چهل‌سالگی سرو/خلبان شهید «پرویز ذبیحی»؛

اگر چه نتوانستم سرباز خوبی برای اسلام و میهن باشم مرا عفو کنید

در فرازی از وصیت‌نامه امیر سرلشکر خلبان شهید «پرویز ذبیحی» آمده است: اگر چه نتوانستم سرباز خوبی برای اسلام عزیز و میهن خود باشم و حافظ دستاوردهای آن باشم، مرا عفو کنید و امیدوارم فرزندان عزیزم جبران نمایند.
کد خبر: ۴۱۱۵۵۲
تاریخ انتشار: ۲۹ مرداد ۱۳۹۹ - ۰۸:۴۶ - 19August 2020

اگر چه نتوانستم سرباز خوبی برای اسلام و میهن باشم مرا عفو کنیدبه گزارش خبرنگار دفاع‌پرس از ساری، به مناسبت چهلمین سالگرد دفاع مقدس، فصل‌هایی از زندگی‌نامه و وصیت‌نامه امیر سرلشکر خلبان شهید «پرویز ذبیحی» از شهدای شهرستان جویبار را از نظر می‌گذرانیم.

زندگی‌نامه شهید:

امیر سرلشکر خلبان شهید «پرویز ذبیحی اترگله» فرزند «برار گل» در تاریخ پنجم اسفند 1322 در شهرستان جویبار به دنیا آمد. پدرش از کشاورزان ساده و بی‌آلایش بود که خود را وقف تربیت فرزند کرد.

وی پس از گذراندن تحصیلات ابتدائی و متوسطه در تاریخ 15 آذر 1350 به استخدام نیروی‏ هوایی ارتش درآمد. پس از 21 ماه تمرینات نظامی و فراگیری زبان انگلیسی و پروازهای مقدماتی با هواپیمای پایپرو/ و (بونانزا) و انجام پرواز/ سلو/ مستقل برای تکمیل دوره پرواز و پرواز با هواپیماهای پیشرفته عازم پایگاه هوایی اوکلاهمای آمریکا شد.

پس از پرواز با هواپیماهای آموزشی ت41 و جت، ت37 و در میان دانشجویانی ملیت‏های مختلف و پرواز با جت مافوق صوت ت 38 به دریافت نشان خلبانی مفتخر و به ایران بازگشت و به جمع خلبان هواپیمای اف- 5 در پایگاه پنجم شماری پیوست.

با شروع تجاوز رژیم بعثی عراق به میهن ‏اسلامی این شهید گرانقدر همانند دیگر خلبانان قهرمان به دفاع از کشور پرداخت و پس از چند پرواز عملیاتی برون مرزی و گشت‏هوائی در تاریخ 22 آبان 1359 در یک عملیات برون مرزی در منطقه شمال شرق موصل عراق هواپیمایش مورد اصابت جنگ افزارهای پدافندی دشمن قرار گرفت و به درجه رفیع شهادت نائل آمد.

فرازی از وصیت‌نامه شهید:

پروردگارا! با نام تو آغاز می‌کنم و به نام تو پایان می‌برم، اگرچه ناتوانم و به ناتوانی و عجز خود در پیشگاه مبارکت معترفم...

پدر و مادر عزیز! از زحمات بی‌دریغ شبانه روزی‌تان کمال تشکر را دارم و از اینکه نتوانستم وظیفه فرزندی را ایفا کنم، هر چند غیر قابل جبران است، مرا ببخشید و از شما می‌خواهم مرا با همه بدی‌ها عفو کنید تا روحم در آن دنیا آرامش گیرد...

اگر چه نتوانستم سرباز خوبی برای اسلام عزیز و میهن خود باشم و حافظ دستاوردهای آن باشم، مرا عفو کنید و امیدوارم فرزندان عزیزم جبران نمایند...

از فرزندان عزیز خود می‌خواهم که نهایت کوشش خود را انجام داده و در کسب تحصیل و فضائل اخلاقی کوشا باشند و به مدارج عالیه تحصیلی برسند و از کودکی به وادی مکتب اسلام سوق داده شوند و نگه‌دار اسلام عزیز و قرآن باشند که خداوند همیشه یار و همراه شماست...

انتهای پیام/

نظر شما
پربیننده ها
آخرین اخبار