«رقص بسمل» به چاپ دوم رسید/ اختلاف نسل‌های قبل و بعد از دفاع مقدس در یک رمان

به گزارش گروه فرهنگ و هنر دفاع‌پرس، رقص بسمل رمانی‌ درباره زندگی، عشق، جنگ، انتظار و… است؛ نویسنده‌اش «محمدمهدی رسولی» هم قلم توانایی دارد. چاپ دوم این رمان در ۳۷۲ صفحه رقعی از سوی انتشارات کتاب نیستان وارد بازار نشر شده است.

رمان خوب حکم گوهر گران‌بهایی را دارد که با آن می‌توان ساعاتی از روزمرگی‌های زندگی را به لذت و با ارزش گذراند. حال اگر این رمان با فرهنگ و سنت و اعتقادات‌مان هم گره خورده باشد که نور علی نور است. این کتاب با مضمون و موضوع دفاع مقدس طی سه سال به نگارش درآمده است.

در واقع «رقص بسمل» از خرداد سال ۱۳۸۶ الی فروردین ۱۳۸۹ در دست تالیف بود و با توجه به اهمیت داستان، زمان زیادی صرف نگارش آن شد. پیش از این قرار بود که این رمان، در ۱۲ فصل نوشته شود، اما نویسنده با تعدیل جزئیات داستان، تدوین کتاب «رقص بسمل» را در ۱۰ فصل به پایان رساند.

او ۱۰ فصل رمان «رقص بسمل» اش را این‌گونه نام‌گذاری کرده است: «دل دل»، «تاب تاب»، «زار زار»، «ذق ذق»، «بال بال»، «هق هق»، «پَر پَر»، «دف دف»، «لای لای» و «زم زم». این کتاب با موضوع سرگذشت یک رزمنده به نام «ابراهیم» در سال‌های پس از جنگ نوشته شده است. سرگذشت یک رزمنده به نام «ابراهیم» در سال‌های پس از جنگ، با هدف بیان اختلاف نسل‌های قبل و بعد از دفاع مقدس، در دهه‌های پس از آن، در رمان «رقص بسمل» مطرح شده است.

«ابراهیم» که پس از تحمل سال‌ها اسارت به ایران بازگشته، به خاطر تفاوت موجود بین باور‌های خود و عقاید خانواده‌اش از آن‌ها فاصله می‌گیرد و با سفر به عتبات عالیات، با شکنجه‌گر عراقی‌اش به نام «خلف بعیم» برخورد و مسیر زندگی‌اش تغییر می‌کند.

این کار از جهت روایت و زبان، رنگارنگ است. تقریبا ۷ نفر در طول داستان، ماجرا را در زمان‌های مختلف روایت می‌کنند که یکی از آن‌ها در حال حاضر زنده نیست. در واقع در نوشتن این رمان، نویسنده حواسش به این بود که داستان چگونه از فضا‌ها و جهان‌های مختلف روایت شود. مثلا قسمتی از داستان، یک مونولوگ است که یک دختر عقب‌افتاده در ۱۸ صفحه آن را می‌گوید.

کل رمان، در ۶۰ دقیقه احتضار یک فرد در حال مرگ، رخ می‌دهد. نثر و زبان کتاب به شدت متأثر از حال و هوای مرگ یا با اشاره به عنوانش، یک بسمل است. این فضا هم به شدت مستعد روایت و بازی کردن با زبان است. مثلا همان دختر عقب‌افتاده، اصلا دارای ادبیات محاوره و عادی نیست و داستان را همان‌طوری می‌گوید که فکر می‌کند.

انتهای پیام/ 121