گروه فرهنگ و هنر دفاع‌پرس ـ اکبر صفرزاده؛ در بسیاری از فیلم‌های سینمایی خارجی پخش شده از تلویزیون سکانسی وجود دارد که شخصیت زن فیلم روبروی شخصیت مرد فیلم می‌ایستد و به او می‌گوید: می‌خواهم ترکت کنم! و سپس از خانه بیرون می‌رود و مثلا به همین راحتی از مرد داستان جدا می‌شود!
این سکانس که در برخی از فیلم‌های خارجی دیده می‌شود و احتمالا در آینده هم در بسیاری از فیلم‌های خارجی و یا ایرانی دیده خواهد شد چقدر منطبق با واقعیت یا قانون است؟ در کدام کشور دنیا نهاد خانواده این قدر متزلزل است که اجازه دهد به همین راحتی شخصیت زن داستان زندگی مشترکش را با یک جمله ترک کند؟ آیا زن و مرد حاضر در فیلم واقعا زن و شوهر هستند یا دوستان دوبلور برای رعایت برخی ملاحظات آن‌ها را زن و شوهر رسمی معرفی می‌کنند؟!
اگر دوستان دوبله برای رعایت برخی ملاحظات دو بازیگر فیلم را زن و شوهر رسمی معرفی می‌کنند آیا متوجه این واقعیت تلخ و دردناک هستند که وقتی این دو نفر به راحتی و بدون گذراندن مراحل قانونی از هم جدا می‌شوند چه تاثیری روی بیننده ایرانی می‌گذارند؟! مخصوصا بیننده‌های جوان و خام و دنیا ندیده که تنها منبع اطلاعاتشان از غرب و زندگی غربی فیلم‌های سینمایی است و برخی از آن‌ها به شدت تشنه و شیفته غرب و غربی شدن هستند؟!
بر عکس کشورمان ایران که در آن طلاق توافقی به این ارزانی و در دسترسی وجود دارد تقریبا در هیچ کشوری در دنیا طلاق به این ارزانی و آسانی و در دسترسی دیده نمی‌شود.
به عنوان مثال در کشور مالزی در صورتی که زن و شوهر به طور توافقی به این نتیجه برسند که ازدواج‌شان باید فسخ شود و در صورتی که دو سال از تاریخ رسمی ازدواج آن‌ها گذشته باشد، می‌توانند دادخواست مشترکی را به دادگاه ارائه بدهند. دادگاه نیز اگر مطمئن شود که هر دو نفر به طور آزادانه این درخواست را ارائه کرده‌اند و همه پیش‌بینی‌های لازم درباره مسائلی چون حمایت از زن، حضانت و حمایت مالی و تربیتی از فرزندان انجام شده است، حکم طلاق را صادر خواهد کرد.
برای درخواست طلاق در مالزی باید دست‌کم دو سال از تاریخ ازدواج رسمی زوجین گذشته باشد؛ البته یک قاضی می‌تواند پرونده طلاقی را پیش از پایان دوره دو ساله پس از ازدواج مورد بررسی قرار دهد، اما برای این منظور باید یک مورد استثنایی یا مشکل دردسرساز جدی برای فرد درخواست‌کننده طلاق وجود داشته باشد. هرچند با وجود این دلایل هم قاضی می‌تواند با توجه به مصلحت فرزند یا فرزندان و یا احتمال حل مشکل میان زوجین تا پایان فاصله زمانی دوساله پس از ازدواج، کیفرخواست طلاق از سوی خوانده را نپذیرد.
در برخی کشور‌های اروپایی و یا کشوری مانند آمریکا زن می‌تواند دادخواست طلاق دهد، اما باید هزینه دادگاه را بپردازد. قانون به او می‌گوید به عنوان مثال 10 هزار دلار یا 15 هزار دلار به حساب دادگاه بریزد و تمام هزینه‌های دادرسی و دادگاه را پرداخت کند تا جلسه دادگاه برگزار شود و وقتی جلسه برگزار شد، استدلال‌ها به دادگاه ارائه شود تا قاضی در مورد مساله اش تصمیم‌گیری کند.
تقریبا 90 درصد کشور‌های دنیا بدون پول نفت و با اتکاء به مالیات، تولید و صادرات اداره می‌شوند. حاکمیت در این کشور‌ها هیچگاه پول و مالیات مردم را صرف برگزاری دادگاه‌های رایگان برای برخی جوانان بوالهوس که می‌خواهند دو سال یک بار طلاق بگیرند نمی‌کنند؛ برخی از این کشور‌ها مانند کشور مالزی برای طلاق شرط‌های سخت و محکم می‌گذارند و برخی دیگر مانند کشور‌های اروپایی از طرف می‌خواهند خرج دادگاه را تمام و کمال پرداخت کند. متاسفانه در ایران و به مدد پول نفت و برخی دادگاه‌های ارزان و برخی قوانین ناقص و برخی فیلم‌های خارجی و مسائل فرهنگی، دادگاه خانه دوم برخی از مردم شده است.
انتهای پیام/ 121
