گروه فرهنگ و هنر دفاع‌پرس ـ حبیب‌الله مازندرانی؛ سینمای دفاع مقدس گونهای است خاص سینمای ایران؛ اگرچه نزدیکی‌هایی آشکار با ژانر فیلم‌های جنگی دارد؛ اما پاره‌ای شاخص مضمونی آن (همانند ایثار، ایمان، شهادت و...) که برگرفته از فرهنگ جهاد که از دل آموزه‌های شیعی برآمدهاند آن را با سینمای جنگی دیگر کشور‌ها متمایز ساخته است.
تأکید معنایی بر مفاهیمی اینچنین که در فرهنگ غیر ایرانی و غیر اسلامی نمونه‌ای نمی‌توان برای آن یافت، تفاوت‌هایی مبنایی را در این میان رقم زده است که می‌تواند سینمای دفاع مقدس را به یکی از گونه‌های اصیل سینمای ملی ایران بدل سازد که متضمن پیام شیعی و اسلامی برای دیگر کشور‌های جهان است.
وقوع جنگ‌های بزرگ منطقه‌ای یا جهانی همواره برای دست اندرکاران سینما منبع سرشاری بوده، و آثار فراوانی در این زمینه تولید شده است. بین جنگ‌های قرن حاضر، مقاومت هشت ساله ایران در برابر تهاجم سنگین و همه جانبه رژیم بعث عراق به دلیل ماهیت ویژه‌اش با سایر جنگ‌ها متفاوت بود که به همین دلیل نیز نام «دفاع مقدس» بر آن گذاشته شد.
براین اساس دوران دفاع مقدس به عنوان دوره‌ای به تصویر کشیده می‌شود که از بسیاری از جنبه‌ها شکوه و جلال، مقاومت و ایثار بر این سرزمین حاکم بود، به همین دلیل، ساخت فیلم درباره این دوران طلایی، نشان از اهمیت آن در اندیشه سینماگران، هنرمندان و همچنین سیاستگذاران فرهنگی جامعه دارد.
اما سینمای دفاع مقدس طی چهار دهه (۶۰-۹۰) به تدریج از مسیر نخستین خود دور شده است تا جایی که در دهه‌ی ۸۰ دوران افول خود را طی کرده است. به عبارت دیگر در بحث دفاع مقدس که یکی از حساس‌ترین و مقدس‌ترین مساله جامعه ماست که سینما نیز وارد آن شده است به ناچار لزوم دور شدن حدیث نفس از آن دیده می‌شود؛ بنابراین در سلسله یادداشت‌هایی که طی چند هفته به آن خواهیم پرداخت نگاهی خواهیم داشت به فراز و فرود سینمای ایران در چهار دهه بعد از انقلاب اسلامی ایران.
انتهای پیام/ ۱۲۱
