به گزارش خبرنگار دفاع‌پرس از قم، کمبود ضروری‌ترین امکانات بهداشتی در دوران اسارت در اردوگاه‌های رژیم بعث یکی از مصائبی بود که آزادگان سرافراز در کنار شکنجه‌هایی ضربات کابل و... با آن دست و پنجه نرم می‌کردند.
«احمد عقیقی» از آزادگان سرافراز اهل یکی از روستا‌های شهرستان «ماه نشان» استان زنجان است. وی دوران خدمت سربازی را در پادگان عجب شیر ارتش گذراند و در روز‌های آخر جنگ تحمیلی به همراه تعدادی دیگر از سربازان ارتش به اسارت نیرو‌های دشمن درآمد.
«عقیقی» پس از حدود دو سال اسارت، در مرداد سال ۶۹ به میهن اسلامی بازگشت و در آموزش و پرروش قم مشغول خدمت شد.
وی خاطرات دوران اسارت خود در اردوگاه ۱۲ تکریت عراق را به طور کامل ثبت کرده و کتاب خاطراتش به نام «از ماه نشان تا تکریت» از سوی اداره کل حفظ آثار و نشر ارزش‌های دفاع مقدس استان قم در حال ویرایش، تدوین و انتشار است و به زودی منتشر و رونمایی خواهد شد.
در بخشی از خاطرات اسارت «احمد عقیقی» آمده است:
«با گذشت چند روز از اسارت در اردوگاه ۱۲، به جز لباس، تعدادی دمپایی و دو تخته پتو چیزی در اختیار نداشتیم. کمبود امکانات فردی و عمومی از جمله سرویس‌های بهداشتی و حمام که تعدادش برای هزار نفر به انگشتان دست هم نمی‌رسید، بسیار زجرآور بود. از این رو، یکی از اتاق‌های اردوگاه را بدون دیوارکشی و کانال کشی به دستشویی تبدیل کرده بودند.
ما هر روز می‌بایست فضولات و نجاسات این دستشویی را با تشت‌های پلاستیکی به بیرون از اردوگاه انتقال می‌دادیم، سپس آن‌ها را شسته و با همان تشت‌ها از آشپزخانه برای اسرا غذا می‌آوردیم. برای خوردن غذا هم نه قاشقی وجود داشت و نه ظرفی! و اسرا با دست و یا هر وسیله‌ای که دم دستشان بود، غذا را میل می‌کردند. این بود که به تدریج بیماری‌هایی همچون اسهال خونی، قال و ذها و ... کل آسایشگاه را در بر گرفت.
نبود حمام، آب لوله کشی بهداشتی، صابون و پودر لباسشویی، اسراء را بیش از پیش در معرض بیماری‌های عفونی قرار داده بود. بعثی‌ها برای اینکه جلوی شیوع بیماری‌های واگیر دار را بگیرند، یکی از آسایشگاه‌ها را قرنطینه کرده بودند و بیماران عفونی حاد را به آنجا می‌فرستادند. خود آن‌ها نیز از این وضع احساس خطر می‌کردند.»
انتهای پیام/
