به گزارش گروه بین‌الملل دفاع‌پرس، درحالی‌که تنها ۵۰ روز مانده تا ترامپ کاخ سفید را ترک کند، یکی از اصلی‌ترین موضوعات سیاست خارجی دولت فعلی در حال حاضر اجرای دکترین عقب‌نشینی است،
دونالد ترامپ در سخنرانی‌های انتخاباتی خود در سال ۲۰۱۶ قول داده بود که به جنگ‌های بی‌پایان و بی‌نتیجه آمریکا پایان دهد و سربازان را به خانه هایشان بازگرداند.
شاید در ابتدا این یک ایده شخصی غیر قابل اجرا در نظر گرفته می‌شد؛ اما واقعیت این بود که وعده ترامپ نتیجه قرائت جدید معادلات نظم بین‌المللی بود؛ به این معنی که نظم تک قطبی و بازی ایالات متحده در نقش پلیس جهانی دیگر ممکن نیست و بازیگران جهانی مانند چین و روسیه و حتی منطقه‌ای و بازیگرانی مانند ترکیه و ایران جایگاه ویژه‌ای دارند و نقش مهم خود را ایفا می‌کنند.
با توجه به این موارد و در حالی که کمتر از دو ماه از ریاست جمهوری ترامپ باقی مانده است، ایالات متحده استراتژی خروج نظامی از غرب آسیا را آغاز کرده است. ترامپ وزیر دفاع مارک اسپر را برکنار و کریستوفر میلر را به جای وی منصوب کرد. همچنین به سایر مقامات ارشد پنتاگون گفته شد که استعفا دهند.
استیون میلر، مشاور ارشد دونالد ترامپ در اولین سخنرانی خود در میان نیرو‌های آمریکایی ابراز تمایل کرد که سرعت عقب‌نشینی از غرب آسیا و افغانستان را سرعت خواهد بخشید.
استخدام داگلاس مک گرگور از سوی میلر نشان دهنده جدیت او است که به‌شدت از خروج سریع نظامیان آمریکا از افغانستان به‌عنوان مشاور عالی مک‌گرگور حمایت می‌کند.
انتخاب گرگور کارشناسان بر این باور رسانده است که این انتصاب نشانه‌ای از برنامه پنتاگون برای خروج سریع از منطقه بویژه از سوریه قبل از پایان دوره ریاست جمهوری ترامپ است.
اما برخی از کارشناسان بین‌الملل هنوز معتقدند که تحت نظر جو بایدن، ایالات متحده حضور نظامی خود را در شرق سوریه گسترش می‌دهد و پشتیبانی بیشتری از مناطق تحت سلطه کرد‌های سوریه می‌کند. درحالی که این پیشنهاد بر این نکته تاکید دارد که بایدن و کرد‌ها اراده دو جانبه دارند تا نیرو‌های آمریکایی را در سوریه حفظ کنند، اما موضوع مهم این است که تصمیم خروج سوریه غیرقابل برگشت است؛ به عبارت دیگر، شاید این روند در زمان بایدن آهسته شود، اما خروج ارتش آمریکا از سوریه امری اجباری است.
چرا عقب‌نشینی آمریکایی‌ها برگشت ناپذیر است؟
در طول سال‌های گذشته، ترامپ در صحبت‌های خود درباره استراتژی سوریه بار‌ها از کلمات واژه صرف نظر کردن و عقب‌نشینی استفاده کرده است، اما به نظر می‌رسد مقامات وزارت امور خارجه و وزات دفاع با این ایده مخالفت کرده و حتی واقعیت‌ها را از او پنهان کرده‌اند. نماینده مستعفی آمریکا در سوریه جیمز جفری در اواسط ماه نوامبر اعتراف کرد که تعداد نیرو‌های آمریکایی را از ترامپ مخفی کرده است.
