گروه استان‌های دفاع‌پرس ـ عذرا شباب؛ پیروزی انقلاب اسلامی در ایران از همان روزهای نخست با فشارهای داخلی و خارجی بسیاری همراه بود؛ به نحوی که جنگ تحمیلی بعد از حدود 20 ماه از پیروزی انقلاب به وقوع پیوست.
درگیری مردم در این حادثه، با تلفات جانی و مشکلات اجتماعی و اقتصادی مختلفی همراه بود که هنوز آثار و پیامدهای آن در ابعاد گوناگون قابل بررسی است.
حمله شیمیایی عراق علیه ایران در سردشت از صفحات ضد حقوق بشری ایادی استکبار به شمار می آید، جنگی که مدعیان دموکراسی و حقوق بشری با پشتیانی شیطان بزرگ آمریکا می خواستند تا انقلاب ملت ایران را به زانو درآورند. کشورهای شیطان صفت دست به دست هم دادند تا با مجهز کردن عروسک های خیمه شب بازی خود به تسلیحات کشتار جمعی شیمیایی، میکروبی و هسته‌ای ضربه ناجوانمردانه خود را بر مظلومان عالم فرود آوردند.
مرور رنج های تحمیل شده بر میهن اسلامیمان خاطرمان را مکدر می کند اما باید بازخوانی شوند تا چهره پلید ناقصان حقوق بشر بر همگان هویدا شود. سردشت یکی از قربانیان سلاح های شیمیایی مستکبران است درست در تاریخ ۷ تیر سال ۱۳۶۶ يکسال قبل از اتمام جنگ، هواپیماهای عراقی برای چندمین بار، شهر سردشت را که در آن زمان جمعیتی بین ۱۸ تا ۲۰ هزار نفر داشته است هدف حمله شیمیایی قرار دادند.
فاجعه بمباران شیمیایی شهر سردشت نه تنها نمونه بارزی از غم انگیز ترین رخدادهای تاریخی این خطه است، بلکه صحنه ای دلخراش در تاریخ جنگ تحمیلی ایران به شمار می آید.
اوج فاجعه و اهمیت این موضوع زمانی آشکار می شود که بدانیم این شهر اولین قربانی سلاح شیمیایی دنیا، در سال های پس از جنگ جهانی است. در این میان جنگ تحمیلی به طور خاص در استان آذربایجان غربی تعداد ۱۸۸۹۸ جانباز داشته است که سهم شهرستان سردشت از این تعداد نزدیک به ۲۰۰۰ نفر است.
در این میان جانبازان سردشتی با گذشت نزدیک به سه دهه از اتمام جنگ همچنان درگیر زخم ها و دردهای ناشی از آن هستند؛ چرا که گاز به کار رفته خردل قدرت مسمومیت و عوارض جسمانی بالایی داشته است به نحوی که هیچ گونه درمان قطعی و همیشگی ای برای آن تاکنون پیدا نشده است و متأسفانه هر سال شاهد مرگ بسیاری از این جانبازان هستیم.
چیزی که بر پیکره ذهن و جسمان می ماند این است که برخلاف رویداد جنگ و میدان نبرد که محصور در یک برهه ی زمانی و مکانی خاص است و روزی تمام شود؛ اما خاطرات و عوارض به جا مانده از شیمیایی شدن، تا مدت ها در حافظه و تجربه زیسته کسانی که درگیر با آن بوده اند، می ماند و به نوعی زندگی شان متأثر از این فاجعه خواهد کرد.
در واقع استفاده از سلاح های شیمیایی در جنگ، شرایطی برای مردم منطقه پدید می آورد که تا سالیان سال آثار و آسیب هاب شوم آن بر پیکره نسل های آتی نیز خواهد ماند. در جنگ هایی که سلاح های شیمیایی بکار می رود آسیب های ناشی از استرس روان شناختی بیش از هر چیز دیگر خواهد بود. فقدان هویت و امنیت، رواج شایعه، برانگیختگی های هیجانی و اشکال در تمرکز از جمله نشانه های روانشناختی است که در بحران شیمیایی قابل پیش بینی می باشند.
قابل تحمل اینجاست که آمریکا و رژیم صهیونیستی که مدعی حقوق بشر در جهان هستند از عضویت در کنوانسیون منع سلاح‌های شیمیایی طفره می روند و خواهان عضویت در آن نیستند که این خود نمادی از نقض حقوق انسان ها محسوب می شود.
نام‌گذاری هشتم تیرماه به عنوان سالروز حمله شیمیایی سردشت به عنوان روز مبارزه با سلاح‌های شیمیایی و میکروبی، فرصت مغتنمی برای بازخوانی و یادآوری این واقعه غم انگیز است که در یادها به جهت جنایت ضد حقوق بشری استکبار جهانی باری دیگر در اذهان عموم مردم تجلی یابد و انزجار خود را بیش از بیش نسبت به آمریکای جنایتکار بیشتر نمایند.
انتهای پیام/
