به گزاش خبرنگار حماسه و جهاد دفاع پرس، علیمحمد بشارتی مشاور سیاسی رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام و از شاهدان واقعه 17 شهریور در آیین افتتاحیه نمایشگاه و نشست تخصصی لالههای 17شهریور57 در حوزه هنری بابیان اینکه در انقلاب اسلامی لحظات و روزهای تعیینکنندهای وجود دارد که به یومالله معروف است، اظهار داشت: روزی همچون 19دی56 اگرچه روز مهمی به شمار میرود، ولی امام خمینی (ره) آن را یومالله ننامیدند.
وی افزود: روز چهلم شهدای قم بیشک روز بزرگی بود، اما ازنظر امام (ره) این روز یومالله نبود. مهمتر از همهی روزها 17شهریور57 است؛ چراکه به گفته همه تا آن روز در درگیریهای، رژیم از سلاحها معمول استفاده میکرد، اما در آن روز از سلاحهای غیرمتعارف استفاده شد.
وزیر اسبق کشور، بابیان اینکه دلیل اصلی سرکوب قیام مردم در میدان ژاله بیاعتنایی ملت به کشتارهای پیشین بود، به روایت مادر فرح پهلوی از واقعه 17 شهریور اشاره کرد و افزود: اهمیت این حادثه نه در تعداد کشتهشدهها، بلکه براثر روانی این حادثه بر مردم بود؛ که باوجود قدرت نظامی نهتنها مردم سرکوب نشدند بلکه در انتقام گرفتن از رژیم، مصر گشتند.
وی با اشاره به فرماندهی این حملهی فجیع از سوی اویسی، بیان داشت: توقع شاه و درباریان این بود که اویسی در رأس حکومت نظامی قرار گیرد تا با سرکوبی که انجام میدهد، وضع تغییر کند؛ ولی آثار نشان داد این سرکوبها کارساز نیست.
بشارتی تصریح کرد: در قسمتی از کتاب خاطرات مادر فرح دیبا آمده است که «شاه با هلیکوپتر شاهد یکی از تظاهراتهای بزرگ انقلاب بود. او هنگامیکه چشمش به راهپیمایان افتاد، از ارتشبد ازهاری که کنارش نشسته بود پرسید اینها چه میگویند؟ خلبان هلیکوپتر شیطنت میکند و جواب میدهد مردم میگویند مرگ بر شاه!» فرح اینطور توضیح میدهد که «شاه بعد از تظاهرات رسما به او میگوید که دیگر جای ما در این کشور نیست». چراکه مردم نشان دادند در 17 شهریور دیگر اسلحه کارساز نخواهد بود.
مشاور سیاسی رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام به بیان خاطرهای از قیام مردم تبریز اشاره کرد و افزود: سرلشکر صفوی ازجمله کسانی بودند که در قیام مردم تبریز مجروح شدند. از آنجا که میدانستیم اگر او را به بیمارستان ببریم، حتماً به او تیر خلاص میزنند، با پیکانی او را به تهران منتقل کردیم. همسر مهندس آیتاللهی پزشک بود و تیر را از پای ایشان بیرون آورد.
بشارتی با اشاره به حادثه 17 شهریور، تصریح کرد: هیچکس از آمار مجروحین آن روز خبر نداشت. عمده راهپیمایان بازگشتند ولی هیچکس نمیدانست چه اتفاقی افتاده است. بعد از انتشار اسناد، سه تن از عاملان اصلی حادثه یعنی شریف امامی، افشار و اویسی که تا آن روز سرخود را بابت این به اصطلاح پیروزی بالا میگرفتند، از خجالت پشت یکدیگر مخفی میشدند.
انتهای پیام/
