به گزارش گروه ساریر رسانه‌های دفاع‌پرس، «محمد ابراهیم‌پور» کارشناس علوم قرآنی در گفت‌وگویی پیرامون مسیر حرکت کاروان «امام حسین (ع)» در روز ۲۷ ماه ذی‌الحجه به سمت کربلا، اظهار داشت: کاروان «امام حسین (ع)» با گذر از منطقه «واقصه» وارد منطقه‌ای به نام «شراف» شد. در این منزلگاه «سیدالشهدا (ع)» سحرگاه به جوانان دستور دادند که آب زیادی جمع کنند سپس صبح همان روز تا غروب راه پیمودند عبیدالله بن زیاد هنگامی که از حرکت «امام حسین (ع)» آگاهی پیدا کرد تلاش داشت تا جلوی حرکت ایشان را بگیرد او می‌دانست که مقصد امام سوم شیعیان کوفه است لذا فردی با عنوان «حصین بن تمیم» را همراه با چهار هزار نفر نیروی مسلح به سوی قادسیه فرستاده بود یکی از افرادی که در لشکر تمیم بود «حربن یزید ریاحی» نام داشت، این لشکر در حقیقت تمام مسیر‌ها و شریان‌های راهی که به سمت کوفه و شام منتهی می‌شد را بستند و از ورود و خروج افراد جلوگیری می‌کردند.
وی پیرامون رویکرد «سیدالشهدا (ع) در مقابله با دشمنان اظهار کرد: «امام حسین (ع)» وقتی متوجه شدند که دشمن تمام مسیر‌های حرکت کاروان ایشان را بسته است به دنبال پرس و جو برای پیدا کردن راهی بودند، ایشان از گروهی از اعراب که در مسیر حرکت کاروان بودند پیرامون مسیر خروج از منطقه پرس و جو کردند، اما آنان تنها مسیر‌هایی که می‌شناختند همین مسیر‌هایی بود که دشمن آن‌ها را بسته بود لذا «امام حسین (ع)» و یارانش به منطقه‌ای با عنوان «ذوحسم» حرکت کردند و کاروان در آنجا منزل و خیمه برافراشتند.
ابراهیم‌پور پیرامون برخورد «امام حسین (ع)» با لشکر «حر بن یزید» بیان کرد: لشکر دشمن هم به سوی منطقه ذوحسم حرکت کرد هنگامی که آنان به این منطقه رسیدند بسیار تشنه و خسته بودند «امام حسین (ع)» و یارانشان به آن‌ها آب دادند و سپاه حر و اسب‌های آنان را سیراب کردند، «سید الشهدا (ع)» قصد خواندن نماز ظهر را داشتند، اما پیش از آن خطاب به لشکر حر اعلام کردند‌ای مردم من به خواست خود پا در این مسیر نگذاشتم بلکه این خواسته و نامه‌های مردم کوفه بود که سبب شد من به سوی آن‌ها حرکت کنم من به سوی کوفه حرکت کردم تا امام راهنمای آنان شوم همان گونه که خودشان خواسته بودند من به کوفه خواهم رفت، اما اگر آنان دوست ندارند من از آنجا بیرون می‌روم.
وی در همین راستا ابراز کرد: «امام حسین (ع)» به اقامه نماز پرداختند و حر به همراه یارانش پشت سر ایشان نماز خواندند فردای آن روز «سیدالشهدا (ع)» پس از خواندن نماز عصر به حر و یارانش اعلام کردند اگر تقوای الهی پیشه سازید قطعاً خداوند شما را به مسیر درست هدایت می‌کند و او از شما خشنود خواهد بود، اکنون مدعیان حکومت از ما حقی را طلب می‌کنند که به آن سزاوار نیستند، هدایت و رهبری حکومت اسلامی هم اکنون بر عهده «اهل بیت (ع)» است سپس «امام حسین (ع)» تاکید کردند اگر نامه‌های شما با گفتارتان یکی نیست من از همینجا باز خواهم گشت، حر نیز گفت من از این نامه‌ها که شما پیرامون آن صحبت می‌کنید هیچ اطلاعی ندارم سپس «سید الشهدا (ع)» نامه کوفیان و تعدادی از نامه‌ها را به وی نشان دادند تا نزد ابن زیاد ببرد تا دلیل حرکت امام سوم شیعیان مشخص شود.
