به گزارش دفاع پرس، شهادت مجید شریف واقفی در 16 اردیبهشت 54 یعنی همان سالی رخ داد که تغییر ایدئولوژیک فاحشی در سازمان مجاهدین رخ داد و با زدودن اسلام از چهره این سازمان، زمینههای سقوط تاریخی آن فراهم شد. در واقع ترور شریف واقفی که بر هویت اسلامی خود تاکید داشت، نشانی واضح بر انحطاط سازمانی بود که به مرور برادرکشی را در رأس امور خود قرار داد و پس از پیروزی انقلاب اسلامی و خصوصاً با روی دادن جنگ تحمیلی، به شکل علنی به مردم و کشورش خیانت کرد.
مجید چهارمین فرزند سید حبیبالله شریف واقفی بود که در تهران به دنیا آمد. هنوز نوزاد بود که خانوادهاش به اصفهان نقل مکان کردند و به این ترتیب او در این شهر مراحل رشد و نمو را طی کرد. شریف واقفی که در خانودهای مذهبی پرورش مییافت، دانشآموزی نخبه بود که مقاطع مختلف تحصیلی را با نمراتی خوب پشت سر گذاشت و نهایتاً دبیرستان را با معدل 97/19 در رشته ریاضی به پایان رساند. او در همان دبیرستان با فعالیتهای اجتماعی و مبارزات سیاسی آشنا شد و با راه یافتن به دانشگاه «آریا مهر» (صنعتی شریف) با محیط گستردهتری روبهرو شد و فعالیتهای مذهبی و اجتماعی خود را با تشکیل انجمن اسلامی، برپایی مجالس سخنرانی و دعوت از سخنرانان، تأسیس کتابخانه دانشگاه و... گسترش داد.
در اواخر دهه 40 همزمان با پایان یافتن دوران تحصیلات دانشگاهی، مجید شریف واقفی به سازمان مجاهدین پیوست و از سال 50 نیز فعالیتهای خود در این سازمان را افزایش داد. در آن سالها سازمان مجاهدین همچنان بر وجهه مذهبی خود تأکید داشت و همین گرایشها باعث شده بود تا افراد مذهبی چون شریف واقفی همچنان دلگرم به ادامه فعالیت در سازمان باشند. اما به زندان افتادن تعدادی از سران مجاهدین طی سالهای 50 الی 52 اوضاع را به کلی تغییر داد.
کفه مارکسیستی
بعد از آنکه در سال 1350 ساواک با کمک یکی از نفوذیهای خود به نام مراد دلفانی توانست ضربهای کاری به سازمان مجاهدین وارد کند و تعداد زیادی از سرانش را به زندان بیندازد، افکار التقاطی که از بدو تأسیس سازمان به شکل قبول مارکسیسم به عنوان روش مبارزه وجود داشت، اجازه بروز بیشتری یافت و در همان زندان برخی از اعضا به کلی از اسلام تبری جستند. البته در این خصوص برخی صاحب نظران اذعان دارند که وقتی ساواک توانست سازمان مجاهدین را خلع سلاح کند، نوبت به آن رسیده بود تا حامیان مذهبی آن که قشری از بازاریان، مردم عادی و حتی برخی از روحانیون بودند را از سازمان دور کند. لذا به آن دسته از اعضایی که اعتقادات مذهبی محکمی نداشتند بال و پر داد و زمینههای مارکسیستی شدن مجاهدین را فراهم آورد. «تقی شهرام» که معلوم نیست چطور توانست در سال 54 از زندان بگریزد، یکی از همین افراد بود که پس از فرار با جمعآوری گروههای متفرق مجاهدین دوباره سازمان را شکل داد و این بار به همراه چهرههایی چون «بهرام آرام»، «حسین سیاهکلا» و «جواد قائدی» اعلامیهای را منتشر کردند و مواضع ایدئولوژیکی (مارکسیستی) خود را علناً مطرح ساختند.
ترور شریف واقفی
با رویکرد جدید سازمان، مجید شریف واقفی که بیم آن داشت این تفکرات منجر به جذب اعضای مسلمان و جوانتر مجاهدین به دامن مارکسیسم شود، تصمیم گرفت انشعابی در سازمان ایجاد کند و نیروهای مذهبی را گرد خود جمع کند. او به خوبی آگاه بود که جدایی مجاهدین از اسلام، نه تنها باعث اضمحلال تشکیلاتی آنها خواهد شد، بلکه انحطاط اخلاقی و آرمانی را نیز در پی خواهد داشت. بر همین اساس جلساتی را با اعضای سازمان برگزار کرد و توانست تا اردیبهشت سال 54 کیفیتهای لازم برای اعلام موجودیت گروه اسلامی مجاهدین را مهیا سازد. او همچنین قصد داشت در 16 اردیبهشت 54 نظر قطعی خود برای انشعاب را اعلام کند که در همین روز توسط چند تن از اعضای سازمان به شهادت رسید.
آغاز برادر کشی
هرچند ترور مجید شریف واقفی در همان زمان وقوع با انتقادهای بسیاری در درون سازمان مجاهدین روبهرو شد، اما حوادث بعدی نشان دادند راهی که سازمان نفاق برای خود انتخاب کرده بود، چیزی جز سقوط اعتقادی به ورطه خیانت و برادرکشی نیست و بعدها که چهرهای چون تقی شهرام نیز از رأس این سازمان کنار گذاشته شدند، باز همین سقوط اعتقادی بود که باعث شد منافقین با به شهادت رساندن 12 هزار شهروند ایرانی، بزرگترین و کثیفترین برادرکشیهای تاریخ را به نام خود ثبت کنند. 16 اردیبهشت نه تنها سالروز شهادت مجید شریف واقفی است، بلکه روز علنی شدن نفاق ذاتی سازمانی است که تفکرات سست التقاطیاش راهی جز سقوط تاریخی را پیش روی پیروان چشم و گوش بستهاش، نمیگذارد.
منبع: جوان
