ایران سهمی در موزه‌های صلح جهان ندارد/دردهایمان را تحمل می‌کنیم تا با شادی‌های شما شاد شویم

گروه حماسه و جهاد دفاع پرس، صدای خش دار جانبازان شیمیایی هنوز در کوچه های شهر شنیده می شود. سرفه های ممتد و بی انتها که تا لحظه ی مرگ و شهادت همراه جانبازان است. صدایی که مدام در خانه جانبازان می پیچد و فرزندان و همسر جانباز به سمفونی سرفه ها عادت کرده اند و با موومان های این سمفونی خود نیز بخشی از زندگی پر از اشک و سرفه شده اند.

در روز ملی مبارزه با سلاح های شیمیایی به مناسبت سالروز فاجعه بمباران شیمیایی روستای سردشت توسط رژیم بعث با 2 جانباز شیمیایی و مسئول در موزه صلح تهران به گفت و گو نشستیم. آن ها نیز حرف ها و دردهای خود را بی پرده بیان کردند که بخش های قابل انتشار آن را در گفت وگویی که در ادامه می آید می خوانید.

علیرضا یزدان پناه که اکنون 44 سال دارد. چند روز پس از عملیات کربلای 8 در تاریخ 21 فروردین 66 در راه بازگشت از منطقه عملیاتی در سن 16 سالگی شیمیایی شد. او از اهالی کاشمر خراسان است که پس از گذراندن دوره های آموزشی، در 5 فروردین 66 برای نخستین بار به جبهه اعزام شد و در اولین اعزام جانباز شیمیایی شد.

حسن حسنی سعدی نیز از نیروهای اطلاعات عملیات لشکر 41 ثارالله بود که در سال64 و از شش ماه قبل از آغاز عملیات والفجر8 در دهانه رود اروند جهت کار شناسایی مستقر بوده است. خودش در این رابطه می گوید: بعد که عملیات شروع شد، تا سه روز هیچ خبری نبود. داشتیم کم کم آماده می شدیم به اهواز برگردیم و نیروهای تازه نفس به جای ما بیایند. صبح روز سوم، اول وقت مه صبحگاهی همه جا را گرفته بود که اولین حمله شیمیایی شروع شد. ما نزدیک مقر فرماندهی بودیم و همانجا سه راکت شیمیایی زدند. من روی ساختمان فرماندهی بودم و به دلیل اصابت راکت، خاک و خل زیادی رویم پاشیده شد. کمی گیج شده بودم. پنج دقیقه ای توی همین حالت بودم و می شنیدم که یکی داد می زد: شیمیایی، شیمیایی زدند! آمدم کنار نهر علی شیر که دست و صورتم را بشویم اما دیدم سوزش پوست نمی گذارد. بعدا متوجه شدیم که آنها از گاز خردل استفاده کرده بودند.

در ادامه بخش دوم گفت وگوی خبرنگاران دفاع پرس با این 2 جانباز شیمیایی را می خوانید.

دفاع پرس: آقای حسنی سعدی شما به عنوان قربانی سلاحهای شیمیایی جهت حضور در کنفرانسهای جهانی به سایر کشورها نیز سفر کردهاید؟

حسنی سعدی: اول اردیبهشت سال جاری به مناسبت سالروز اولین بمباران شیمیایی شهر ایپر بلژیک در سال 1915 توسط آلمان، به این شهر سفر کردیم. در آن همایش که صدمین سالگرد آن حادثه بود، یک سخنرانی که متن آن از پیش تهیه شده بود از سوی ما صورت گرفت.

دفاع پرس: حضور شما در آنجا بازتابی هم داشت و توانستید با رسانههای خارجی مصاحبه کنید؟

حسنی سعدی: نه، رسانهها کنترل شده و تحت اختیار خودشان بود.

دفاع پرس: دیگر موزههای جهان ما را به عنوان قربانیان سلاحهای شیمیایی معرفی میکنند؟

حسنی سعدی: خیر، حتی در موزه هیروشیما نیز نامی از ایران نیست. ما با ارتباط با سازمان منع سلاحهای شیمیایی تلاش داریم ایران را به عنوان یکی از قربانیان اصلی این جنایت معرفی کنیم.

البته در موزه صلح کیوتو ژاپن که موزه صلح تهران به لحاظ بزرگی و مساحت یک چهارم آن موزه است، به اندازه 2 پنل تصاویری از تکههای روزنامهها به نمایش گذاشته شده است که ایران در جنگ با عراق مورد هجوم شیمیایی قرار گرفته است.

موزه صلح تهران تنها موزهای در دنیاست که به طور جامع به حملات شیمیایی از جنگ جهانی اول تا جنگهای مدرن جهان پرداخته است. موزههای دیگر کشورها تنها به موضوعات خودشان میپردازند.

