به گزارش خبرنگار فرهنگ و هنر دفاع‌پرس، «حسین اسرافیلی» متولد سال ۱۳۳۱ در تبریز است که غیر از سرودن شعر به خطاطی، نقاشی و مجسمه‌سازی نیز علاقه دارد. اشعار اسرافیلی هیچ‌گاه قدم از میدان نبرد و حماسه بیرون نگذاشته است. او شاعری دردمند است که در آغاز جوانی به‌مدت هفت سال، قبل از انقلاب اسلامی در نیروی هوایی ارتش مشغول بود و آبان ۱۳۵۷ استعفا داد.
در قلمرو شعر دفاع مقدس چند تن از شاعران بیشتر از دیگران نامدار شده‌اند که از آن میان باید از اسرافیلی به عنوان شاعر تمام‌عیار شعر دفاع مقدس نام برد. وی یکی از پرکارترین شاعران ادبیات پایداری است، ولی پرکاربودن مانع توجه او به ساخت ادبی و هنری شعرش نشده است.
این شاعر که در طول چهار دهه انقلاب از ابتدا همواره با سلاح شعر به یاری مردم، انقلاب و امام (ره) برخاست ناملایمات زیادی را تحمل کرده و به خاطر امام (ره) و شهدا صبر کرده است تا از دستاورد‌های انقلاب و هشت سال دفاع مقدس پاسداری کند.
در قلمرو شعر دفاع مقدس چند تن از شاعران بیشتر از دیگران نامبردار شده‌اند که از آن میان باید از حسین اسرافیلی شاعر تمام عیار شعر دفاع مقدس نام برد. وی یکی از پرکارترین شاعران ادبیات پایداری است، ولی پرکاربودن مانع توجه او به ساخت ادبی و هنری شعرش نشده است.
لبیک یا خمینی ای روح سبز باران لبیک یا خمینی ای شوکت بهاران لبیک یا خمینی ای چشمه‌سار ایمان بر تشنگان قرآن
از نسل سربداران، لبیک یا خمینی
آواز عشق در دشت پیچید و باز برگشت
با حلق کوهساران، لبیک یا خمینی ...
اسرافیلی چه در این غزل و چه در شعر‌های دیگر توانست اوج معرفت و دلدادگی خود را به ارزش‌های انقلاب و دفاع مقدس در پای نهال نوپای خون شهیدان بریزد. به قول حافظ «سر ارادت ما و آستان حضرت دوست/ که هر چه بر سر ما می‌رود ارادت اوست». اسرافیلی در بعیت و ارادتی که با امام و شهدا و مردم بسته، برای همیشه استوار بوده و ماندگار است. او در تمامی غزل‌ها، چهارپارها، رباعیات، مثنوی و اشعار آزاد خویش بر این تعهد پای می‌فشارد؛ شاید به همین دلیل است که او را یکی از حماسه‌سرایان بنام شعر انقلاب و دفاع مقدس می‌شناسند.
می‌برم منزل به منزل چوب دار خویش را
تا کجا پایان دهم آغاز کار خویش را
در طریق عاشقی از تیغ و تیرم بیم نیست
می‌برد بر دوش خود منصور، دار خویش را
برنمی‌دارد نگاه از من جنون سینه‌سوز
می‌شناسد چشم صیادم شکار خویش را...
در دل دریایی‌ام از موج و توقان باک نیست
می‌فشارد در بغل، دریاکنار خویش را...
بس که می‌پیچد به خود امواج این گرداب، سخت
ساحل از کف می‌دهد اینجا قرار خویش را
شاعر در سروده خود منزل به منزل چوب دار و آویختن خود را بر آن و در مسیر آن با فریاد بلند آواز می‌دهد و در این راه از هیچ خطری نمی‌هراسد. او هم از زبان خود می‌گوید، هم از زبان آن بسیجی نوجوان که خود را زیر تانک دشمن انداخته و هم از طرف آن رزمندگانی که برای شکستن خط مین‌گذاری شده و برای باز کردن راه، خود را به مین زدند و پرواز کردند.
اسرافیلی تاکنون در اکثر کنگره‌های شعر دفاع مقدس و همایش‌های شعر دینی و آیینی شرکت کرده است. او در سال ۱۳۷۸ از سوی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به‌عنوان یکی از شاعران برتر دفاع مقدس برگزیده و معرفی شده و هم‌اکنون عضو شورای شعر وزارت فرهنگ و اشاد اسلامی و شورای عالی شعر و موسیقی صدا و سیما است.
بخشی از آثار منتشر شده حسین اسرافیلی عبارتند از:
۱: تولد در میدان، حوزه هنری ۱۳۶۴،
۲: تولد در میدان، حوزه هنری ۱۳۷۰،
۳: عبور از صاعقه، کنگره سرداران استان تهران ۱۳۷۰،
۴: گزیده ادبیات معاصر، نیستان ۱۳۷۸،
۵: مردان آتش‌نهاد، کنگره سرداران خوزستان ۱۳۷۹،
۶: آتش در گلو، حوزه هنری
۷: شرحه‌شرحه آتش، خورشید باران
۸: زخم سیب، گردآوری شعر دفاع مقدس ۱۳۸۵،
۹: مثل آتش که در دل سنگ، خورشید باران
۱۰: ردپای صدا، تکا ۱۳۸۶،
۱۱: زخم‌های بی‌قرار، روایت فتح ۱۳۹۱،
۱۲: حنجره‌های شعله‌ور، ساقی ۱۳۹۲
انتهای پیام/ 121
