به گزارش خبرنگار دفاع‌پرس از تبریز، شهید «محمدتقی ابراهیم‌پور دخانی» یکی از شهدای نوجوان استان آذربایجان شرقی است؛ وی در سال 1349 در تبریز دیده به جهان گشود، باوجود سن کم اما بینش بلند خود هنگامی که 15 ساله بود سلاح به دست گرفت و برای مقابله با دشمن بعثی و مخالفان انقلاب اسلامی عازم جبهه‌های نبرد شد. وی 7 تیر 1365 در جریان درگیری با گروهک‌های ضدانقلاب در سقز به مقام رفیع شهادت نائل آمد و در گلزار شهدای شهرش به خاک سپرده شد.
این شهید نوجوان در وصیت‌نامه خود که چند ماهی پیش از شهادتش نگاشته شده، چنین آورده است:
بسم الله الرحمن الرحيم
اینجانب محمدتقی ابراهیم‌پور دخانی در کمال صحت و شعور، در حالی‌که در جبهه‌های نور علیه ظلمت و حق علیه باطل و در کنار رزمندگان اسلام در جنگ با صدامیان کافر و با عشق به شهادت توفیق حضور یافته‌ام، این وصیت‌نامه را تقریر می‌کنم. ولی و وصی من عبارت است از پدر از جان عزیزترم که بر امور من ولایت داشته‌اند. اگر به لطف خدا توفیق شهادت یافتم، ثلث مبلغی را که در بانک دارم از طرف اینجانب به فقرا بدهند.
از پدر و مادر و خواهران و برادرانم و تمام خویشان و آشنایان می‌خواهم که مرا حلال کنند و بدانند که من با ایمان به خدا و پیامبرش، حضرت محمد مصطفی (ص) و با ایمان به امامت و جانشینی بلافصل مولی‌الموحدین، امیرالمؤمنین علی (ع) و یازده فرزند معصومش و با اعتقاد به روز قیامت و بهشت و جهنم و با عقیده به ولایت فقیه در زمان غیبت و با اعتقاد به حقانیت جهاد با دشمنان بعثی و صهیونیستی جمهوری اسلامی ایران پا به جبهه گذاشته و از خداوند متعال توفیق دفاع از حریم مقدس اسلام را خواهانم و ان‌شاءالله تا آخرین قطره‌ی خونم از خدمت به اسلام و مبارزه‌ی بی‌امان با دشمن بی‌ایمان دریغ نخواهم کرد.
اسلام امانت گران بهایی است که به قیمت خون شهدای صدر اسلام و هم‌چنین به قیمت خون شهدای عزیز کربلا و سرور مظلومان، حسین بن علی (ع) به دست ما رسیده است و در این زمان هزاران شهید به رهبری حضرت امام خمینی جان خود را فدای این ودیعه‌ی الهی کرده‌اند؛ باید از این امانت به خوبی نگهداری کرد، ولی به قیمت خون عزیزان. خون ما از خون شهدای عزیز اسلام و مخصوصا خون سالار شهیدان، سید مظلومان رنگین‌تر نیست. چنان‌چه امام امت فرمودند: «ما باید خودمان را فانی کنیم و همه به دنبال این باشیم که مکتبمان به پیش برود.»
من بنده‌ی گنهکار نیز می‌خواهم خود را در راه اسلام و قرآن و مکتب تشیع فانی کنم تا بلکه به حیات ابدی برسم و در روز قیامت خداوند مرا نیز بپیوندد به آنان که درباره‌شان فرموده است: «یا ایتها النفس المطمئنه...» در خاتمه به تمام آشنایانم وصیت می‌کنم که از جلسات عزاداری امام حسین (ع) غافل نشوند و اگر خواستند بر من گریه کنند، بر سید مظلومان و اهل بیت او بگریند و ثوابش را هدیه‌ی روحم نمایند.
انتهای پیام/
