گروه دفاعی امنیتی دفاع‌پرس- شهاب شعبانی‌نیا؛ تحولات اخیر افغانستان، فضای جدیدی را در منطقه رقم زده و باز هم نگاه‌ها را به این کشور دوخته است. طالبان که سابقه پنج ساله حکومت بر همسایه شرقی ایران را در کارنامه خود دارد، با خروج شتاب‌زده ارتش تروریست آمریکا از افغانستان بار دیگر قدرت را در این کشور به دست گرفته و علی‌رغم اینکه گزارش‌های متعددی از برخورد‌های خشن این گروه در برخی نقاط افغانستان منتشر شده است، سردمداران این گروه ادعا می‌کنند که شیوه سابق حکومت‌داری خود را تکرار نخواهند کرد و برنامه خود را بر ایجاد حکومت فراگیر و تعامل با همسایگان بنا نهاده‌اند.
اما سابقه خشونت‌های طالبان در دو دهه گذشته، مستمسکی شده تا اعضای یک طیف سیاسی خاص در ایران خواهان حمایت از نیرو‌های مقاومتِ پنجشیر شوند! در این میان، یادآوری این نکته نیز لازم است که برخی اعضای طیف یادشده که «تَکرار»ها و حمایت‌هایشان از دولت موسوم به «تدبیر و امید» موجب رقم خوردن وضعیتی اسفناک در کشورمان شده و تورم افسارگسیخته را به مردم تحمیل کرده است، از عوامل اصلی فتنه ۸۸ محسوب می‌شوند که برخی از آن‌ها سابقه محکومیت کیفری را نیز در پرونده خود دارند.
چنین افرادی که مدعی اعتدال، تعقل و تعامل با دنیا و بخصوص مذاکره با کدخدای مد نظر خود یعنی آمریکا هستند، در موارد متعددی رفتارهای افراطی و غیرعاقلانه از خود بروز داده‌اند که پیشنهاد جنگیدن ایران در کنار صدام علیه آمریکا از جمله پیشنهادات معروف این حضرات محسوب می‌شود.
این اشخاص که اکنون نسبت به ملت افغانستان، دایه‌ی مهربان‌تر از مادر شده‌اند، از بدو انتشار نخستین اخبار حضور نیرو‌های ایرانی در سوریه و مقابله مدافعان حرم با داعش و تکفیری‌ها، شروع به تقبیح و تمسخر این اقدامِ نظام اسلامی کردند تا جایی که «مدافعان حرم» را در نهایت بی‌شرمی، «مدافعان اسد» خواندند و به شهدای مدافع حرم، بی‌حرمتی و جسارت کردند.
جریان سیاسی مذکور که زمانی شعار «نه غزه، نه لبنان، جانم فدای ایران» را سر می‌دادند و عقیده داشتند که نظام، «معیشت ملت ایران را به جنگ در سوریه فروخته است»، حتی در همین شعار خود نیز صادق نبودند و نه‌تنها تاکنون حاضر نشده‌اند در راه امنیت ایران جان خود را به خطر بیندازند، بلکه اکنون از این شعار و ادعاهای خود عبور کرده و خواستار دخالت نظامی ایران در یک کشور دیگر (افغانستان) و مقابله با طالبان شده‌اند.
به جهت مشخص شدن مواضع ضد و نقیض و منافقانه افراد مذکور، لازم است که مقایسه‌ای بین ماجرای داعش و شرایط کنونی افغانستان (حاکمیت مجدد طالبان در این کشور) داشته باشیم.
حضور نظامی و مستشاری ایران در سوریه و عراق به درخواست رسمی دولت این کشور‌ها صورت گرفت و این در حالی بود که داعش، در نقشه مد نظر خود برای برپایی خلافتش، ایران را به‌عنوان ولایت خراسان محسوب می‌کرد و بعد از سوریه و عراق، به فکر تسخیر و سیطره بر ایران بود. طبیعتاً در چنین شرایطی عقل سلیم حکم می‌کند که دشمن را پیش از رسیدن به مرز‌ها و قبل از ایجاد خسارت برای مردم کشورمان در مناطق مرزی، سرکوب کنیم؛ کاری که ایران انجام داد، اما به مذاق اعضای طیف سیاسی مذکور خوش نیامد و آن را به شدت مورد نکوهش قرار دادند؛ گویی قرارداد نانوشته‌ای با داعش و بخصوص پدیدآورنده اصلی داعش یعنی آمریکا داشتند تا به هر شکلی که شده، نظام جمهوری اسلامی و ملت ایران را در معرض خطر قرار دهند!
از سوی دیگر، دولت افغانستان و حتی «احمد مسعود» از ایران تقاضای کمک نکردند و حتی پسر احمدشاه مسعود با وجود مشاهده بدعهدی آمریکا نسبت به متحدانش از قبیل اشرف غنی، باز هم چشم امید خود را به آمریکا و غرب دوخت. این در حالی است که طالبان نیز طی روز‌های اخیر هنوز هیچ‌گونه موضع خصمانه‌ای علیه ایران اتخاذ نکرده است.
با این توضیحات، غیرمعقول بودن مواضع طیف مذکور، بیشتر روشن می‌شود؛ طیفی که بر ضرورت مقابله با طالبان تأکید دارد، اما مانند طالبان، رفتارهای افراطی و متحجرانه از خود نشان می‌دهد؛ رفتارهایی از جنس فتنه‌های ۷۸ و ۸۸ که هزینه‌های سنگینی را به کشورمان تحمیل کرد و بخصوص فتنه ۸۸ که عامل اصلی اِعمال تحریم‌های شدید علیه ملت ایران شد.
در این میان، باید به این نکته هم اشاره کنیم که پس از شکل‌گیری واکنش‌های متعدد در فضای مجازی و رسانه‌ای کشور نسبت به رویکرد جدید این حضرات، برخی از آن‌ها مدعی شدند که طرفدار دخالت نظامی ایران در افغانستان نیستند و صرفاً انتظار دارند که ایران از طریق دیپلماسی نسبت به حل مشکلات افغانستان اقدام کند! البته بعید است این‌گونه توجیهات که در اصطلاح سیاسی از آن به‌عنوان «ماله‌کشی» یاد می‌شود، بتواند نفاق و دورویی نهادینه شده در طیف یادشده را در منظر جامعه، کم‌رنگ کند.
علی‌ای‌حال بار دیگر بایستی یادآور شویم که موضع ایران در قبال افغانستان، ضمن حمایت از ملت افغانستان، به نوع رابطه دولت این کشور با ایران بستگی دارد؛ موضوعی که رهبر معظم انقلاب اسلامی در نخستین دیدار اعضای دولت سیزدهم با ایشان، بر آن تأکید کردند.
انتهای پیام/ 200
درودبرشما.... 
