گروه فرهنگ و هنر دفاع‌پرس ـ رسول حسنی؛ در طول جنگ تحمیلی و همه سال‌هایی که رژیم بعث عراق در حال حملات گسترده‌ای علیه ایران اسلامی بود، چیزی نزدیک به 1200 کیلومتر از مرزهای غربی کشور زیر آتش دشمن بود و پنج استان «خوزستان»، «ایلام»، «کرمانشاه»، «کردستان» و «آذربایجان غربی» عملا مورد هجوم دشمن بود که در طی هشت سال خسارات فراوانی به بار آورد. خساراتی که بعد از 32 سال همچنان مردم این شهرها با آنها درگیر هستند.
هر چند در همان سال‌ها رزمندگانی بسیاری اسلحه رزم خود را زمین گذاشتند و اسلحه عمران به دست گرفتند و در قالب جهاد سازندگی و گروه‌های خودجوش به آبادانی این شهرها پرداختند اما به دلایل متعدد هنوز شهرهای جنگ‌زده آبادانی خود را به طور کامل به‌دست نیاورده‌اند.
این نکته کاملا روشن است که مسئله جنگ با آتش‌بس تمام نمی‌شود چراکه نسل‌های بعد از جنگ نیز با اثرات آن درگیر هستند. بسیاری از شهدا و جانبازان را مردم بی‌دفاع شهرها که غیر نظامی بودند شامل می‌شود. هزاران نفر از زنان و کودکان دچار اثرات مخرب بمب‌های شیمیایی شده‌اند که خواه‌ناخواه اثرات آن به کودکان نسل بعد منتقل می‌شود.
این مردم همچنان که با دردهای جسمی مواجه هستند با محرومیت‌های متعددی در محل زندگی خود نیز درگیر هستند. مردمی که هشت سال به‌طور مستقیم درگیر جنگ بودند و با همه محرومیت‌ها و محدودیت‌ها حاضر به ترک محل زندگی خود نشدند و از طرفی هم با دشمنان بعثی می‌جنگیدند و هم با منافقان و تجزیه‌طلبان سزاوار چنین وضعیتی نیستند.
البته نباید منکر اقدامات قابل تأمل نهادها و دستگاه‌ها کشور و اردوهای جهادی شد طی این سال‌ها کارهای بسیاری صورت گرفته که قابل تقدیر است اما این مقدار کار کافی نیست و مستلزم فعالیت بیشتر و گسترده‌تری است تا هر چه زودتر گرد محرومیت از این شهرها زدوده شود.
همچنان که دفاع مقدس مختص به همه مردم بود و هیچ دستگاه و نهادی نمی‌توانست در طی جنگ تحمیلی از حضور در آن جدا باشد، در عمران و آبادانی شهرهای جنگ‌زده نیز فقط دولت و یا یک وزارت خانه نمی‌تواند کاری از پیش ببرد. اقشار مردم باید به طور گسترده و چشمگیر در عمران شهرها حضور موثر داشته باشند.
در این میان اصحاب رسانه و فرهنگ و هنر وظیفه سنگین‌تری دارند، این قشر از جامعه علاوه زبان گویای مردم مرزنشین که زمانی همه دارایی خود را در زمان جنگ از دست دادند باید چشمی باشند برای انتقال کارهای انجام شده در این مناطق. این امر مهم شدنی نیست مگر آنکه خود را برادر و خواهر مردمی بدانیم که زمانی زیر آتش دژخیمان بعثی نفس می‌کشیدند و امروز انتظار دستگیری دارند.
انتهای پیام/ 161
