به گزارش گروه حماسه و جهاد دفاع‌پرس، پس از حاکمیت حزب بعث در عراق، میان این کشور و ایران اختلافات و درگیر‌های مرزی افزایش یافت. با انعقاد قرارداد ۱۹۷۵ الجزایر بین دو کشور تا حدودی از میزان این درگیری‌ها کاسته شد.
پس از پیروزی انقلاب و به دنبال آن گسست عمیق بین آمریکا و ایران، رهبران حزب بعث تصور کردند با استفاده از این فرصت طلایی می‌توانند قرارداد الجزایر را فسخ و حاکمیت خود را بر منطقه جنوبی ایران از جمله خوزستان و آب‌های اروندرود اعلام کنند. از این‌رو، دولت بعث عراق تهاجمی سراسری به ایران آغاز کرد.
در طول نوار مرزی ایران و عراق، استان ایلام در قلب جبهه میانی قرار گرفته است و بیشترین طول مرزی را (۴۲۵ کیلومتر) در غرب کشور با عراق دارد. این استان به دلیل داشتن منابع عظیم نفت و گاز و نیز دشت‌های پهناور و حاصلخیز کشاورزی همواره موجب طمع همسایه غربی بوده است.
پس از پیروزی انقلاب اسلامی، ارتش بعث عراق طی ۱۸ ماه، فعالیت‌ها و اقدامات گسترده‌ای را در شهر‌ها و نوار مرزی غربی ایران به ویژه استان ایلام انجام داد تا مقدمات را فراهم کند. در نخستین گام، اداره استخبارات عراق با استفاده از ستون پنجم خود، اطلاعات لازم را برای حمله سراسری جمع‌آوری کرد. پس از آن به تحرکات و تجاوز‌هایی در نوار مرزی دست زد. این اقدامات، اولین جرقه‌های منازعات مرزی با هدف فراهم کردن زمینه‌های شروع جنگ گسترده علیه ایران بود.
استان ایلام تنها استانی بود که هم هدف تهاجم زمینی دو سپاه عراق (سپاهی از رودخانه تلخاب تا رودخانه چنگوله و سپاه دیگر از رودخانه چنگوله تا دهانه فاو) و هم هدف تهاجم هوایی پایگاه‌های کوت و بغداد قرار گرفت.
بر اساس راهبرد ارتش عراق، نیرو‌های بعثی در ۱۸ شهریور ۱۳۵۹، در مرز استان ایلام به طور مشخص مهران و دهلران جنگ را آغاز کردند. در همین روز، عده‌ای از نیرو‌های داوطلب و سپاهی برای مقابله با تجاوز ارتش بعث، از شهر ایلام عازم مناطق و محور‌های عملیاتی میمک، مهران و دهلران شدند.
نیرو‌های لشکر ۲ پیاده کوهستانی و تیپ ۳۷ زرهی ارتش بعث با پشتیبانی نیروی هوایی و هوانیروز خود به طرف مناطقی از میمک ازجمله شینو و شور شیرین حمله کردند و با تصرف این مناطق قصد پیشروی به سمت ارتفاعات دیگر را داشتند.
در روز‌های نخست جنگ در مرز‌های استان ایلام، این استان یگان سرزمینی و سازمانی نداشت و سپاه ایلام مناطق پدافندی و عملیاتی را به صورت محوری اداره و هدایت می‌کرد، با گذشت زمان، فرماندهان سپاه ایلام تصمیم گرفتند، محور‌ها را در قالب گردان و تیپ سازماندهی کنند. بدین ترتیب، تمامی محور‌ها فراخوانده شدند و در ۲۶ شهریور ۱۳۶۱ در قالب تیپ ۱۱۴ مستقل امیرالمؤمنین (ع) در استان ایلام سازمان یافتند. در ادامه تیپ ۱۱۴ امیرالمؤمنین (ع) در سال ۱۳۶۵ به لشکر ۱۱ امیرالمؤمنین (ع) ارتقا یافت.
عملیات‌هایی که لشکر ایلام در آنها شرکت داشت:
انتهای پیام/ 118
