گروه فرهنگ و هنر دفاعپرس: امام علی بن محمد علیه السلام ملقب به «هادی» و علی النقی دهمین امام شیعیان جهان هستند. ایشان در سال ۲۱۲ هجری قمری دیده به جهان گشودند و در سنین نوجوانی به امامت رسیدند. در دوران خلافت معتصم و واثق فضای سیاسی نسبتاً بازتری برای محافل تدریس و سخنرانی آن حضرت فراهم شد، اما با روی کار آمدن متوکل عباسی، آن امام همام به سامره فراخوانده شدند و عملاً ارتباطشان با شیعیان از طریق نامهنگاری و بعضاً وکلای مورد وثوق ایشان فراهم شد. پس از متوکل، به ترتیب منتصر، معتز و مستعین به خلافت رسیدند.
یکی از ویژگیهای دوران امامت آن حضرت به وجود آمدن فرقههایی بود که سعی داشتند تا مسیر تشیع را به هر شکل ممکن منحرف سازند. جو خفقان موجود در دوران عباسی باعث شد که ائمه (ع) در آن دوران بیشتر از طریق شبکهای از وکلا و نواب با شیعیان خود در ارتباط باشند.
در همین دوران بود که جنگ داخلی در بغداد که دارالخلافهی عباسیان بود، بالا گرفت و باعث شد بسیاری از مناطق مانند ایران با تشکیل حکومت مسلمان صفاریان اعلام استقلال و خودمختاری کنند. هرچند تا پیش از صفاریان، طاهریان جزء سلسلههایی ایرانی و مسلمان بودند که با عنوان امیر از سوی خلیفهی زمان حکومت میکردند که صفاریان سعی داشتند تا به عنوان حاکمیتی ایرانی و اسلامی اعلام استقلال کنند.
امامت حضرت امام هادی علیهالسلام در کش و قوس چنین حوادث پر افت و خیزی بود. عدم اعتماد به تمام افراد یکی از عوامل به وجود آمدن شبکهی وکلای امام علیه السلام شد. تعدد بیش از حد خلفا در دوران امامت و زعامت آن حضرت بر امت اسلامی بالاخص شیعیان زمینهساز عدم تعادل و ثبات اجتماعی نیز شده بود.
از همین رو بود که امام علی بن محمد را هادی یعنی هدایتگر زمانه مینامیدند؛ زیرا در بحبوحهی حوادث، راهنمای جامعهی اسلامی بودند و سعی داشتند اسلام را از خطر تفرقه و انحراف بین مسلمین نجات بخشند.
رسالهای در جبر و اختیار و دعای غدیریه و جامعه کبیره منسوب به آن حضرت است. یکی از رسالتهای ایشان در دوران امامتشان آمادهسازی امت اسلامی برای پذیرش نوهی بزرگوارشان حضرت مهدی (عج الله تعالی فرجه الشریف) بوده است. پذیرش آخرین امام و قائم آل محمد (صل الله علیه و آله و سلم) از رسالتهای مهمی بوده که آن حضرت و نیز فرزندشان امام حسن عسکری بر عهده داشته اند.
دههی ولایت بهترین فرصت جهت شناخت شخصیت والای آن حضرت است.
انتهای پیام/ 121