گروه فرهنگ و هنر دفاع‌پرس - علی عبدالصمدی؛ سریال «همبازی» با کارگردانی «سروش محمدزاده» و بازی «دیبا زاهدی»، «همایون ارشادی»، «علیرضا اوسیوند»، «کامران تفتی»، «مریم مومن»، «نیلوفر کوخانی»، «حسین مهری»، «آتیلا پسیانی»، «کمند امیرسلیمانی» و... از آخرین روزهای سال گذشته به‌عنوان هدیه نوروزی شبکه دوم سیما روی آنتن است؛ سریالی که به لحاظ داستان‌پردازی و ارتباط با مخاطب و خلق موقعیت، گوی سبقت را از رقبای خود ربوده است؛ اما داستان این سریال دارای نقاط ضعف و قوت بسیاری نیز هست.
کارآفرینی و ایجاد ارتباط بین کارآفرینان ساکن شهرهای بزرگ مثل تهران و نیروی کار مستقر در روستاها، یکی از نقاط قوت سریال است، با عنایت به این نکته که در سالیان اخیر گفتمان غالب به‌عنوان شعار سال حول محور «اقتصاد مقاومتی» تعیین شده است و نیز ضربه‌ای که تحریم و برخی از اختلاس‌های رخداده، به بدنه اقتصاد کشور وارد ساخته است، ساخت سریال‌هایی با چنین مضامینی می‌تواند درس‌آموز نسل جوان جهت به‌کارگیری نیروهای بومی باشد.
روند ابراز علاقه و خواستگاری کردن «مهران» از «آوا» آن هم شبی که برای او خواستگار آمده و موافقت «آوا» شاید اغراق‌آمیز باشد؛ اما قابل پذیرش است در حالی که اعمال قدرت پدربزرگ مهران برای اینکه او با «لیلا» دختر عمویش ازدواج کند، قابل باور برای مخاطب نیست. از یک سو در این سریال «نوشین»، پسر خاله‌اش «بهروز» را به صرف قهوه به کافی شاپ دعوت می‌کند و کارگردان جامعه‌ای مدرن را به تصویر می‌کشد و از سویی دیگر یک پدربزرگ هنوز دنبال این است که نوه‌هایش را به هر زحمتی که شده پای سفره عقد بنشاند. انتخاب بازیگر به عنوان پدر و پدربزرگ «مهران» نیز چندان دقیق نبوده است. اختلاف سنی دو بازیگر به عنوان پدر و پسر (همایون ارشادی و علیرضا اوسیوند) چندان قابل درک نیست.
به عبارتی می‌توان گفت این سریال علی‌رغم بسیار خوش‌ساخت بودن آن، سرشار از تناقض‌گویی‌هایی است که در جامعه امروزی یا دیگر به کلی رنگ باخته است، یا اگر هنوز پا بر جاست، دیگر طرفدار زیادی ندارد. ازدواج اجباری فامیلی به‌علت عواض احتمالیش موضوعی حل شده است که دیگر در جوامع امروزی، حتی در جمعیت‌های روستایی نیز مطرح نمی‌شود. طرح این‌گونه از موضوعات کلاس و پرستیژ کار «سروش محمدزاده» چند سطح پایین‌تر از آنچه که باید باشد، می‌آورد.
به‌طور کلی چنانچه برخی از موضوعات مطرح‌شده در این سریال را نادیده انگاریم، این سریال بسیار خوش‌ساخت و روان است و بیننده را جذب می‌کند.
انتهای پیام/ 113
