«زندگی در روزهای قرمز» تنها کتابی است که برای کرونا به آی‌سی‌یو رفت
به گزارش گروه فرهنگ و هنر دفاع‌پرس، نشست رونمایی از کتاب «زندگی در روزهای قرمز» با حضور نویسنده و ناشر و با توجه به شرایط کرونا، بدون حضور اهالی رسانه و ادبیات در کتابفروشی به‌نشر تهران برگزار شد.
ادیبی: مرد نو حامی نویسنده‌های خاص است
در ابتدای این نشست، محمدمهدی ادیبی مدیر انتشارات «مرد نو» گفت: خدا را شکر می‌کنیم که به رونمایی از این کتاب رسیدیم و با این که در پیک پنجم کرونا هستیم، اما زندگی در این روز‌ها ادامه دارد. انتشار این کتاب را به آقای باقری به عنوان یک نویسنده خوش‌آتیه تبریک می‌گویم. من آقای محسن باقری‌اصل را یک نوبیسنده خاص می‌دانم و انتشارات مرد نو حامی نویسنده‌های خاص است.
وی افزود: به عنوان یک مخاطب و کسی که این کتاب را چند بار مطالعه کرده‌ام، می‌توانم در یک جمله بگویم که این کتاب، روایت زندگی در روزهای قرمز است. من در این کتاب دیدم که روایت‌های زیبا و روایت زیبایی‌ها نقل شده است. اولین چیزی که مخاطب در این کتاب با آن مواجه می‌شود، قلم خاص آقای باقری است و این، اتفاق فوق‌العاده‌ای است و وجه برجسته کتاب «زندگی در روزهای قرمز» است. از همان ابتدای کتاب، مخاطب همراه آن می‌شود و از آن لذت می‌برد.
مدیر انتشارات مرد نو ادامه داد: انسان به طور ذاتی وقتی به آگاهی می‌رسد از آن لذت می‌برد. انسان به واسطه آگاهی دست به عمل می‌زند و در تکرار عمل، تسلط به وجود می‌آید و وقتی تسلط به وجود آمد، لذت از زندگی بالا می‌رود. لذت بردن از این کتاب، در مکررخوانی آن است. این تجربه من است. بار اول که این کتاب را خواندم، خوب بود، اما در بار دوم، لذت جدیدی از متن آن بردم و همین شد که بیش از دو بار این کتاب را بخوانم. توانمندی ویژه نویسنده در توصیف واقعیات فیزیکی و ذهنیات، در این کتاب، بسیار زیاد است.
ادیبی تصریح کرد: شوری که در نویسنده هست را می‌شود در جمله جمله‌ی این کتاب دید. من محسن باقری اصل را از نویسندگان خوش‌آتیه کشور می‌دانم و کتاب غیزانیه درباره مشکلات آب در خوزستان را هم به زودی از قلم ایشان منتشر خواهیم کرد.
محسن باقری‌اصل: «زندگی در روزهای قرمز» مثل یک تکه کاکائو است
محسن باقری‌اصل نویسنده «زندگی در روزهای قرمز» هم در این نشست گفت: امروز، رونمایی از اولین کتابم است و بابت آن مثل یک کودک، هیجان‌زده‌ام. از ناشر عزیر تشکر می‌کنم. حسم درباره فیزیک کتاب، مثل یک تکه کاکائو برای قهوه‌خور‌ها و یا برای چای‌خورها، مثل یک تکه بیسکوئیت است. کتاب «زندگی در روزهای قرمز» ساده است و قیمت مناسبی دارد؛ که بابت آن هم باید از ناشر تشکر کنم.
وی افزود: نویسندگی، حضور در واقعیت با حواس پنجگانه است. نویسنده کسی است که در محضر واقعیت است و به همین دلیل عاشق وقایع‌نگاری ادبی هستم. آنقدر که می‌فهمم، تجربیات شخصی من زمانی که به تجربیات اجتماعی مردم گره نخورد، امر با ارزشی نمی‌شود؛ بنا بر این روایت از درد‌ها و رنج‌ها و شادی‌ها و ... خیلی برایم جذاب است. من یاد گرفته ام که همه چیز از «در دل بحران بودن» شروع می‌شود.
این نویسنده ادامه داد: نویسندگانی که در جنگ نویسندگی کرده اند به طور ویژه برای من ارزش دارند. نوشتن در دل بحران و نه لزوما با نگاه تاریک و سیاه، بسیار مهم است. پروژه من این است که پروژکتور ادبی روی واقعیت‌ها بیندازم. خیلی از مسائل مهم و حیاتی کشور را می‌شود با چند استوری ۲۴ ساعته اینستاگرامی برگزار کرد، اما اگر بتوانیم به عنوان یک نویسنده در واقعیت حضور داشته باشیم و واقعیت را در آن زمان، ببینیم و ثبت کنیم، به هم‌عصر‌های خود در همین سال‌ها می‌توانیم حقیقت را منتقل کنیم.
باقری‌اصل افزود: مثلا در مورد خوزستان، ما نمی‌دانیم که بی‌آبی چیست و فقط ادبیات است که می‌تواند حس و حال واقعی آنجا را به مردم منتقل کند. من عاشق واقعیت و حواس پنجگانه هستم. من توصیف را دوست دارم و نقطه ضعفم در دیالوگ است. دیالوگ اساسا در دهان مردم است و باید بیشتر گوش به صحبت مردم گوش بدهم.
باقری‌اصل تصریح کرد: «زندگی در روزهای قرمز» اولین محصول دغدغه‌های من درباره کرونا است. من قبل از نوروز ۱۳۹۹ در خانه نشسته و به شدت ترسیده بودم. تنها راهی که می‌توانستم با این ترس مواجه بشوم، به دل واقعیت رفتن بود. من به بیمارستان رفتم و با بیماران کرونایی نفس به نفس شدم.
نویسنده «زندگی در روزهای قرمز» ادامه داد: من تمام چیزی که بلد بودم را در این کتاب آورده ام. «زندگی در روزهای قرمز» تنها کتابی است که به آی‌سی‌یو رفته و روند کار پرستار‌ها را از نزدیک گزارش کرده است. من این کتاب را دوست دارم و هر نقدی باشد را با روی باز خواهم پذیرفت.
وی در پایان گفت: می‌خواهم از این فرصت استفاده کنم و از دو آدم‌حسابی در ادبیات نام ببرم؛ ابتدا آقای احمد دهقان و سپس آقای مرتضی سرهنگی که در زمان درست و در جای درست قرار گرفته اند و کتاب‌های مهمی نوشته‌اند.
انتهای پیام/ 121
