به گزارش خبرنگار حماسه و جهاد دفاع پرس، میزگرد "30 سال خون شریکی" با حضور رضا امیرخانی، محمدحسین جعفریان و محمدکاظم کاظمی در مراسم یادواره شهدای مشترک ایران و افغانستان برگزار شد.
محمدحسین جعفریان روزنامه نگار، شاعر و مستندساز حوزه افغانستان با اشاره به دلایل پرداختن به موضوع افغانستان گفت: دلیل جذب شدن من به موضوع افغانستان یک دلیل شخصی و یک دلیل عمومی داشت. دلیل عمومی آنکه در محیطی از شهر مشهد به نام پنج تن بزرگ شدم که از 10 همسایه ما، 5 خانواده افغانستانی بود و بسیاری از شعرای افغانستانی در سالهای بعد از دوستان من بودند. دلیل دیگر کنجکاوی شخصی بود، چون در سن و سال ما دسترسی به افغانستان محدود بود.
وی افزود: سال سوم دبیرستان با یکی از دوستان هم محلهای در سال 62 به لب مرز رفتم. به دلیل مشکلاتی در نقطه صفر مرزی مسئولیت مرز را نیروهای کمیته بر عهده گرفته بودند و گشتهایی داخل افغانستان را کنترل میکردند. چندباری که به همراه دوستانم به این منطقه رفتم، راز گونگی این کشور را دیدم.
رضا امیرخانی نیز در این باره عنوان کرد: در سال 70 در نمازخانه حوزه هنری، محمدکاظم کاظمی مثنوی "پیاده آمده بودم پیاده خواهم رفت" را خواند. همانجا در سن 18 سالگی تصمیم گرفتم تا افغانستان را ببینم. علاقه من برای رفتن به افغانستان با کلمه ایجاد شد. این کلمه گوهر همهِی هنرهای مشترک ما است. فیلمهای سینمایی با نگاه به افغانستان و هیچ هنر دیگری نتوانست روی من چنین تاثیری بگذارد. در طول 18 سال سفر، جایی نبود که بروم و بیایم و به یادنیاورده باشم که افغانستان نرفتهام و من وامدار گوهر "شعر" هستم.
محمدحسین جعفریان به دلایل مخدوش ماندن چهره مردم افغانستان در ایران با وجود مشترکات بسیار اشاره کرد و گفت: وقتی موج مهاجرت افغانستانیها شروع شد در سالهای سخت انقلاب و جنگ بودیم و این مورد سبب شد که مردم با حجم مشکلاتی روبرو شوند. قوانین سختگیرانهای در بحث مشاغل و حضور اجتماعی مهاجران نوشته شد. در دوران سازندگی هیچ مسئولی نیامد بگوید قوانین نیازمند بازنگری هستند، در حالیکه در همان ایام این جملات را از امام میشنیدیم که اسلام مرز ندارد.
وی افزود: با کمال تاسف قوانین آن دوره هنوز برقرار است. هرچه فیلم و سریال ساختیم، افغانستانیها را یا سرایدار یا عمله یا مضحکه نشان دادیم. هیچ وقت یک شاعر یا پزشک افغانستانی را نشان ندادیم.
این رایزن فرهنگی ایران در افغانستان با گلایه از مسئولین یادآور شد: مسئولین این قدرت را باور ندارند که وقتی بازی فوتبال افغانستان انجام میشود، 80 هزار نفر از جوانان افغانستانی به ورزشگاه میآیند. اینها نیروهای جهتدهنده هستند.
در ادامه این نشست رضا امیرخانی به قائل نبودن هیچ گونه مرز بندی بین دو کشور ایران و افغانستان اشاره کرد و گفت: هیچ وقت به چیزی به نام سرزمین جدا از هم ایران و افغانستان قائل نبودهام. صحبت از مرزها در زمینهی سیاست خارجی است. اگر در تلویزیون و سینما، توهینی به مردم افغانستان شد آن را به اندازه توهین به قومیتهای کشور خودم میدانم. نباید در دنیایی که همه تلاش میکنیم مرزهای قدیمی را بشکنیم، مرزهای جدیدی تشکیل شود. برادران افغانستانی گاهی شاید این نظر را داشته باشند که تنها نگاه تبعیض آمیز به آنها وجود دارد. بسیاری از این نگاهها مربوط به همهی مهاجران است و فرقی نمیکند آن فرد افغانستانی باشد یا اروپایی.
وی افزود: این گرفتاری ما است که در همه جای دنیا تلاش میشود، اتفاقات سیاه و غیرقانونی بعد از مدت کوتاهی به اتفاقات قانونی تبدیل شود اما در ایران این اتفاق نمیافتاد.
محمدکاظم کاظمی نیز در این میزگرد به قرائت شعر "شمشیر جغرافیا" پرداخت.
همچنین در این مراسم از خانوادههای شهیدان "سیدمصطفی کاظمی" معمار و رهبر حزب اقتدار ملی افغانستان، "احمدرضا سعیدی" شهید ایرانی به شهادت رسیده در افغانستان، "حسین دربری" شهید افغانستانی به شهادت رسیده در ایران، "ابوالفضل پوریزدی" شهید ایرانی به شهادت رسیده در ایران، "خان محمد احمدی" شهید افغانستانی به شهادت رسیده در دفاع مقدس، "سید داوود حسینی" شهید افغانستانی به شهادت رسیده در ایران، "محمد عسکری" شهید افغانستانی به شهادت رسیده در ایران، "احسان پارسی" شهید ایرانی به شهادت رسیده در افغانستان تقدیر شد.
همچنین از محمدحسین جعفریان، محمدکاظم کاظمی، رحیم مخدودمی، سرور رجایی، محمدرضا اسماعیلی، رضا امیرخانی، مجید قلی زاده، سید نظام الدین موسوی، جمشید محمودی، نوید محمودی و ساعد سهیلی به عنوان فعالین فرهنگی و ادبی در حوزه افغانستان تقدیر به عمل آمد.
انتهای پیام/