جانباز شیمیایی حسنی سعدی

بنده به غیر از ژاپن به صورت شخصی به کشورهای فلیپین و ویتنام نیز سفر کرده ام و موزههایشان را دیده ام.

دفاع پرس: سایر موزههای جهان از هیچ کشور دیگری سخن به میان نیاوردهاند یا اینکه تنها از ایران نامی نیست و اینکه این موضع مربوط به ضعف دیپلماسی ایران نیست؟

حسنی سعدی: بله یک بخش از این مربوط به ضعف دیپلماسی است. جالب این است که بلژیکی که خود قربانی سلاح های شیمیایی است، در زمان جنگ تحمیلی عراق بخشی از تجهیزات بمب های شیمیایی که علیه ایران به کار گرفته شد را تامین کرد، آن وقت ها آنها مراسم جهانی برگزار می کنند.

بنیاد شهید میگوید من نمیتوانم پرونده جانبازان شیمیایی را ببندم. پرونده جانبازان قطع عضو و نابینا بسته شده است اما شیمیاییها خیر. شیمیایی ها روز به روز عوارض ثانویشان نمود پیدا میکند.

خیلی از جانبازان شیمیایی با شرایط سخت هزینههای درمانی روبرو هستند.

دفاع پرس: آقای حسنی سعدی مگر جانبازان تحت پوشش بیمه تکمیلی نیستند؟

حسنی سعدی: هستند اما میگویند به این دارو بیمه تعلق نمیگیرد.

دفاع پرس: خوب اگر بیمه قبول نکند، بنیاد شهید پرداخت میکند.

حسنی سعدی: من فاکتورهایم را میدهم شما بروید پولش را بگیرید.

یزدان پناه: آقای جهانشاه صادقی از دوستان جانباز شیمیایی 5 روز قبل از عید نوروز در حالی به شهادت رسید که نزدیک به یک میلیون و خوردهای از فاکتورهای درمانیش دستش مانده بود.

یک جانباز شیمیایی علاوه بر تحمل درد و رنج بیماری شیمیایی باید خودش در خیابانها دنبال یافتن دارو و هزینه درمانش باشد. من وقتی با شما حرف میزنم زیر قلبم درد میکند و چشمهایم میسوزد. اما این سختیها را تحمل میکنیم تا ایمانمان قویتر شود.

ما خندهی انسانها و شادیهایشان را دوست داریم و با شادی آنها شاد میشویم. همهی آدمها را دوست داریم و بهشان عشقان میورزیم. من 30 درصد از کارآیی بدنم باقی مانده است اما با همین بدن برای شما و دیگر مردم از بدیهای جنگ و جنایاتهای شیمیایی میگویم تا دیگر در جهان شاهد این فجایع نباشیم و صلح را ببینیم. دوست ندارم هیچ کس دیگری در هیچ جای جهان همچون من شود.

من در این موزه به صورت داوطلبانه و عاشقانه در کنار دوستان جانبازم فعالیت میکنم. در مدتی که اینجا بودهام تاکنون سه بار حالم بد شده است و من را به بیمارستان رساندند و بستری کردند. در یکی دو مورد اگر یکی دو ساعت دیرتر میرسیدم ممکن بود به کما بروم. جهانشاه صادقی بعد از ظهر روز 25 اسفند به کما رفت و فردایش شهید شد. دوستم زنگی آبادی چند دقیقهای بود که بیمارستان رسانده بودنش و تمام کرد. امروز با وجود تحمل سختیها به این واقعیت دست یافتهام که انسان چیست و باید همهی انسانها را دوست داشت.

دفاع پرس: آقای حسنی سعدی شما با حسنی سعدی مدیرکل بنیاد شهید و امور ایثارگران کرمان نسبتی دارید؟

حسنی سعدی: بله.

دفاع پرس: خب پس چرا مشکلتان را از طریق ایشان پیگیری نمیکنید؟

حسنی سعدی: اتفاقا هربار که همدیگر را می بینیم دعوا میکنیم.(با خنده) در عید از او بابت برخی هزینههای پرداخت نشدهام صحبت کردم و گفتم قبض تلفنم پرداخت نشده است و قطع کردهاند. او گفت اتفاقا قبضهای اداره خودمان هم پرداخت نشده است.

دفاع پرس: هزینههای موزه صلح از کجا تامین میشود؟

حسنی سعدی: از آنجایی که فعالیت های موزه صلح یک فعالیت اجتماعی است، هزینه های آن از سوی شهرداری تامین می شود اما مدیریت آن با خودمان است.

انتهای پیام/