خروجی ۱۲ هزار ساعت آموزش در مدارس چیست؟!

گروه فرهنگ و هنر دفاع‌پرس ـ محمد امیدبخش؛ در تیرماه ۱۳۹۹، «الهیار ترکمن» معاون برنامه ریزی و توسعه منابع آموزش‌ و پرورش، گفت: در ایران بیش از ۱۲ هزار ساعت به دانش آموزان در نهاد آموزش و پرورش تدریس ارائه می‌شود! این رقم در کنار ۸ هزار ساعت آموزش در کشور‌های دیگر خبر از واقعیتی تلخ دارد؛ ۱۲ هزار ساعت از عمر یک انسان در طول ۱۲ سال از حساس‌ترین و مهم‌ترین سال‌های زندگی اش، امانت و سرمایه بزرگی است که وزارت آموزش و پرورش در دست دارد! اما آیا این وزارت به میزان ارزش سرمایه‌ای که در دست دارد، سعی لازم جهت رشد و پرورش انسان‌ها و انسانیت‌ها داشته است؟!

پاسخ روشن است؛ احصاء این موضوع نیاز به بررسی و آمارگیری گسترده ندارد. این امر روشنی است که غالب دانش آموزان پس از فارغ التحصیلی از مدارس از کوله بار سنگین و طاقت فرسای اطلاعات غیرنافع، هیچ استفاده‌ای در زندگی و روابط اجتماعی نمی‌کنند!

چرا ۱۲ هزار ساعت تلاش مخلصانه دبیران و کادر آموزش و درس خواندن دانش آموزان این چنین کم ثمر است؟! چرا هر روز گرایش خانواده‌های متموّل برای ثبت نام فرزندان خود در مدارس غیرانتفاعی بیشتر میشود؟! در حالی که بیشتر این مدارس تبدیل به تجارت خانه‌ای برای سرمایه داری و سودافزایی شده اند تا نهادی برای تربیت بشر!

همه این‌ها در حالی است که سند تحول آموزش و پرورش چندین سال است که به تصویب شورای عالی انقلاب فرهنگی رسیده و مورد موافقت وزارت آموزش و پروش هم قرار گرفته است، اما به بسیاری از مفاد آن توجه نمی شود!

ایرادات و ضعف‌های آموزش و پرورش فعلی را میتوان در سه رکن مهم خلاصه کرد؛ ۱. انحراف در هدفگذاری آموزش ۲. انحراف در روش آموزش ۳. ضعف محتوای درسی.

لازم است این سه رکن اساسی در آموزش و پرورش با هم جهت شدن با سند تحول آموزش و پرورش و اسناد بالادستی مثل قانون اساسی و سند چشم انداز و همچنین تفکر تمدنی و الگوی اسلامی-ایرانی پیشرفت مورد نقد قرار بگیرد و ارزش‌های کلان فلسفی و اسلامی در این حوزه تئوریزه شود.

در این میان نباید از حمله اسناد بین المللی در این حوزه غافل شد؛ اسناد مهاجمی همچون سند توسعه پایدار ۲۰۳۰ از راه‌های مختلفی برای نفوذ در ساختار حاکمیتی کشور استفاده میکنند و راه تحول به سوی اهداف انقلاب اسلامی را سد می‌کنند.

پس از گذشت چهل سال از تحقق انقلاب اسلامی و تجربه دولت‌ها و جریان‌های مختلف، این امر واضح است که برای علاح مشکلات و ضعف‌های کشور در تمام حوزه‌ها-مخصوصاً آموزش و پرورش- فقط نیاز به نیروی انسانی مومن نداریم، بازوی دوم برای تحقق دولت اسلامی توجه به برنامه‌ها و راه حل‌های اسلامی و متناسب با بوم ایران است؛ نه اسناد و نظریات فرمایشی سازمان ملل و نهاد‌های بین المللی!

انتهای پیام/102