گروه استان‌های دفاع‌پرس - حمزه‌علی نادری؛ مبداء بحث بین حوزه‌های علمیه و دانشگاه و طرح این مسئله مهم ابتدا در نگرش حضرت امام خمینی (ره) معمار کبیر انقلاب اسلامی مطرح شد. ایشان چندین سال پیش از پیروزی انقلاب اسلامی ایران برای همراهی و همگامی حوزه و دانشگاه برای رسیدن به افق‌های جدید و برای هدایت و رهبری جامعه موضوع وحدت را طرح نمودند.
بر این اساس حضرت امام خمینی (ره) خطاب به حوزویان و فرمودند: باید ارتباط خود را با دانشگاهیان تقویت کنید و نباید نسبت به دانشگاه برخورد انگاری و تدافعی داشته باشید و توصیه دیگر امام (ره) به دانشگاه بود که در مورد دیدگاه اسلام منهای روحانیت بیان شد که گلایه‌ای در این مساله داشتند و از دانشگاهیان خواستند تا با حوزه تقارب و هم‌اندیشی داشته و در مسیر همگامی پیش بروند. از این روی یک اراده بسیار قوی در میان نخبگان و دانشگاهی که به امام و انقلاب وفادار بودند پدید آمده و این اراده قوی موجب شد که انقلاب اسلامی و نظام جمهوری اسلامی راه خود را به خوبی طی کند.
سوالاتی که به ذهن متبادر می‌شود که آیا بین حوزه‌های علمیه و دانشگاه وحدت به معنای کلمه صورت گرفته است؟ بین حوزه‌های علمیه و دانشگاه کدامین نظریه شناخت علمی کشف شده و بعد از اندیشه شناسی جدید بصورت مشترک و با یک دیدگاه مشترک استخراج و بعنوان منبع علمی پایه گذاری و به ایران و جهان معرفی شده است؟ مباحث وحدت نظری و عملی بین حوزه و دانشگاه در چیست؟ در صورتی‌که بین دانشگاه و حوزه وحدت و انسجام اجتماعی برقرار شود تسری آن در جامعه چگونه‌است و شاهد رشد چه موئلفه ای از علوم انسانی در جامعه شناسی می شویم؟ پارادایم‌های مشترک حوزه و دانشگاه در چیست؟ و مرجع پاسخگوئی کجاست؟ چرا راهبردها و استراتژی وحدت بین حوزه و دانشگاه بصورت تشریفاتی است؟ راه برون رفت از دام تحجر و نگاه قشری در بین دانشگاه و حوزه‌های علمیه چگونه است؟
در زمان حال حوزه‌های علمیه در جامعه دینی ما پس از انقلاب در نظام جمهوری اسلامی همواره از جایگاه بالایی برخوردار هستند، وقتی در طول تاریخ در حرکت ها و قیام مشروطه و قبل از آن و رخ دادهای سیاسی بعد آن دقت می‌کنیم معمولا تفکر و شکل گیری بخش گسترده ای از این قیام‌ها را میتوان از حوزه‌های علمیه جستجو کرد.
مراجع تقلید و علمای عظام چراغ راه هدایت و پیشران علم، تفکر، ایده،نواندیشی، خلاقیت، شجاعت و مدافعان از اسلام ناب محمدی (ص) می‌باشند. پس از پیروزی انقلاب اسلامی و تشکیل نظام جمهوری اسلامی ایران و بوجود آمدن افق‌های جدید در جامعه مسئولیت سنگین‌تری بر عهده حوزه‌های علمیه قرار‌گرفت. اما با نگاهی ژرف به جایگاه دانشگاه و دانشگاهیان که همواره بعنوان روشنفکران جامعه با دیدی گسترده و از افق بالاتری به جامعه نگریسته، که این خود همراهی مسئولیتی را در پیشبرد فرهنگ جامعه در بر داشته است.
اما اگر در معنا و مفهوم کلمه وحدت که در اصل این کلمه اگر در جای صحیح خود بکار رود یک جمله است. چرا که بصیرت ایجاد وحدت در دانشگاه و حوزه مصداقش تصرف زمین توسط دانشگاه و تسخیر ضمیر توسط حوزه علمیه را در بر می‌گیرد چرا که علوم مادی با دانشگاه و علوم الهی و سیر الی الله با حوزه است، حال نزدیک نمودن افکار و بینش سالم خروجی اش شناخت خداوند است.
وحدت بین حوزه و دانشگاه باید در شکل ظاهری، علوم و محتوی، و در باطن تربیت نیروی انسانی که رشد و بالندگی در آن مشخص می شود داشته باشد، شناخت اندیشه نو و تغذیه علمی جامعه، ترویج و پژوهش، توسعه علوم و ایجاد وحدت در معرفت باید پایه گذاری نمود.
در نشانگاه‌های علمی حوزه و دانشگاه بر سر علوم انسانی است. ما اکنون در علوم انسانی دچار ضعف سیاست گذاری در زیر ساخت و اجرا داریم و نوشته های علمی با هر نام و نشان، پایش و نظریه پردازی و آسیب شناسی صورت نمی‌گیرد و برآورد صحیح از کارهای در دست اقدام نداریم. زیرا که تلاش برای تحقیق و پژوهش رفع تکلیف و گذران عمر و رسیدن به نمره یا جایگاه علمی است؟ بارها پی به نگارش مقالات و پایان نامه توسط دانشجویان و طلاب در فلان موضوع برده ایم. و یا در اخبار با ارائه آمار چند صد هزاری، مطالب علمی! بازخوردش چه اثری بر جامعه داشته است؛ رهبر معظم انقلاب اسلامی دغدغه فکری خود را بر روی علوم انسانی مطرح نمودند که نباید فقط از نظریه پردازان خارجی معطوف نمائید.
ما در کشورمان بیشتر آنچه فکر کنیم دانشجو و طلبه داریم که همگی موظف به ارائه حداقل یک مقاله و پایان نامه هستند اگر بنا به محل سکوت و یا علاقه مندیشان باشد موضوع موثر و اثرگذار انتخاب می‌شود و پس از تصویب و جمع بندی و معرفی استاد راهنما و مشاور فرد جمع‌آوری علمی خود را آغاز می نماید. حال اگر بار علمی و اثرگذاری نداشته باشد این مطالب صرفا برای مطالعه باید عنوان شود. چرا که ضعف علمی گرفته و معقوله کپی کردن و بر حجم اوراق اضافه کردن گرفته می‌شود.
باید شان پژوهش در حوزه و دانشگاه حفظ شود و مورد حمایت قرارگیرد چرا که تعقل و تفکر و تدبر برای رشد و بالندگی بدور از انحرافات و کج روی باعث ارتقاء و ارزش افزائی بار علمی آن مطالب علمی می‌شود، حال ببینید ما در کجای وحدت قرار داریم. آیا اجرای دستور وحدت در بین دو مرکز علمی آنقدر سخت و پیچیده است که بیش از چند ده سال بطول بی‌انجامد و نتوانیم شکاف درک مطلب و جایگاه حوزه علمیه و دانشگاه را برطرف کنیم؟
انتهای پیام/