جفری در مصاحبه‌ای گفت: ما همیشه در حال انجام بازی‌های محافظه کارانه بودیم تا برای ترامپ روشن نکنیم که چه تعداد نیرو در آنجا داریم. وی گفت که تعداد واقعی نیرو‌ها در شمال شرقی سوریه بسیار بیشتر از ۲۰۰ سرباز است که ترامپ در ابتدا توافق کرد که در سال ۲۰۱۹ آنجا را ترک کنند.
در حالی که عقب نشینی آمریکا از شرق سوریه در هفته‌های باقی مانده ریاست جمهوری ترامپ کار سختی به نظر می‌رسد، درست بر خلاف تحلیل‌ها، مسیر خروج تحت نظر بایدن دنبال می‌شود. چندین دلیل در پشت این تحلیل نهفته است.
یک: در سطح جهانی، معادلات به‌طور جدی تغییر کرده است. ایالات متحده دیگر بازیگر برجسته یا رهبر جهانی نیست. تحولات سوریه نشان داد که ایالات متحده در تعیین معادلات دیگر حتی یک بازیگر درجه سه هم نیست.
دو: آمریکایی‌ها تاکنون از نظر مشروعیت بین‌المللی نقشی تأثیرگذار در سوریه نداشته‌اند. مطمئنا آن‌ها در آینده برای انجام معادلات سیاسی، کشور‌های عربی را به‌عنوان پایگاه مد نظر قرار نخواهند داد.
سه: سیاست خارجی ایالات متحده از زمان دور دوم ریاست جمهوری باراک اوباما، از خروج از غرب آسیا و چرخش به شرق آسیا تنظیم شده است. مقابله با قدرت و نفوذ چین، خط مشی سیاست خارجی ایالات متحده را تشکیل می‌دهد. تغییر روسای جمهور و سایر مقامات نمی‌تواند این رویکرد ثابت را تغییر دهد.
چهار: دولت مرکزی سوریه از مشروعیت و صلاحیت بین المللی برای تأمین کنترل بر کل مناطق این کشور برخوردار است. حتی اگر زمان بر باشد، این قاعده باید به‌طور کامل انجام پذیرد این به این معنی است که نه تنها ایالات متحده بلکه همه نیرو‌های خارجی ناخوانده دیگر باید سوریه را ترک کنند. این غیرقابل انکار است و می‌توان از آن به عنوان «جبر تاریخی» یاد کرد.
کرد‌های سوریه بازندگان بازی آمریکایی‌ها
تنها با کمک نظامی ایالات متحده بود که کرد‌های سوریه موفق به کنترل حدود ۲۰ درصد از خاک این کشور شدند؛ اما وقتی نوبت به مذاکرات سیاسی می‌رسد، نه‌تنها دمشق بلکه سایر بازیگران در نشست‌های صلح ژنو و آستانه هیچ نقشی و مکانی برای آن‌ها قائل نیستند. به عبارت دقیق‌تر، آن‌ها راهی جز تسلیم در برابر اراده دولت ندارند و حمایت ایالات متحده از آن‌ها نتیجه‌ای جز خیانت نخواهد داشت.
در شرایط جدید، با اطمینان از خروج آمریکا از سوریه، سقوط دولت خودمختار کرد‌ها در شمال سوریه قطعی به نظر می‌رسد. عقب‌نشینی آمریکا از شرق سوریه احتمالاً سقوط فوری دولت خودمختار کرد‌ها را به دنبال خواهد داشت؛ چرا که آن‌ها نمی‌توانند در برابر ترکیه و دولت مرکزی مقاومت کند. اکنون مناسب‌ترین سناریو برای آن‌ها گفت‌وگو و همکاری با دمشق است. چنین راهی قطعاً برای کرد‌ها منطقی‌تر به نظر می‌رسد، چرا که پشتیبانی آمریکایی‌ها از آن‌ها هرگز دائمی نبوده است.
انتهای پیام/
