به گزارش خبرنگار دفاع‌پرس از تبریز، سازمان انتظامی کشورمان متشکل از شهربانی، ژاندارمری و کمیته انقلاب اسلامی در دوران هشت سال دفاع مقدس، علاوه بر انجام وظایف تخصصی خود یعنی برقراری نظم و امنیت در داخل مرزهای میهن اسلامی، در جبهه‌ها نیز برای مقابله با دشمن متجاوز، فعالانه حضور یافتند و نقش ارزنده‌ای ایفا کردند. از این رو، خبرنگار دفاع‌پرس در تبریز برای مرور گوشه‌ای از فعالیت‌های نهاد شهربانی که در آن سال‌ها عهده‌دار تأمین امنیت و آسایش در داخل شهرها بود، گفت‌وگویی با سرهنگ دوم «غلامحسین اسدپور» از پیشکسوتان این سازمان انجام داده که مشروح آن را در ادامه می‌خوانید.
دفاع‌پرس: شما متولد چه سالی هستید و چه موقع وارد شهربانی شدید؟
من متولد سال 1343 در محله عباسی تبریز هستم. تحصیلات خودم را تا دیپلم در تبریز انجام دادم و سپس در سال 1363 وارد شهربانی شدم.
دفاع‌پرس: محل خدمتتان در بدو ورود کجا بود؟
ابتدا برای طی کردن دوره کارورزی و کارآموزی به «بوکان» اعزام شدم و آن‌جا به مدت دو ماه در قسمت عملیات شهری در کنار برادران عزیز سپاهی مشغول خدمت شدم. پس از اخذ درجه سرپاسبان یکمی، به شهرستان «مهاباد» منتقل شدم و تا سال 1370 در همانجا بودم.
دفاع‌پرس: در مهاباد چه مسئولیت‌هایی برعهده داشتید؟
من در قسمت‌های مختلف به‌عنوان افسر نگهبان، فرمانده پایگاه شهری، مخابرات و ... فعالیت کرده‌ام.
دفاع‌پرس: سال‌های حضور شما در مهاباد، با دوران فعالیت‌های خرابکارانه گروهک‌های معاند و ضد انقلاب مصادف بود؛ شهربانی در مقابله با این فعالیت‌های تروریستی چه نقشی داشت؟
شهربانی باتوجه به وظیفه ذاتی خود، در داخل شهر فعالیت می‌کرد و وظایف ژاندارمری و سپاه در این موضوع بیش‌تر بود و آن‌ها بیش‌تر از ما زحمت می‌کشیدند. خصوصا ژاندارمری علی‌رغم اینکه در ظاهر یک سازمان انتظامی بود، اما حوزه فعالیتش خارج از شهرها بود و حتی در داخل خود اقدام به ایجاد گروه‌های ضربت کرده بود. ما هم تجربه درگیر شدن با این گروهک‌ها را داشتیم و برخی از دوستان ما در این درگیری‌ها به شهادت رسیدند. از جمله شهید «نریمانی» که حین گشت‌زنی به مقام رفیع شهادت نائل آمد.
دفاع‌پرس: رویکرد گروهک‌های تروریستی نسبت به شهربانی چگونه بود؟
گرچه هر دو حزب دموکرات و کومله، گروهک‌هایی تروریستی و خشن بودند اما کومله بسیار بی‌رحم‌تر و خون‌خوارتر بود و به هیچ بخش از نیروهای مسلح حتی سربازان رحم نمی‌کرد.
دفاع‌پرس: چه اقداماتی علیه شهربانی توسط این گروهک‌ها انجام می‌شد؟
من شخصا به‌خاطر دارم هنگامی که در پایگاه بیمارستان امام خمینی (ره) مهاباد بودم، یک بار همزمان با روزهای چهارشنبه‌سوری، پایگاه ما را به گلوله بستند به‌طوری که مجبور شدیم تقاضای نیرو کنیم و بچه‌های سپاه هم به کمکمان آمدند. درگیری‌های پراکنده‌ای هم در داخل شهر رخ می‌داد که شهربانی حضور پیدا می‌کرد.
البته قبل از ما اوضاع بسیار بدتر بود و گویا در سال‌های 58 و 59، تروریست‌ها به ساختمان شهربانی حمله کرده بودند و فرمانده آن را به شهادت رسانده و اموال و سلاح‌های شهربانی را غارت کرده بودند به‌طوری که حتی نیروهای شهربانی موقتا به پادگان ارتش انتقال یافته بودند. در آن سال‌ها همه نیروهای مسلح در داخل شهر با این گروهک‌ها به‌طور مداوم درگیر بودند اما وقتی ما آمدیم شاید حدود 40 درصد اوضاع آرام‌تر و امن‌تر شده بود و گروهک‌ها بیش‌تر در حاشیه شهر دست به اقدامات تروریستی می‌زدند.
من امروز همیشه به فرزندانم می‌گویم امنیت فعلی کشور به سادگی به دست نیامده است. آن زمان به این شکل نبود که بتوانید نصف شب در جاده‌های کردستان با آرامش خاطر تردد کنید. این امنیت نتیجه خون‌های فراوان شهدای عزیزمان است.
همچنین جا دارد اشاره کنم که مردم کردستان، هیچ‌گاه این گروهک‌ها را تأیید نکردند بلکه همواره پشتیبان نهادهای انقلاب اسلامی از جمله شهربانی بودند.
دفاع‌پرس: به‌طور کلی نقش نهاد شهربانی را در سال‌های دفاع مقدس چطور ارزیابی می‌کنید؟
شهربانی به‌طور مداوم در شهرها مشغول گشت‌زنی و برقراری نظم و امنیت بود. از این رو حتی مسابقات ورزشی هم به‌طور آرام و منظم برگزار می‌شد و علی‌رغم اینکه کشور مشغول جنگ بود، زندگی روزمره مردم در شهرها جریان داشت. از طرفی ما تیپ ایثار داشتیم که به خوزستان اعزام شده بود و مستقیما در جنگ حضور داشت. در موضوع پشتیبانی جبهه‌ها هم تا آن‌جا که می‌توانستیم به برادران ارتشی و سپاهی کمک می‌کردیم. لذا گاهی من می‌گویم شهربانی در دو جبهه مبارزه می‌کرد یعنی علاوه بر مسئله جنگ، دائما با افراد شرور و خلافکار که به دنبال برهم زدن آرامش عمومی مردم بودند درگیر بودیم.
دفاع‌پرس: در سال 1370 که شهربانی، ژاندارمری و کمیته انقلاب اسلامی با یکدیگر ادغام شدند و نیروی انتظامی به‌وجود آمد، همکاری کارکنان این سه نیرو با همدیگر چگونه بود؟
اصلا تفاوتی بین بچه‌ها وجود نداشت و همه به سلسله مراتب و قواعد نظامی پایبند بودند. خیلی زود همه بچه‌ها به شکل برادرانه با یکدیگر وارد همکاری شدند و هیچ‌وقت مشکل یا اختلاف خاصی پیش نیامد.
انتهای پیام/
