فراق عزیزان را با سهمیه جبران کرده ایم

خبرگزاری دفاع مقدس: سالها از پایان هشت سال دفاع مقدس میگذرد، اما تبعات آن هنوز باقی است. مهمترین موضوعی که بعد از گذشت 26 سال از پایان جنگ پررنگ است و هنوز به خوبی احساس میشود، جای خالی پدر، فرزند و برادرانی است که برای دفاع از اسلام، انقلاب، وطن و ناموس خویش شهید شده اند. همچنین حضور جانبازانی که با معلولیتهای مختلف زندگی میکنند، خانواده تشکیل دادهاند و با همسر و فرزندان خود زندگی میگذرانند.

موضوع سهمیه دانشگاه خانوادههای شاهد و ایثارگر در سال 1365 و با فرمان رهبر کبیر انقلاب اسلامی حضرت امام خمینی(ره) مبنی بر رسیدگی هرچه بیشتر به امور تحصیلی فرزندان شاهد شکل گرفت. از آن روز تا به حال حرف و حدیثهای متفاوتی پیرامون این سهمیهها شکل گرفته است.

موضوعی که مدتی است در صدا وسیما، سینما، کتابها و مصاحبهها به آن پرداخته میشود، پررنگ کردن استفاده یا عدم استفاده از سهمیه توسط خانوادههای شاهد و ایثارگر است. بارها دیده شده در پرداختن یکی از اعضای خانوادههای شاهد، وقتی قصد دارند به یکی از نکات مثبت وی اشاره کنند، این بخش برجسته می شود که «او بدون سهمیه به دانشگاه رفته است»!

این امر در نگاه اول مثبت است. فرزندان شهید و جانبازی را نشان می دهد که علیرغم نبود حمایت، مهر و سایه پدری بر سر، توانسته اند با زحمت و تلاش خود به دانشگاه های مختلف راه پیدا کنند.

شاید این کار برای بستن دهان کسانی است که به سهمیه خانواده های محترم شهدا و رزمندگان ـ که سالهاست طعم دوری از پدر را مزمزه می کنند ـ خرده می گیرند و حتی آن را تبعیض آمیز می دانند.

اما اگر بخواهیم دقیقتر به این موضوع نگاه کنیم متوجه بار منفی این تعریف می شویم. اینکه یک فرزند شهید یا جانباز با سهمیه به دانشگاه نرفته باشد نشان دهنده تلاش مضاعف وی است. اما برجسته کردن این موضوع در رسانهها، ناخودآگاه افرادی که با سهمیه وارد دانشگاه شده اند را در مضان اتهام به خوردن حق دیگران قرار می دهد.

سوالی که اینجا مطرح میشود این است که آیا این سهمیهها حق خانوادههای شاهد و ایثارگر و قانونی است یا نه؟ و اگر قانونی است چرا با برجسته کردن گروهی که از سهمیه استفاده نکرده اند، این شبهه به مخاطب القا می شود که استفاده کنندگان از سهمیه حق دیگران را خورده اند؟

خانوادههای شهدا سالهاست در فراق مرد و پدر خانواده و با مشکلات مختلفی زندگی می کنند. خانوادههای جانباز، آزاده و ایثارگر نیز متحمل مشقتهای جانبازی هستند. جانبازان قطع نخاع و قطع عضو که توان حرکت ندارند، جانبازان شیمیایی که حتی با بوی عطر هم حساس هستند و جانبازان موجی که خانوادههاشان نجیبانه درد و رنج زندگی با وی را به جان می خرند و لب باز نمیکنند. کسانی که بهترین سرمایه خود ـ که همان جان است ـ را در راستای حفظ اسلام، انقلاب، وطن و ناموسشان دادند تا شر بیگانه را کم کنند.

در سراسر دنیا نیز برای کسانی که در جنگ حضور داشته و کشته و زخمی شده اند، امتیازات خاصی درنظر گرفته شده است و کشور جمهوری اسلامی ایران نیز برخی امتیازات و سهمیه ها را بر همین اساس برای بازمانده ها مد نظر قرار داده است.

اما موضوعی که هنوز پس از سال ها برای خیلی ها درست فهم نشده است، نحوه تعلق سهمیهی فرزمندان شاهد و ایثارگر در دانشگاه است. خیلیها گمان می کنند با ورود یک فرد با سهمیه با دانشگاه حق یکی فرد دیگر ضایع می شود. اما سازمان سنجش مقررات خاصی را برای این امر در نظر گرفته است. هر فردی که قرار است با سهمیه در یک رشته محل پذیرفته شود، باید حداقل ۷۵% نمره فرد پذیرفته شده بدون سهمیه را در رشته محل مورد نظر کسب کرده باشند.

همچنین پس از کسب حداقل های نمره مورد نظر سازمان سنجش، 5 درصد به پذیرش هر کد/رشته اضافه میشود تا به این فرد تعلق گیرد. بنابراین ورود خانواده های شاهد و ایثارگر، حقی از را از دیگر داوطلبان ضایع نخواهد کرد.

شایسته است اهالی قلم، صدا و سیما و فیلمسازان به این نکتهی ظریف دقت کنند تا بهجای تبعیض بین افراد استفاده کننده از سهمیه و کسانی که از این حق استفاده نکردهاند و القای ناعدالتی، به اصل حق قانونی و طبیعی این افراد بپردازند تا این عزیزان شاهد نگاههای تلخ و تحقیرآمیز دیگران برای استفاده از سهمیه نباشند.