به گزارش خبرنگار اخبار داخلی دفاع‌پرس، با پیروزی انقلاب اسلامی نیاز به تحول عمیق در فرهنگ‌های وارداتی در جامعه و خصوصاً در نظام آموزشی و فرهنگی کشور احساس می‌شد؛ چراکه نظام آموزش کشور که پایه فرهنگ جامعه می‌باشد، تحت سلطه استعمار پایه ریزی شده بود و تأمین کننده نیاز‌های اساسی جامعه اسلامی و مبتنی بر فرهنگ اسلامی نبود.
از اینرو در ابتدای انقلاب گروه‌های مختلف وابسته به غرب و شرق دانشگاه را پایگاهی برای اشاعه عقاید انحرافی خود و نیز کانون مقابله با دانشجویان انقلابی و مسلمان قرار داده بودند و دانشگاه به صحنه زد و خورد و ضرب و شتم گروهک‌ها بدل شده بود.
در ۲۹ فروردین ۱۳۵۹ منافقین و گروهک‌ها با حمله به دانشگاه تربیت معلم و ضرب و شتم دانشجویان مسلمان، کنترل دانشگاه را در دست گرفتند. شورای انقلاب سه روز به آن‌ها مهلت داد تا اتاق‌ها و ستاد‌های عملیاتی خود را از دانشگاه‌ها خارج کنند. مردم به منظور مقابله با گروهک‌ها به راهپیمایی پرداختند و در روز دوم اردیبشت ۱۳۵۹ در حالی که منافقین به سلاح گرم و سرد مسلح بودند، مردم موفق به شکست آن‌ها شدند و دانشگاه را تصرف کردند و به این ترتیب تا ۲۷ آذر ۱۳۶۱ دانشگاه‌ها تعطیل بود. در این مدت، ستاد انقلاب فرهنگی وظیفه بررسی و تحقیق و برنامه ریزی جهت تغییر محتوا و عملکرد نظام آموزشی کشور را بر عهده داشت.
اهداف مهم انقلاب فرهنگی
عمده‌ترین اهداف این انقلاب فرهنگی تجدید نظر در نظام آموزش و ساختار دانشگاه‌ها و متحول ساختن آن متناسب با نیاز‌های کشور و تأمین استقلال سیاسی، اقتصادی و رهایی از وابستگی به شرق و غرب و نیز تصفیه دانشگاه‌ها از عناصر وابسته به استعمارگران و ابرقدرت‌ها و به طور کلی از عناصر ضد انقلاب بود.
صدور پیام نوروزی امام خمینی در اول فروردین ۱۳۵۹ را باید نقطه عطفی در تاریخ انقلاب فرهنگی دانست. ایشان در بند ۱۱ این پیام بر ضرورت ایجاد انقلاب اساسی در دانشگاه‌های سراسر کشور، تصفیه اساتید مرتبط با شرق و غرب، تبدیل دانشگاه به محیطی سالم برای تدوین علوم عالی اسلامی و ... تأکید کردند.
این موضعگیری در اول اردیبهشت ۱۳۵۹ نیز با قاطعیت بیشتری مورد تاکید قرار گرفت. در این روز امام خمینی در جمع دانشجویان عضو انجمن اسلامی دانشگاه‌ها و سازمان‌های دانشجویی مسلمان سراسر کشور ضمن برشمردن معایب دانشگاه‌های عصر پهلوی، آن‌ها را دانشگاه‌های وابسته و استعماری خواندند و خواستار ایجاد تحول در نظام دانشگاهی کشور شدند. این سخنان مقدمه حرکتی شد که به «انقلاب فرهنگی» معروف گشت. انقلابی که با اعتراض دانشجویان دانشگاه‌ها علیه جریان‌های غیر اسلامی و اساتید وابسته در تهران و شهرستان‌ها، و حمایت مردم از این حرکت آغاز شد.
نظام آموزشی ایران در سال‌های پس از پیروزی انقلاب اسلامی به دو تغییر بنیادین نیاز داشت. یکی ضرورت ارتقاء سطح آموزش با هدف کاستن از میزان نیاز دانشگاهیان به بیگانگان و دیگری مصون ساختن فضای دانشگاه‌ها از تعرض احزاب و گروه‌های سیاسی که از این مکان‌ها به عنوان پایگاهی برای برخورد‌های سیاسی و درگیری‌های حزبی استفاده می‌کردند.
در ایران پس از انقلاب، دانشگاه‌ها و مراکز آموزش عالی به محل برخورد افکار و عقاید سیاسی گروه‌های مختلف تبدیل شده و دیگر مجالی برای کار‌های علمی و آموزشی باقی نمانده بود. این گروه‌ها تشکیلات سیاسی و گاه نظامی خود را در دانشگاه‌ها مستقر کرده بودند و هر روز درگیری‌هایی میان هواداران آن‌ها در داخل دانشگاه‌ها رخ می‌داد.
گردانندگان این گروه‌ها همگی دانشجو نبودند. این رویداد‌ها شمار زیادی از دانشجویان دانشگاه‌ها را بر آن داشت تا هم خواستار پاکسازی دانشگاه از این گروه‌ها شوند و هم بخواهند که نظام آموزشی کشور دگرگون شود. آن‌ها معتقد بودند که فرهنگ حاکم بر مراکز آموزشی کشور، فرهنگی استعماری و بازمانده از دوران حکومت پهلوی است و نتیجه آن غرب زدگی و وابستگی به قدرت‌های بزرگ است.
امام خمینی در پیام نوروزی سال ۱۳۵۹ نظام آموزش عالی کشور را نیازمند تغییرات جدی دانستند و تصریح کردند که دانشگاه‌ها باید اسلامی شود. به نظر امام، دانشگاه اسلامی این نیست که فقط علوم اسلامی در آن تدریس شود بلکه باید جوانان را با تربیت اسلامی پرورش دهد و آنان را مستقل از فرهنگ شرق و غرب بار بیاورد تا جوانان برای خود و ملت خودشان کار کنند.
گزارش از امیر قشقایی
انتهای پیام/341
