این کشور در خلیجفارس را بر عهده بگیرند در واقع بعثی‌ها با کمک نفتکشهای همسایگان جنوبی خلیج فارس به ویژه کویت و با همراهی رزم‌ناوهای آمریکایی ضمن این که نفتشان را از آبراه استراتژیک خلیج فارس عبور می‌دادند، به روی کشتی‌های ایرانی هم آتش می‌گشودند.
دولت آمریکا ابتدا به این درخواست پاسخ مثبت نداد؛ اما دولت شوروی از تقاضای کویت استقبال کرد و دو کشور درباره‌ی اجاره‌ی سه‌نفت کش برای انتقال نفت کویت به آن سوی تنگه‌ی هرمز بدون در اختیار گذاشتن تسهیلات بندری به توافق رسیدند.
پس از پاسخ مثبت آمریکا به کویت مبنی بر اسکورت نفتکش های این کشور، برخی ناظران به این نتیجه رسیدند که این اقدام به رویارویی مستقیم آمریکا و ایران خواهد انجامید و این امر به نوبه‌ی خود راه‌حلی سریع برای خاتمه دادن به جنگ، البته بدون پذیرش خواسته های ایران است، در واقع اسکورت نفتکشهای کویتی از سوی آمریکا که دخالت مستقیم این کشور در جنگ محسوب می‌شود، از نظر تصمیم‌گیران سیاسی نظامی دولت ایالات متحده «مقابله‌ی سنجیده» با ایران بود.
آمریکا با اتکا به توان نظامی بالا و موقعیت ویژه‌ی خود به عنوان ابرقدرت غرب با انجام این اقدام و حفظ امنیت و سلامت نفتکش کویتی بار دیگر قدرت خود را به رخ حریف می کشید و ایران را در موضع ضعف قرار می داد و ایران اگر در مقابل این حرکت بی تفاوت و منفعل عمل می کرد ضمن اینکه قدرت چانه زنی خود را در صحنه های بین المللی و به طور مشخص در مورد قطعنامه‌ی ۵۹۸ از دست می داد این تصور را به وجود می آورد که تمام تهدید های چند ساله‌ی این کشور مبنی بر بستن تنگه‌ی هرمز و نا‌امن ساختن خلیجفارس پوچ و پوشالی بوده است.
به هر تقدیر مقام‌های رسمی ایران پس از قطعی شدن اسکورت نفتکش کویتی با پرچم آمریکا اعلام کردند: «اگر عراق شرارت نکند و کشتی ما را نزند از طرف ما تعرض به هیچ کشتی نمی شود خواه این کشتی پرچم آمریکا یا پرچم کشور دیگری را داشته باشد».
با انتشار اخبار مربوط به قطعی شدن حضور آمریکا در خلیجفارس به‌وسیله‌ی اسکورت نفتکش های کویتی، عده ای از مسئولان نظامی و سیاسی نزد امام حاضر شده و از ایشان در مورد نوع رفتار با این اقدام آمریکا کسب تکلیف می کنند.
در این جلسه حاضرین به اطلاع امام رساندند که تا چند ساعت دیگر ناوگان آمریکا از تنگه‌ی هرمز عبور خواهد کرد، امام پس از استماع سخنان اشاره شده فرمودند: «اگر من جای شما باشم همان اولی را با آر.پی.جی می زنم.» و همین کلام امام راحل، برای سردار شهید «نادر مهدوی» دلاورمردی از خطه شهرستان دشتی استان بوشهر و همرزمان وی کافی بود تا خلیج فارس را ماه‌ها برای ناوگان فوق‌مدرن آمریکا و متحدانش نا امن کنند.
آمریکایی‌ها عملیات سنگینی را در ابعاد روانی، تبلیغی، سیاسی، نظامی و اطّلاعاتی برای انجام موفّقیت آمیز این اقدام انجام داده بودند، در این کاروان، نفتکش کویتی «اَلرَّخاء» با نام مبدّل «بریجتون» با ظرفیت 400 هزار تن حضور داشت که در بین یک ستون نظامی، به طور کامل، اسکورت می شد.
کاروان نفت کش های کویتی تحت حفاظت ناوگان جنگی آمریکا، در نخستین روز از سفر دریایی خود ابتدا به آب های «جزیره‌ی سیری» رسیده بود هنگام عبور از آن منطقه که آمریکا آن را یکی از مراکز تهدید برضد کاروان ها می دانست به دلیل روبه‌رو شدن با یک قایق که احتمال داده می شد پر از مواد منفجره باشد، به حال آماده باش کامل در آمد. سپس رزم ناوهای آمریکایی کوشیدند تا با این قایق تماس بگیرند اما موفق نشدند و نتوانستند آن را شناسایی کنند.
کاروان که احساس خطر می کرد مسیر پیش بینی شده را تغییر داد و پس از دور زدن قایق به راه خود ادامه داد. به هر حال کاروان نفت کش های کویتی، روز اول حرکت خود را بدون مشکل خاصی ادامه داد و پس از گذشتن از تنگه‌ی هرمز شب هنگام با آماده باش کامل از نزدیکی سواحل جزیره‌ی ابوموسی عبور کرد. در روز دوم حرکت کاروان نفتکشهای کویتی، نیروهای سپاه پاسدران انقلاب اسلامی که در تدارک انجام مانور دریایی «شهادت» بودند، در پی کسب آمادگی های لازم و نیز پس از آنکه گروه های عملیاتی ویژه برای مقابله با ناوهای آمریکایی طرح های مختلفی را پیشنهاد داد.
وقتی کاروان به میانه‌های مسیر خود رسید، ایران اعلام کرد که کاروان «کالاهای ممنوعه» حمل می‌کند، بر اساس توصیه‌های امام خمینی (ره)، موافقت شد که به جای یک مبارزه مستقیم عملیات مین گذاری انجام شود، سردار شهید «نادر مهدوی » و همرزمانش چندین هفته برای این مأموریت تمرین کرده بود، یک رشته از نه مین را در فاصله ۵۰۰ متری از یکدیگر قرار داد و سپس به جزیره فارسی برگشتند.
در دومین روز از مرداد ماه سال ۱۳ در فاصله ۱۳ مایلی غرب جزیره فارسی نفتکش «بریجتون» با آن همه همینه شیطانیش توسط سردار شهید «نادر مهدوی» و یارانش با کارگزاری یک مین در موقعیت ۲۷°۵۸' شمال و ۴۹°۵۰' شرق در ۱۳ کیلومتری غرب جزیره برخورد و منفجر شد که این انفجار یک حفره به مساحت ۴۳ متر مربع در بدنه تانکر نفت ایجاد کرد.
واقعه زدن کشتی بریجتون به قدری بزرگ و تاثیرگذار بود که علاوه بر داخل در خارج از کشور نیز بازتاب فراوانی داشت و دو کتاب «جنگ تانکرها» و «در داخل منطقه خطر» درباره این عملیات، مطالب مفصلی منتشر شده است.
واقعه‌ای که برای نفتکش بریجتون پیش آمد «انفجار حیثیت آمریکا» به شمار می‌رفت. گرچه تصمیم‌گیران سیاست خارجی دولت آمریکا سعی کردند این رخداد مهم را کم‌اهمیت جلوه دهند.
پس از اقدام دلیرانه سردار شهید مهدوی و همرزمانش در انفجار کشتی بریجتون، به پاس قدردانی از این عزیزان، برنامه دیدار با حضرت امام راحل تدارک دیده شد که امام خمینی (ره) در این دیدار پیشانی سردار شهید نادر مهدوی را می‌بوسد.
انتهای پیام/
