به گزارش خبرنگار فرهنگ و هنر دفاع‌پرس، بیست و نهمین دوره هفته کتاب جمهوری اسلامی ایران از بیست و چهارم آبان‌ماه آغاز شده و تا یکم آذرماه ۱۴۰۰ با شعار «جای خالی را با کتاب خوب پُرکنیم» در سراسر کشور ادامه دارد.
با نگاهی سطحی به آمار‌ها متوجه می‌شویم که اکثر برنامه‌های ملی تدوین شده برای هفته‌ی کتاب در استان‌های برخوردار متمرکز شده است و همچنان تهران در این مسیر پیشتاز است؛ البته شاید در نگاهی سطحی، مدیران در پاسخ به این تبعیض مسئله‌ی کرونا و محدودیت‌های تردد به استان‌ها را بهانه کنند که البته بهانه‌ی خوبی است، اما بی‌عدالتی درخصوص سرانه‌های فرهنگی در سطح کشور مسئله‌ای نیست که مربوط به چند سال گذشته باشد تا بتوان با این بهانه‌ها آن را توجیه کرد.
کمی قبل‌تر از شیوع کرونا یعنی سال ۱۳۹۷ به‌بهانه‌ی انتخاب شدن کاشان به‌عنوان پایتخت کتاب ایران سفری کوتاه به این شهر تاریخی داشتیم و از کتاب‌خانه‌های مختلف شهر بازدید کردیم. جالب‌ترین خاطره و بازدیدی که طی سال‌های گشت‌وگذار در کتابخانه‌ها داشته‌ام، مربوط به بازدید از کتابخانه‌ی زندان کاشان بود.
جالب بود که برای اولین و ان‌شاالله آخرین بار به زندان رفته بودیم و چه کسی می‌تواند این خاطره جذاب را فراموش کند. حالا تعداد وسیعی از زندانیانی را مشاهده می‌کردیم که کتابخوان شده بودند و از بهترین لحظاتی برایمان سخن می‌گفتند که در زندان با کتاب سپری کرده بودند.
از حاشیه‌های این بازدید جذاب فاکتور می‌گیرم و به ذکر نکته‌ای می‌پردازم. وقتی مسؤول فرهنگی زندان به ارائه گزارشی از کتابخانه زندان کاشان پرداخت، نکته‌ای توجه من را به خودش جلب کرد. آن نکته رجوع اعضای کتابخانه به کتاب‌هایی با موضوع خاص بود. او برای صحه گذاشتن بر آمار و ارقامی که ارائه می‌کرد، یکی از اعضای کتابخانه زندان را به جایگاه فراخواند.
پسر جوانی که به‌نظرم سنخیتی با کتاب و کتابخوانی نداشت، پای میکروفن حاضر شد. سخنران خوبی نبود، اما با حرف‌هایش خوب میخکوبمان کرد. او به کتاب‌های کتابخانه اشاره کرد و گفت: شاید اگر من زودتر با این کتاب‌ها آشنا می‌شدم، امروز برای خودم کسی بودم و این، جایم نبود. خیلی دوست داشتم بپرسم مگر چه کتابی می‌خوانی که انگار مسؤول فرهنگی زندان سوال مرا شنیده باشد، همین سوال را مطرح کرد و زندانی فقط یک جمله گفت: «ابراهیم هادی»!
کتاب «سلام بر هادی» آنجا هم رسیده بود. لبخندی زدم و خوشحال و متحیر بودم. به عظمت شهدا و شهید ابراهیم هادی بیشتر از هر وقتی پی بردم. با خودم به کتاب فکر میکردم. کتابی که خیلی‌ها ایراد و انتقاد به نحوه نگارش و ادبیات آن داشتند، اما او در دل مخاطبین جا پیدا کرده است.
حالا بعد از سه سال از سفر به کاشان و تجربه‌های زیبایی که کسب کردیم به این فکر میکنم که چقدر کتاب را به دست مخاطبین اصلی آن‌ها رسانده‌ایم؟
انتهای پیام/ 121
