گروه فرهنگ و هنر دفاع‌پرس ـ رسول حسنی؛ فیلم «داغ قره‌باغ» به کارگردانی «سینا حسین‌پور» و تهیه‌کنندگی «امیر مهریزدان» مستندی است که به بررسی مناقشه سیاسی و نزاع آذربایجان و ارمنستان بر سر منطقه کوهستانی قره‌باغ پس از فروپاشی شوروی است که در این میان دولت وقت ایران برای برقراری صلح در این منطقه تلاش‌های فراوانی را انجام می‌دهد.
این مستند را باید از دسته آثار استراتژیکی دانست که علاوه بر به تصویر کشیدن رنج مسلمانان قره‌باغ در منازعه سیاسی دو کشور آذربایجان و ارمنستان به نقش مهم و تعیین ایران در منطقه نیز می‌پردازد.
«داغ قره‌باغ» از معدود آثاری است که بدون افتادن در شعارزدگی و علقه‌های حزبی و جناحی اقتدار سیاسی ایران را منعکس کرده است.
«داغ قره‌باغ» به‌درستی نشان داد که ایران اسلامی تا چه میزان خطری بزرگ برای دولت‌های غربی بخصوص آمریکا و رژیم صهیونیسم محسوب می‌شود تا جایی که برای کم اهمیت جلوه دادن قدرت سیاسی ایران در مناسبات داخلی کشور آذربایجان دخالت کرده و با حمایت از معترضان دولتی را روی کار می‌آورد که نه‌تنها ایران را دشمن خود بداند که مسلمانان قره‌باغ را بیشتر در تنگنا قرار دهد.
مسلما هراس آمریکا از قدرت سیاسی ایران کمتر از قدرت نظامی آن نیست، دولت‌های مخالف جمهوری اسلامی ایران بیش از هر چیز از نفوذ ما در منطقه نگرانند و برای سرکوب کردن و لااقل محدود کردن این نفوذ حاضرند تن به هر کاری بدهند، از ترور و دخالت در امور داخلی کشورهای همسایه تا ایجاد جنگ و دامن زدن به اختلاف‌های ملی و دینی، چنان که می‌بینیم در موضوع حل نشدن مسئله قره‌باغ تا چه میزان دولت‌های غربی دخیل هستند.
حسین‌پور با محور قرار دادن تلاش‌های یک خبرنگار «چنگیز مصطفی‌اف» فیلم «داغ قره‌باغ» را از یک مستند صرف گزارشی خارج کرده و به آن رنگ درام زده است. به همین دلیل فیلم از یک بعدی بودن خارج شده و مخاطب می‌تواند با مسلمانان قره‌باغ همدلی کند.
«داغ قره‌باغ» مسائل مختلفی را مطرح می‌کند که خود می‌تواند موضوع مستندی مستقل باشد. اما نکته مثبت فیلم در این است که کارگردان به قدر کافی این مسائل را طرح و درباره آن صحبت کرده است. بیننده بعد از دیدن فیلم به شمایی کلی از مسئله قره‌باغ می‌رسد و در عین حال حس کنجکاوی او نیز تحریک می‌شود.
اما از این جهت که در فیلم هیچ مصاحبه‌ای با سیاستمداران ایرانی و کارشناسان مسائل منطقه نمی‌بینیم فیلم شخصی به نظر می‌رسد، در حالی که مصاحبه به شخصیت‌هایی مانند «علی‌اکبر ولایتی» می‌توانست فیلم را از این حالت خارج و آن را به اثری قابل استناد در پژوهش‌های سیاسی تبدیل کند.
با این حال «داغ قره‌باغ» به دلیل انعکاس اقتدار سیاسی ایران مستند مهم و قابل دفاعی است بخصوص اینکه سبد فرهنگی ما از این دست آثار ندارد.
انتهای پیام/ 161
