به گزارش گروه حماسه و جهاد دفاع‌پرس، سردار شهید «محمدجواد مهدیانپور» سال ۱۳۳۰ در شهرستان نیشابور از توابع استان خراسان به دنیا آمد و سرانجام روز سوم خرداد ۱۳۷۹ در سِمَت جانشین فرمانده قرارگاه ثامن‌الائمه (ع) حین انجام مأموریت در مسیر کاشمر به سبزوار به شهادت رسید.
به همین مناسبت راهبری معراج‌الشهدای یاد یاران نیشابور گزارشی کوتاه از زندگی وی را منتشر کرد.
مهدیانپور تا پایان مقطع متوسطه درس خواند و دیپلم گرفت. حدود سال ۱۳۴۸ برای گذراندن دوره سربازی، خود را به اداره نظام وظیفه معرفی کرد. بعد از فراگرفتن آموزش‌های ویژه با در نظر گرفتن نبوغ و استعداد بالای او در امور نظامی، مهدیانپور را به گارد ویژه منتقل کردند. حضورش در گارد ویژه زمینه شناخت بیشتر او از دستگاه طاغوتی ستمشاهی را فراهم کرد. همین آگاهی، نقطه عطفی برای شروع مبارزات پنهان و آشکارش با رژیم استبدادی شاه شد.
با اوج‌گیری مبارزات مردمی علیه رژیم پهلوی به صف مبارزان پیوست و نقش قابل توجهی در مبارزه و همراه ساختن جوانان با انقلاب اسلامی ایفا کرد. پس از پیروزی انقلاب اسلامی به عنوان اولین مسئول شهربانی نیشابور مشغول به فعالیت شد.
شهید مهدیانپور با تشکیل سپاه پاسداران به عضویت این نهاد انقلابی درآمد. با آغاز تحرکات ضدانقلاب در ماه‌های اولیه پس از پیروزی انقلاب اسلامی برای فرونشاندن فتنه آنها راهی جبهه کردستان شد و کنار دیگر رزمندگان و فرماندهان رشید خراسانی به جهاد پرداخت.
آغاز تهاجم دشمن بعثی به میهن اسلامی مثل دیگر جوانان مدافع دین و میهن برای محمدجواد هم آغاز فصلی نوین بود. وی با کوله‌باری از تجربه مبارزات انقلابی به عنوان فرمانده یکی از گردان‌های نیرو‌های ستاد خراسان به اهواز اعزام شد.
در زمان صدور فرمان امام (ره) مبنی بر تشکیل ارتش ۲۰ میلیونی، مهدیانپور جزء پایه‌گذاران بسیج نیشابور شد و با تلاشی گسترده منطقه‌ای را در باغرود نیشابور برای آموزش بسیجیان در اختیار گرفت؛ جایی که بعد‌ها به پادگان آموزش نظامی به نام «شهید هاشمی‌نژاد» تبدیل شد.
سپس وی به طور همزمان فرماندهی دو پادگان آموزشی «امام رضا (ع)» و «شهید هاشمی‌نژاد» را بر عهده گرفت. در طول این مدت دائماً به جبهه‌های جنگ می‌رفت و در عملیات‌های مختلف شرکت می‌کرد. در عملیات‌های چزابه، فتح‌المبین و بیت‌المقدس به عنوان فرمانده ستاد و در عملیات‌های رمضان، مسلم ابن عقیل، محرم، والفجر مقدماتی، والفجر ۳، والفجر۸، کربلای ۴، کربلای ۵ و کربلای ۱۰ به عنوان جانشین تیپ جوادالائمه (ع) شرکت کرد.
این شهید بزرگوار همچنین مدتی به عنوان جانشین فرمانده تیپ ۲۱ امام رضا (ع) خدت کرد و اواخر سال ۱۳۶۶ به سِمَت فرماندهی لشکر ۲۱ امام رضا (ع) منصوب شد؛ مسئولیتی که تا شش سال پس از پایان جنگ ادامه یافت. وی در سال ۱۳۶۸ دوره فرماندهی و ستاد (دافوس) را گذراند.
مسئولیت‌های فرماندهی قرارگاه پشتیبانی نیروی زمینی سپاه، فرماندهی دژبان کل (۱۳۷۳) و جانشینی قرارگاه ثامن‌الائمه (ع) از دیگر مسئولیت‌هایی‌است که این فرمانده شهید خراسانی عهده‌دار شد. سال ۱۳۷۵ به خاطر بروز بیش از حد آثار جراحت شیمیایی و جراحت‌های دیگر که یادگار دوران دفاع مقدس بودند، مجبور به بازنشستگی زود هنگام شد؛ اما او که مرغ روحش به محیط معنوی سپاه خو گرفته بود، جو بیرون را برنتافت و سال ۱۳۷۷ به فراخوان مجددش برای خدمت در سپاه لبیک گفت.
سرانجام روز سوم خرداد ۱۳۷۹ در سِمَت جانشین فرمانده قرارگاه ثامن‌الائمه (ع) حین انجام مأموریت در مسیر کاشمر به سبزوار به شهادت رسید.
انتهای پیام/ 118
