به گزارش خبرنگار اخبار داخلی دفاع‌پرس، حملات عراق در مارس ۱۹۸۸ به شهر کردنشین حلبچه جایی که نیرو‌های دولت عراق پنج هزار نفر از غیر نظامیان را با استفاده از گاز سلاح‌های شیمیایی قتل عام کردند، توسط دولت رونالد ریگان نادیده انگاشته شد.
فاجعه حلبچه یک واقعه جداگانه نبود، زیرا مقامات آمریکایی در آن زمان از عواقب کمک‌های خود به رژیم صدام به‌خوبی آگاه بودند.
گزارش‌های سازمان ملل در سال‌های ۱۹۸۶ و ۱۹۸۷ مستلزم استفاده عراق از سلاح‌های شیمیایی بود که هم توسط تحقیقات سیا و هم از طرف کارمندان سفارت ایالات‌متحده که از پناه‌جویان کرد عراقی در ترکیه بازدید کردند تأیید شد. بااین‌حال، ایالات‌متحده نه تنها از سرکوب مداوم و استفاده از سلاح‌های شیمیایی نگران نبود، بلکه درواقع از تلاش دولت عراق برای خرید مواد لازم برای توسعه چنین زرادخانه‌ای حمایت می‌کرد.
حادثه حلبچه از وحشتناک‌ترین جنایت‌های انسانی است که رژیم بعث عراق در ساعت ۲ بعدازظهر ۲۵ اسفند ۱۳۶۶خورشیدی و در حالی که تنها دو روز از آزادی حلبچه در جریان عملیات والفجر ۱۰ می‌گذشت، مرتکب شد.
جریان از این قرار بود که رزمندگان غیور ایرانی با یاری نیرو‌های کُرد عراقی موفق شدند تا در عمق خاک این کشور پیشروی کنند و با رشادت‌های بسیار توانستند، برخی از شهر‌های کُردنشین از جمله حلبچه را از دست نیرو‌های بعثی آزاد کنند و اینگونه خسارت سنگینی را به ماشین نظامی و جنگی عراق وارد آوردند. پس از ورود نیرو‌های ایرانی به این شهر، مردم شهر‌ها و روستا‌های اطراف به استقبال از آنان شتافتند.
انتقام صدام از ساکنان حلبچه
در حقیقت صدام حسین در واقع می‌خواست، ساکنان کَرد حلبچه را مجازات کند، زیرا به گفته یکی از سخنگویان دولت بغداد این مردم نه تنها در برابر اشغال شهر، توسط نیرو‌های ایرانی مقاومت نکردند بلکه از اشغالگران با هلهله و شادی استقبال کردند و البته این همدلی مردم حلبچه با ایرانیان تعجبی ندارد، زیرا نیرو‌های ایرانی و رزمندگان کُرد با مقاومت توانستند که ساکنان حلبچه را از شر آن حاکم منفور عراق آزاد کنند.
بدین ترتیب این مساله چنان برای حزب بعث غیرقابل باور بود که در یک اقدام غیرانسانی و به قصد انتقام گیری از این شکست در عملیاتی به نام انفال با ۵۰ فروند هواپیمای ویژه ارتش عراق که هر یک به چهار عدد بمب شیمیایی ۵۰۰ کیلویی مجهز بودند در آسمان حلبچه ظاهر شد و با ریختن ۲۰۰ بمب حاوی مواد شیمیایی به کشتار مردم این منطقه کُردنشین پرداخت و جنایت بی سابقه‌ای را در تاریخ جنگ تحمیلی رقم زد.
در این رویداد تلخ هزاران زن، مرد، کودک، پیر و جوان به شهادت رسیدند. امام خمینی (ره) درخصوص کشتار حلبچه توسط صدام گفت: او حیوان درنده‌ای است که حتی ملت خودش را هم بمباران شیمیایی می‌کند.
روزنامه گاردین چاپ لندن گزارش این جنایت فجیع را همراه با عکس‌هایی به چاپ رساند و نوشت: هیچ جراحتی و خونی و اثری، از انفجار روی اجساد دیده نمی‌شود. اجساد ده‌ها مرد، زن، کودک و حیوانات دست‌آموز در سطح منازل و خیابان‌های این بخش دورافتاده در کردستان عراق تحت اشغال ایران را پوشانیده‌اند. پوست این اجساد به طرز عجیبی تغییر رنگ داده و چشم‌هایشان باز و خیره، چرک خاکستری رنگی از دهانشان بیرون زده و انگشتان دست آن‌ها به طرز عجیبی کج و کوله است.
این طرف مادری بچه اش را برای آخرین بار در آغوش فشرده و آن طرف پدری خود را سپر نوزادی، از آنچه نمی‌دانستند چیست، کرده است. همچنین خبرگزاری فرانسه نوشت: حلبچه شهری از کردستان عراق ... گویی شهری منجمد شده است و ساکنان در خوابی عمیق فرو رفته‌اند.
منفورترین چهره صدام در جریان جنگ ایران و عراق، زمانی آشکار شد که او حلبچه را که شهری متعلق به کشور خودش بود به بدترین شکل ممکن مورد هدف بمباران شیمیایی قرار داد و تعجب جامعه جهانی را برانگیخت. پس از این بمباران گسترده، نیرو‌های ایرانی به یاری آوارگان بی پناه و مجروحان شتافتند، اما شدت بمباران‌های شیمیایی به اندازه‌ای بود که بیش از پنج هزار کشته و صد‌ها تَن دیگر نیز بر اثر عواقب بیماری‌ها و نقص عضو در هنگام تولد در سال‌های پس از حمله کشته شدند.
کشتار حلبچه یا جمعه خونین به صورت رسمی به‌عنوان نسل‌کشی مردم کُرد عراق شناخته شد و هنوز به‌عنوان بزرگ‌ترین حمله شیمیایی مستقیم به یک منطقه شهرنشین در حافظه تاریخ باقی مانده است.
اگرچه حمله شیمیایی حلبچه نخستین حمله از این نوع از آغاز جنگ هشت ساله محسوب نمی‌شود، اما نخستین بار است که این حملات شیمیایی نه علیه نیرو‌های نظامی و غیر نظامیان ایرانی ساکن دهکده‌ها و شهر‌های مرزی ایران بلکه علیه شهروندان عراقی و در داخل قلمرو این کشور انجام شد.
گزارش از امیر قشقایی
انتهای پیام/341
