به گزارش گروه سایر رسانه‌های دفاع‌پرس، «احمد نطنزی» کارشناس علوم قرآنی در گفت‌وگویی پیرامون رویداد‌های مسیر حرکت کاروان «امام حسین (ع)» به سمت کربلا، اظهار داشت: «امام حسین (ع)» پیش از حرکت در مسیر کربلا در سال ۶۰ هجری قمری رخدادیی را شاهد بودند و بر اساس آن اقدام به هجرت به سمت کربلا کردند. در ماه شوال پس از رسیدن هزاران نامه از سوی کوفیان برای حمایت «امام حسین (ع)» در مسیر ولایت، ایشان اقدام به فرستادن مسلم بن عقیل به کوفه براى بررسى اوضاع کردند در این میان شرایط مدینه و مکه نیز به هم ریخته بود و فشار حاکم بر مدینه و مکه برای گرفتن بیعت اجباری از «امام حسین (ع)» برای حکومت یزید بسیار زیاد شده بود لذا این امام بزرگوار تصمیم گرفتند در همان مراسم حج مکه را ترک کنند.
نطنزی مطرح کرد: بر اساس روایت‌های تاریخی در ۵ شوال سال ۶۰ هجری قمری به دستور «امام حسین (ع)» مسلم بن عقیل وارد کوفه شد تا خبری از شرایط این شهر برای «سیدالشهدا (ع)» بیاورد. ورود مسلم بن عقیل به کوفه ابتدا با استقبال مردم همراه بود و آنان به بیعت با نماینده «امام حسین (ع)» پرداختند.
وی تاکید کرد: بر اساس روایات در ۱۱ ذى القعده سال ۶۰ هجری قمری مسلم بن عقیل نامه‌ای از کوفه برای «امام حسین (ع)» فرستاد و در آن نامه شرایط کوفه را طبق آنچه دیده بود برای ایشان شرح داد و فراخوانى به منظور آمدن به کوفه برای «سیدالشهدا (ع)» فرستاد.
کارشناس علوم قرآنی رویداد‌های ۸ ذى الحجه سال ۶۰ هجری قمری و تصمیمات «امام حسین (ع)» را مورد بررسی قرار داد و ابراز کرد: تبدیل کردن حج به عمره توسط «امام حسین (ع)» و در ادامه ایراد خطبه براى مردم و خروج از مکه همراه با ۸۲ نفر از افراد خانواده و یاران به طرف کربلا از جمله رویداد‌هایی بود که در ۸ ماه ذی الحجه و در زمانی کوتاه رخ داد، اگرچه در هنگام خروج برخی از افراد با تدبیر «سیدالشهدا (ع)» مخالفت کردند، اما سخنان و بیان علل این تصمیم از سوی «امام حسین (ع)» بیانگر وسعت دید ایشان برای نجات دین اسلام است.
نطنزی تصریح کرد: «امام حسین (ع)» فردی مدبر بودند در عین حال عدم پایبندی معاویه و برگزیدن یزید به عنوان خلیفه از جمله اموری بود که دشمن آن را درپیش گرفته و زمینه را برای انحراف اسلام نوپا ایجاد می‌کرد و این مهم سبب شد تا «امام حسین (ع)» در مقابل آن ایستادگی کنند، زیرا این رویه حقیقت اسلام ناب محمدی را به سوی نابودی می‌کشاند از سوی دیگر معاویه در عهدنامه خود با «امام حسن (ع)» تضمین کرده بود که بعد از خود دست به انتخاب حاکم نزند، اما با انتخاب یزید بر خلاف وعده عمل کرده در عین حال برخی از بند‌های عهدنامه را عملا زیر پا گذاشته بود.
وی تاثیر روند فساد حاکمان بنی امیه بر رشد اسلام را مورد بررسی قرار داد و ابراز کرد: معاویه در عمل هیچ اعتقادی به اسلام نداشت، اما بخاطر پیشبرد اهداف خود هرگز در ظاهر اعتقادات خود را نشان نمی‌داد او ظاهرا یک مسلمان معتقد بود و این روند را در مقابل اذهان عمومی به خوبی حفظ می‌کرد بدین ترتیب می‌توانست امیال خود را به راحتی اجرایی کند و انگشت اتهام را به سوی «امام حسن (ع)» و «امام حسین (ع)» بگیرد و این بزرگواران را که فرزندان «پیامبر اکرم (ص)» بودند متهم به بی دینی کند.
