گروه فرهنگ و هنر دفاع‌پرس- علی عبدالصمدی؛ پانزدهم رمضان‌الکریم سالروز میلاد با سعادت امام دوم شیعیان، امام حسن مجتبی (ع) است؛ امامی صبور و شکور که بر حیله‌ی مکاران زمانه بسیار شکیبایی و حلم پیشه کردند.
زندگی و سیره‌ی امام حسن مجتبی (ع) از دو منظر شخصی و اجتماعی _ سیاسی قابل بررسی است.
این امام بزرگوار در زندگی خصوصی و شخصی خود بسیار متین، باوقار، باگذشت و از همه مهم‌تر بسیار بخشنده بودند. بر مبنای روایات، ایشان سه بار تمامی دارایی خود را برای رضای حق تعالی انفاق کردند.
اما زندگی اجتماعی _ سیاسی امام حسن ابعاد مختلفی دارد که هم برای اقشار مردم و هم برای زمامداران و دولتمردان و سیاستمداران عبرت آموز است. امام حسن پس از شهادت حضرت امیرالمومنین، علی علیه‌السلام به خلافت رسیدند و پس از اعلام عدم بیعت و جنگ از سوی معاویه آماده‌ی جنگ شدند.
ایشان هرگز از جنگ با سرکشان ابایی نداشتند. در حین جنگ از سوی معاویه و عمروعاص پیشنهاد صلح شد و امام پذیرفتند و حتی خلافت را بر مبنای شروطی به معاویه‌ی ملعون واگذار کردند. این که مفاد شروط حضرت امام حسن مجتبی چه بود، مد نظر این یادداشت نیست. بیشتر آمادگی امام حسن علیه‌السلام برای زمامداری امور مسلمین به عنوان خلیفه، آمادگی برای جنگ با ظالمین و نهایتا صلح و واگذاری خلافت براساس نیاز جامعه است.
از این جهت می‌توان گفت امام حسن مجتبی در سیره‌ی سیاسی، اجتماعی خود مسئولیت پذیر، دلیر، منطقی و صلح‌طلب بودند. به عبارتی دیگر، به وقت صلح صلح طلب و به وقت جنگ آماده‌ی جهاد بودند. کناره گیری از خلافت بر حق بنا به نیاز و شرایط روز جامعه از خصائص شاخص سیره‌ی سیاسی امام حسن مجتبی در سیاست بود.
سیره‌ی ائمه‌ی اطهار به ویژه امام حسن مجتبی در مسائل سیاسی و اجتماعی باید الگو و سرمشق سیاستمداران و دولتمردان در همه‌ی عرصه‌ها باشد. به این معنی که شرایط و مصلحت جامعه‌ی اسلامی و مسلمانان را مقدم بر امور دیگر بدانند. هم در زمان جنگ آماده‌ی جهاد پیکار باشند و هم در زمان صلح با عنایت به مصلحت جامعه پای میز مذاکره بنشینند.
سیره‌ی امام حسن مجتبی علیه‌السلام می‌تواند بهترین الگو برای سیاست داخلی و نیز دیپلماسی خارجی سیاستمداران در همه‌ی عرصه‌ها باشد.
انتهای پیام/133
