به گزارش گروه فرهنگ و هنر دفاع‌پرس، چندی پیش استاد محمدرضا حکیمی در پی ابتلا به کرونا و ضعف شدید در بیمارستان بستری شد و تحت مراقبت‌های ویژه قرار گرفت. اما پس از چند روز با نظر پزشکان از بیمارستان مرخص و روند درمان در منزل پیگیری شد.
محمدرضا حکیمی اندیشمند، محقق و نویسنده‌ای است که از آثار او می‌توان به «الحیاة»، «خورشید مغرب»، «عقل سرخ»، «عاشورا: مظلومیتی مضاعف»، «شیخ آقا بزرگ تهرانی»، «تفسیر آفتاب»، «فریاد روزها»، اشاره کرد.
مجتبی کیا شاگرد علامه محمدرضا حکیمی ضمن تائید درگذشت این محقق اظهار داشت: دقایقی پیش علامه محمدرضا حکیمی به علت کهولت سن به ملکوت اعلا پیوست.
استاد محمدرضا حکیمی طی ماه‌های اخیر چند بار به علت ابتلا به کرونا و بار دیگر به علت ضعف ضعف جسمانی ناشی از بیماری در بیمارستان بستری شدند و تحت مراقبت‌های ویژه قرار گرفت، اما پس از بهبود وضعیت و با نظر پزشکان از بیمارستان ترخیص و روند درمان در منزل پیگیری می‌شد تا اینکه ساعت ۲۲:۳۰ دقیقه آخرین شب مرداد ۱۴۰۰ به علت کهولت سنی دیده از جهان فرو بست.
زمان تشییع و محل دفن پیکر علامه حکیمی متعاقبا اعلام می‌شود.
نگاهی به زندگی علامهٔ گرانقدر محمد رضا حکیمی
وی متولد ۱۴ فروردین ۱۳۱۴ شمسی (۱۳۵۴ قمری) در مشهد است. پدرش عبدالوهاب، که از یزد به مشهد مهاجرت کرده بود، از معتمدان و محترمان بازار مشهد بود.
حکیمی در سال ۱۳۲۰ تحصیلاتش را آغاز کرد. در سال ۱۳۲۶ وارد حوزه علمیه خراسان شد و ۲۰ سال از عمر خود را در این حوزه به تحصیل دروس مقدمات و سطح، خارج، فلسفه، ادبیات عرب، نجوم و تقویم گذراند.
محمد تقی ادیب نیشابوری، شیخ مجتبی قزوینی خراسانی، سید محمدهادی میلانی، احمد مدرس یزدی، اسماعیل نجومیان، حاج سید ابوالحسن حافظیان و حاجی‌خان مخیری از مهمترین اساتید وی بودند.
او علوم غریبه، رمل و اوفاق را نزد ابوالحسن حافظیان و شیخ مجتبی قزوینی آموخت.حکیمی اجازه اجتهاد را از آقابزرگ تهرانی در سال 1348 شمسی دریافت کرد.
از وی با عناوینی، چون «علّامه»، «استاد»، «فیلسوف عدالت» و «مرزبان توحید» یاد می‌شود. امام خمینی (ره) در پیامی به تاریخ ۲۸ آبان ۱۳۴۸ او را با این جملات خطاب کرد «جناب مستطاب ثقة الاسلام آقای محمدرضا حکیمی - دامت افاضاته».
کتاب «الحیاة» وی که یک دائرةالمعارف اسلامی است، از شهرت و اعتبار خاصی در جهان اسلام برخوردار است.
وی از مُجَدِّدانِ مکتب معارفی خراسان، مشهور به مکتب تفکیک است که معتقد به جدایی دین از فلسفه و عرفان است. علی شریعتی وی را به عنوان وصی خود جهت هرگونه دخل و تصرف در آثارش انتخاب کرده بود. حکیمی اعتقاد دارد «اسلامی که در آن عدالت نباشد، اسلام نیست.»
«منهای فقر»، «الحیاة»، «خورشید مغرب»، «شیخ آقا بزرگ تهرانی»، «دانش مسلمین»، « بیدارگران اقالیم قبله»، «هویت صنفی روحانی»، «مکتب تفکیک»، «آنجا که خورشید می‌وزد»، «اجتهاد و تقلید در فلسفه» از جمله آثار این نویسنده فقید است.
انتهای پیام/ 161