کارشناس علوم قرآنی اظهار کرد: یزید نه در عمل و نه در اعتقاد به اسلام پایبند نبود او علاوه بر رواج زندگی اشرافی در بین حاکمان و افراد توانمند زمینه فساد را عملا در جامعه اسلامی پایه گذاری کرده بود و از همه می‌خواست تا او را مورد تایید قرار دهند
نطنزی همچنین ابراز کرد: در ۸ ذی الحجه ۶۰ هجری قمری حقیقت «اعتقاد تا شعار» کوفیان نسبت به «ائمه معصومین (ع)» نمایان شد. هنگامی که تهدید‌های ابن زیاد باعث خروج مسلم بن عقیل از کوفه با چهار هزار نفر و سپس تنها گذاشتن مسلم شد. نگاهی به تاریخ تجربه‌ای ارزنده را به همه ما آموزش می‌دهد؛ خودشناسی و تفکر برای ثابت قدم بودن و اعتقاد راسخ نکاتی مهم برای تجربه اندوزی جوامع بشری از رویداد‌های قیام کربلا است. مقابله «امام حسین (ع)» با ظلم، پیام‌های بزرگ انسانی و توجه به درست اندیشی را مطرح می‌کند و در عین حال نگاه فلسفی و جامعه شناسی همچنین آسیب‌های موجود در بدنه جامعه زمان ولایت «سیدالشهدا (ع)» را بیان می‌کند.
وی به تلاش‌های «هانی بن عروه» بزرگ خاندان یکی از قبایل مشهور کوفه اشاره و بیان کرد: تاریخ گواهی می‌دهد که در ۸ ذی الحجه سال ۶۰ هجری قمری ابن‌زیاد توانست هانى بن عروه را دستگیر کند و سپس او را به شهادت برساند همین امر زمینه را برای رویداد ۹ ذى الحجه و درگیرى مسلم با کوفیان و دستگیرى او و شهادتش بر بام دارالاماره کوفه را در برداشت.
وی رویداد‌های مسیر سفر «امام حسین (ع) را مورد بررسی قرار داد و افزود: رویداد‌های شکل گرفته در کوفه و حرکت «امام حسین (ع)» گویای نکاتی مهم در سبک زندگی ما است. عهد شکنی مردم کوفه و نتایج این عهد شکنی تجربه‌های مهمی را از تاریخ بیان می‌کند که به خوبی جریان روند وقایع کربلا را همانند یک پازل کنار هم می‌نشاند.
نطنزی در همین راستا ابراز کرد: علل شهادت «امام حسین (ع)» و یاران با وفای ایشان از یک سو و بی تدبیری مردم کوفه که به راحتی تحت تاثیر فشار حکومت قرار گرفتند خبر از تغییر و تحولات فرهنگی مخالف با دستورات اسلام و تاثیر آن بر تفکرات اجتماعی و فردی جوامع در زمان ولایت «سید الشهدا (ع)» می‌دهد. اگر مردم کوفه عهدشکنی کردند دلایلش را باید در دنیا پرستی آنان و روند فاسد شدن اخلاق انسانی در جامعه آن زمان جستجو کرد، آنان از اسلام ناب محمدی فاصله گرفته بودند همین امر سبب شده بود تا ابن زیاد به راحتی بتواند خواسته‌های نادرست خود را بر مردم شهر کوفه اعمال کند در این میان نقش منافقین و سست عنصران را نباید نادیده گرفت.
کارشناس علوم قرآنی اهمیت حضور ولایت را پس از رحلت «پیامبراکرم (ص)» مورد بررسی قرار داد و تاکید کرد: اهمیت ولایت و وجود «ائمه معصومین (ع)» در روند تاریخ اسلام نکته‌ای مهم است، خداوند متعال برای اینکه اسلام ناب محمدی همانند بسیاری از ادیان الهی به سوی نابودی و یا تحول ناشی از علایق انسانی و مادی قرار نگیرد ولایت را مد نظر قرار می‌دهد تا خطر زوال را از آخرین دین الهی دور کند.
نطنزی خاطرنشان کرد: «امام حسین (ع)» قیام کردند تا جو جامعه نا سالم آن زمان را تغییر دهند، زیرا مردم به واسطه نگاه حاکمان وقت و نحوه زندگی آنان دچار تحول افکار و اعتقادات شده بودند آنان به ظاهر اسلام را قبول داشتند، اما عملکرد و سبک زندگی اشرافی را برگزیده بودند. پس از شهادت «امیرالمومنین (ع)» زمینه برای اشرافی‌گری و خود بینی با سرعت افزایش یافته بود و اسلام را در سراشیبی سقوط سوق می‌داد این تلاش و تدبیر «ائمه معصومین (ع)» بود که برای جلوگیری از اضمحلال اسلام با ظلم و ستم مقابله کردند و اسلام ناب محمدی را تا به امروز پا برجا نگه داشتند.
منبع: میزان
انتهای پیام/ ۹۱۱