کارشناس علوم قرآنی در همین راستا ادامه داد: سپس «امام حسین (ع)» به یارانشان دستور حرکت دادند، اما حر اجازه نداد «امام حسین (ع)» باز گردد او به «سیدالشهدا (ع)» گفت من مامور به جنگ با شما نیستم، ولی مامورم از شما جدا نگردم تا شما را به نزد ابن زیاد ببرم، «امام حسین (ع)» نیز به او فرمودند به خدا سوگند هرگز به دنبال تو نخواهم آمد. حر در ادامه به «سیدالشهدا (ع)» تاکید کرد مسیری را انتخاب کنید که هرگز به کوفه و مدینه ختم نشود تا جنگی در نگیرد و شهید نشوید.
کارشناس علوم قرآنی پیرامون سیره شخصیتی «امام حسین (ع)» اظهار کرد: «امام حسین (ع)» مردی آزاده و نوه «رسول اکرم (ص)» بودند و رسم زندگی و دنیا را می‌شناختند لذا تسلیم حق بودند این سیره ایشان در مقابل خداوند عملی ارزشمند بود که از آن به عنوان برترین درس زندگی باید یاد کرد.
ابراهیم پور در مورد رویکرد «امام حسین (ع)» در زندگی پربارشان ابراز کرد: «امام حسین (ع)» هرگز در مقابل ظلم سر خم نکرد ایشان همواره به قول و و عده‌های خود پایبند بودند حتی پس از مرگ برادر بزرگوارشان همچنان بر عهدی که با معاویه بسته بودند ثابت قدم ماندند، اما توطئه‌های یزید عاملی برای شهادت این امام بزرگوار شد. «امام حسین (ع)» هرگز شهادت در راه خدا را با ذلت تعویض نکردند و این یک صفت مردانه بزرگ محسوب می‌شود، «سیدالشهدا (ع)» همواره بر این موضوع تأکید داشتند که مردان نیکوکار با جان و دل مواسات می‌کنند و هرگز تن به ذلت نمی‌دهند این نکاتی است که خود «سیدالشهدا (ع)» در اشعارشان به حر بیان کرده بودند این گفتار ارزنده آرام آرام زمینه تغییر و تحول در حر را رقم زد.
وی به رویداد‌های روز بیست و هشتم ذی الحجه که در مسیر کاروان کربلا رخ داد اشاره و تصریح کرد: «امام حسین (ع)» در بیست و هشتم ذی الحجه در منزلگاهی با عنوان «بَیضه» ایستادند و در آنجا خطبه‌ای برای لشکریان حر بن یزید ریاحی بیان کردند.
کارشناس علوم قرآنی در مورد خطبه «امام حسین (ع)» در منطقه «بَیضه» ابراز کرد: خطبه «امام حسین (ع)» بسیار پر محتوا و مشهور است. امام سوم شیعیان در این خطبه به ظلم و ستم و بیدادگری بنی امیه اشاره مستقیم داردند در عین حال به نامه‌های اهالی کوفه نیز اشاره کردند، همچنین ایشان به سرزنش کوفیان پیمان شکن می‌پردازدند و سرانجام پیمان شکنی آنان را ترسیم می‌کنند، ایشان پس از پایان خطبه نیز به منزلگاه بعدی که «عذیب الهجانات» نام دارد حرکت می‌کنند این سرزمین بسیار خوش آب و هواست و محلی برای نگهبانان ایرانی محسوب می‌شود.
وی به دیدار «طرماح» با «امام حسین (ع)» اشاره کرد و افزود: در طول مسیر کاروان کربلا با «طِرِمّاح بن عَدِی الطائی» از دوستداران «امام حسین (ع)» که مشغول حمل آذوقه و خواروبار به سوی مکه برای خویشان بود برخورد کردند هنگامی که طرماح «امام حسین (ع)» را از دور دید بسیار خوشحال شد از ایشان اجازه خواست تا همراه کاروان ایشان شود، اما قبل از آن باید آذوقه را به مکه می‌رساند، طرماح از جمله کسانی بود که بسیار دیر و زمانی به کربلا رسید که «امام حسین (ع)» به شهادت رسیده بودند.
منبع: میزان
انتهای پیام/ ۹۱۱
